ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν τις ζουνό – πεταλούδες απ το μπάνιο για να μη χαλάσουν τα φτερά τους απ το νερό και πεθάνουν. Κάποιοι προσέχουν να μη πατάνε μυρμήγκια. Ξέρω άλλους που δουλεύουν για τα πλάσματα της άγριας μας φύση. Θυμάμαι ενός γεωπόνου το βλέμμα, όταν βουρκωμένα μου λέγε πως θεράπευε το σπασμένο φτερό ενός γυπαετού και κάποια στιγμή τον άφησε και πάλι να πετάξει και ένιωθε σαν να αιωρούταν ο ίδιος στον ουρανό. Υπάρχουν οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας που είχαν ζώα για την οικογένεια τους και σέβονταν την φύση και όταν δικό του ζωντανό, έπρεπε να σφαχθεί για να φάει δυο φορές το χρόνο η οικογένεια κρέας, εκείνοι δε δοκίμαζαν, γιατί ήταν σα θυσία φίλου τους.

Υπάρχουν εκείνοι που δεν πατάνε τα αγριολούλουδα στις αυλές των εργασιακών χώρων, που βάζουν νερό για τα πουλιά τα καλοκαιριά στα ψηλά περβάζια, που ταΐζουν τις αδέσποτες γάτες συστηματικά. Είναι όλοι εκείνοι που δεν είναι μελό, ρομαντικοί, γραφικοί αλλά οι αιώνιοι εραστές της ζωής, οι έχοντες το DNA της ανθρωπιάς και όχι μόνο τη λέξη, οι κανονικοί του είδους μας που ζουν με τη ψυχή και την σέβονται παντού. Και υπάρχει και η απόγνωση, η φρίκη, το μαύρο, σκοτεινό μπλόκο, η θανατηφόρα λαβή της απονιάς, της νομοτυπίας, της αδιαφορίας.

Μια τυφλή κοπέλα, η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, ιδρύτρια σχολής σκύλων-οδηγών τυφλών «Λάρα», γράφει στο προσωπικό της λογαριασμό πως ο οδηγός λεωφορείου στο Χαλάνδρι απαίτησε από την ίδια να κατέβει, γιατί είχε μαζί της τον σκύλο-οδηγό της, ο οποίος δεν φορούσε το απαιτούμενο φίμωτρο!

Ακόμα και αν ο νόμος απαιτεί το φίμωτρο, τι έχει να φοβηθεί ο οποιοσδήποτε από ένα σκυλί, υπέροχο σαν αυτά που είναι βλέμμα μέσα στα σκοτάδια και ψυχή στην σκοτεινιά για άνθρωπο που βλέπει; Το πλάσμα αυτό, πιο σημαντικό, πιο της ανιδιοτελούς προσφοράς από ανθρώπινα όντα, που «άχθος αρούρης» μόνο δεν είναι, ποιο φόβο έφερε στην καρδιά εκείνων που δε το θελαν και ζητούσαν σε μια δυνατή, δυναμική, αλλά τυφλή γυναίκα, να βρεθεί στο δρόμο, καταπατώντας κάθε νόμιμο δικαίωμα της…

… Δεν θέλω να πω πως έξω, στην Εσπερία κατοικούν άγγελοι και εδώ, είμαστε παλιάνθρωποι αλλά, να, θυμήθηκα κάτι. Κάποτε στο Νορθάμπτον μια κυρίως πανεπιστημιούπολη γύρω απ το μοναδικό θήλεων πια Πανεπιστήμιο, το Σμιθ Κολετζ, στη Νέα Αγγλία. Εκεί ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει σε μυτερές στέγες, κόκκινα τουβλένια σπίτια με τρούλους, εμπορικά με βιτρίνες γυάλινες παλιές, γκαλερί, καφέ τύπου Γαλλίας και πολυκαταστήματα ίδια απ τις αρχές του 19ου αιώνα. Σ ένα τέτοιο, στην όλο ξύλο κεντρική του πλατεία, με το πάτωμα να τρίζει απ τον καιρό, έπινε τον αμερικάνικο της καφέ μια ωραιότατη τυφλή γυναίκα, ντυμένη με ένα μακρύ φόρεμα μπεζ όλο κίτρινα και μοβ λουλουδάκια. Δίπλα της ακίνητος, σύντροφος, αγαπημένος, εαυτός της, ένας κατάλευκος μεγάλος σκύλος – οδηγός! Φυσικά δε φορούσε φίμωτρο.

Κόσμος πέρναγε και ανέβαινε στους ορόφους, παράγγελλε κούκις και ζεστό καφέ, γέλαγε και συνέχιζε να ζει, χωρίς να κοιτάζει καν τη γυναίκα και το σκύλο της –τον χωρίς φίμωτρο. Έσκυψα και τον χάιδευα γιατί μου κανε νάζια, όπως μου φάνηκε, εκείνο το γιγαντόσωμο, λευκό σκυλί. Η γυναίκα με παρακάλεσε ευγενικά να μη το κάνω. Γιατί; Στα πλαίσια της εκπαίδευσης του έπρεπε να αισθάνεται κάθε κίνηση του ανθρώπου του χωρίς εντολές, χωρίς καμία ένταση, αλλά ούτε και απόσπαση προσοχής. Ζήτησα συγγνώμη και συνέχισα να την κοιτώ, όταν μπήκε σε ρεστοράν και παρήγγειλε και έφαγε μαζί με το σκύλο της. Την κοίταζα απ την μεγάλη τζαμαρία με τα κουρτινάκια που χαν λευκά και κόκκινα καρό. Κανείς δεν ενοχλήθηκε και κανείς δε το θεώρησε αξιοπερίεργο όπως εγώ η περιπλανώμενη απ τον παλιό κόσμο. Λοιπόν; Αυτό όλο σαν εικόνα δεν είναι κομμάτι κόσμου μακρινού, μαθημένου στο να είναι πολιτισμένος; Και ο δικός μας οδηγός του λεωφόρου δεν απέχει έτη φωτός και εξέλιξης του είδους, από εκείνη την γωνιά της χίπικης Νέας Αγγλίας; Τα ερωτηματικά μου είναι ρητορικά, φυσικά. Ξέρω μέσα μου, τις απαντήσεις…

http://kourdistoportocali.com/read-this/kp-766/