ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αρνούμαι να περιγράψω το επεισόδιο στην περίφημη Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς, όπου πρωταγωνίστησε ένα απίστευτο γέννημα της φύσης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Δεν νοιώθω αρκετός να πλησιάσω το γεγονός. Ό,τι και να γράψω θα μετρηθώ λίγος. Κλείστηκε σ” ένα ανασφαλές, ασθενές οικοδόμημα μαζί μ” άλλους 100 δικούς του και για ώρες σκότωνε, σκότωνε, σκότωνε με το σπαθί στο χέρι.

Σκέψου τη σκηνή. Ένα άγριο ζώο, ντοπαρισμένο, μανιασμένο, να χύνει αίμα ατελείωτο από τους επιτιθέμενους οθωμανούς του Ομέρ Βρυώνη. Ποτέ άλλοτε από καταβολής, ένας άνθρωπος δεν ξάπλωσε τόσους πολλούς, σε μία μάχη μονάχα, με το σπαθί. Ομηρικός ήρωας.

Είναι δυνατόν, βρε αρχιμαλάκες Έλληνες πολιτικοί του 1821, ένα τέτοιο θηρίο να κάθεται προσοχή και να δέχεται εντολές, με πνεύμα πειθαρχίας και δίχως την προσωπική του βούληση. Άντε γαμηθείτε, μουνόπανα. Τον δολοφόνησαν, μπαμπέσικα βέβαια. Σα σήμερα 5 Ιουνίου, το 1925. Κατάρα.

Χρόνια του ξεσηκωμού, του 1821, τότε που έλαμψε ό,τι πούστικο και προδοτικό στην μακραίωνη Ιστορία του έθνους. Ναι, η πιο μαύρη σελίδα είναι το 1821, που όμως αγιοποιήθηκε επειδή έφυγαν οι Τούρκοι μετά από 400 χρόνια, όταν πια δέχτηκαν το τελειωτικό κτύπημα από τον ενωμένο στόλο Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας.

Γαμημένη μοίρα. Το πρωτοπαλλήκαρο του Ανδρούτσου στο Χάνι της Γραβιάς, η μάχη της οποίας έγινε 8 Μαϊου, το 1821, ήταν ο Γκούρας. Ο δολοφόνος του. Άτιμη ζωή.

Ο στρατηγός Ιωάννης Γκούρας διορίστηκε φρούραρχος της Ακροπόλεως κι εκεί, στο αθάνατο μνημείο του αιώνιου ελληνισμού, στραγγάλισε τον κρατούμενο Οδυσσέα Ανδρούτσο, αφού τον βασάνισε, και τον έθαψε χωρίς να τον ψάλλει. Αυτό ήταν η εντολή του αρχικαριόλη Κωλέττη στον Γκούρα.

Ήταν, λέει, ένας “εγκληματίας” ο Δυσσέας. Συμπεριφερόταν ωμά, φρικτά, δεν υπολόγιζε κανέναν. Βεβαίως δεν το είχε σε τίποτα να πάρει το κεφάλι κάποιου πρόκριτου, ακόμα και να σουβλίσει, να κάψει ζωντανό έναν φαντάρο, αν το “ριξε στις ληστείες.

Δεν βγήκε από τη Σχολή Ευελπίδων ο Ανδρούτσος. Ήταν πρωτοπαλλήκαρο του Αλή Πασά. Ό,τι πήρε, και ήταν πολλά αυτά που πήρε από τον “δάσκαλό” του, τον φοβερό αυτό τύπο, τον Αλή τον Τεπελενλή, και ό,τι τον πλούτισε η φύση. Τόλμη, ευφυία, πανουργία.

Πριν ακόμα σηκωθεί το λάβαρο στη Μονή της Λάβρας, σκότωσε έναν αγά και 60 νοματαίους του. Είπε: “Οι Τούρκοι ό, τι να ζητήσω μου το δίνουν παρακαλώντας, γιατί το σπαθί του Δυσσέα δεν χωρατεύει”.

http://www.zougla.gr