Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι την μάνα μου να γκρινιάζει για τις ουρές στις τράπεζες, στο δήμο, τη ΔΕΗ, το ΙΚΑ, το Βοστάνειο Νοσοκομείο… Η ζωή μας περιείχε ως αναπόσπαστο κομμάτι και την ουρά…
Τότε όμως το τραπέζι είχε πάντα φαγητό, είχε φρούτα και λαχανικά από τον κήπο, είχε κρέας από το χωριό (μια φορά την εβδομάδα), είχε αλεύρι από το μύλο στο διπλανό χωριό, είχε ζυμαρικά φρέσκα που έφτιαχνε στο χέρι η γιαγιά, είχε ψωμί από προζύμι!

Περάσαμε στο επόμενο στάδιο της εποχής των παχιών αγελάδων που το φαγητό είχε μετατραπεί σε πλαστικό από τα σούπερ μάρκετ, σουβλάκια και πίτσες, γιατί η μάνα έπιασε δουλειά. Προσωπικά δεν έζησα πολύ αυτήν την εποχή γιατί έφυγα για σπουδές, στρατό και εν τέλει πήγα σώγαμπρος…
Σήμερα;

Σήμερα πολλών τα τραπέζια είναι χωρίς φαγητό ή με φαγητό από την ουρά στην εκκλησία (συσσίτιο) ή τρόφιμα από την κάρτα αλληλεγγύης.

Σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας περιμένουν το Α21 για να βάλουν τρόφιμα στο σπίτι, περιμένουν το 70άρι της κάρτας αλληλεγγύης για να πάνε στο σούπερ μάρκετ…

Η γνωστές ουρές των Σοβιέτ της τρίτης και τέταρτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, βρίσκονται πλέον στην Ελλάδα, μόνο που τώρα δεν τις βλέπεις. Έχουν μετατραπεί σε κάρτες, κρύβονται σε υπόγεια εκκλησιών, σε κτίρια ΜΚΟ…

Μπορείς να τις δεις αν θες, εκεί έξω είναι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το αποφύγεις…

Ελπίζω κάποτε να το καταλάβεις και όταν έρθει η ώρα να ξέρεις σε ποιανού το πλευρό θα σταθείς…

Πες μου λοιπόν φίλε/η. Μήπως τρελάθηκα και δεν βλέπω καμία διαφορά στις δύο εικόνες που ακολουθούν;

Πηγή