ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στη φωτογραφία βλέπω τον πάτερα μου εξόριστο στρατιώτη του Β΄ Τάγματος Σκαπανέων να κουβαλάει στους ώμους του την πέτρα, ως σύγχρονος Σίσυφος, στην ψηλότερη κορυφή του νησιού την Τρυπητή (το μαρτύριο του Σίσυφου).
Ο πατέρας μου ήταν της Γ΄ Δημοτικού αλλά παρόλα αυτά όταν το Β Τάγμα Σκαπανέων έφτασε από το Ρέθυμνο της Κρήτης στο κολαστήρι (τέλη Μαΐου του ΄47) τους είπαν : «Οσοι θα κάνετε δήλωση απ’ εδώ, οι άλλοι απ’ εκεί».
«Απ εδώ» δεν πήγε κανείς! «Απ΄ εκεί» πέρασε ολόκληρο το τάγμα! Πήραν μόνοι τους την κουλούρα με το αγκαθωτό σύρμα και κλείστηκαν μέσα. Αργότερα αφού υπέστησαν αφάνταστα μαρτύρια («κλωβός», το κρέμασμα στη συκιά, ξυλοδαρμός με μπαμπού, το μαρτύριο της δίψας κ.α.) διάλεγαν του «αγράμματους» και τους πήγαιναν για «αποχρωματισμό».
Ερώτηση Λοχαγού: – «Θα τους πολεμήσουμε τους Βουλγάρους»; Απάντηση: – «Μα δεν έχουμε πόλεμο με τη Βουλγαρία»! Λοχαγός: «Πάρτε τον γρήγορα απ εδώ»!
Μετα από κάμποσο καιρό ξανά τα ίδια. Λοχαγός: – «Θα αλλάξεις κεφάλι»; Απάντηση του πατέρα μου: «Άμα μου το κόψεις»!
Τέτοια λεβεντιά! Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είμαι πολύ συγκινημένος, μου τα έχει αφηγηθεί ο ίδιος. Αργότερα, αφού δεν «άλλαξε κεφάλι» με τα γεγονότα του Φλεβάρη του ΄48 το μετέφεραν στο Α Τάγμα, το Κόκκινο Τάγμα ή Τάγμα Θανάτου.
Εκτός του Μητσοτάκη «εξόριστος» έκανε και ο άλλος «γόνος», αυτός που έβαλε το δάχτυλο στη ρόδα του ποδηλάτου, άλλα όλοι αυτοί τέτοιοι είναι…. βουτυρομπεμπέδες και μπούληδες.
Αυτά για να μη ξεχνιόμαστε τι θα πει εξορία.

Πηγή