και μέσα σε αυτή τη ζηλευτή ειρήνη, πόσο εύκολη είναι η ονειροπόληση…πόσο μεγαλώνει μόνη της… εδώ ο σουρεαλισμός ξαναπαίρνει όλα του τα δικαιώματα… σου δίνουν ένα γυάλινο μελανοδοχείο που κλείνει με ένα φελλό σαμπάνιας, και να! εκπωμάτωσις! φύγατε εικόνες, πέσετε σαν χαρτοπόλεμος, εικόνες, εικόνες, παντού εικόνες…πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, μέσα στα πιάτα τους, στις φούχτες τους…

βεβαίως, έτσι όπως με βασανίζει τελευταία μια ταραχή, πετάω το φελλό από το παράθυρο, πίνω το περιεχόμενο, διότι θα προτιμούσα να έπινα μια σαμπάνια, παρά να συνεχίσω να γράφω… σηκώνομαι, χτενίζομαι τρεις φορές, μήπως κι έρθει κανείς, αυτό το σκέφτηκα μόλις άνοιξα τις κουρτίνες και είδα μια κάποια κίνηση στον δρόμο… ένα σύρε κι έλα σκέψεων, είναι η κίνηση στους δρόμους…απορροφώμαι όταν δω κάποιον από τους περαστικούς να ξαναπερνάει, ω τι πρόβλημα! πρέπει να σκεφτώ τι ζητά κανείς όταν επιστρέφει…

και μέσα σε αυτή την υπέροχη και αποκρουστική εποχή, που προτιμάει σχεδόν πάντα τις ανησυχίες από τους καημούς της καρδιάς μου, φορτώνω την αλήθεια μου σε επιλεγμένους περαστικούς, και ανεβαίνω στον κυλιώμενο τάπητα μιας συνείδησης αναφωνώντας: μέτωπό μου σκεφτικό ή μέτωπό μου ανάλαφρο, εξαφάνισε τις υποψίες που σου ξυπνάει η όραση, στείλε μια σκέψη στα χέρια μου, μη γράφετε πια, στείλε μια σκέψη στα βήματά μου, πηγαίνετε ως την κάβα της γωνίας!

έγραψε το πιτσιρίκι