Τα παράπονα της Θεοδοσίας Σαββάκη

Η συνταξιούχος περιγράφει σκέψεις και συναισθήματα μετά από δουλειά 31ος χρόνων. Αντιδράσεις και πολλές συζητήσεις για το ξέσπασμά της…

Ένα γράμμα που απευθύνεται στους 300 της βουλής, έστειλε μια συνταξιούχος από την Κρήτη που εργάζονταν για 31 χρόνια ως νοσηλεύτρια σε νοσοκομεία στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο και τώρα, μετά από τόσα χρόνια κόπων για μια αξιοπρεπή σύνταξη, βλέπει τους κόπους της να…
επιστρέφονται στα δημόσια ταμεία. «Δούλεψα με άσχημες συνθήκες. Τώρα είμαι μισός άνθρωπος και γενικά όλοι οι συνταξιούχοι περιμέναμε από το κράτος ιδιαίτερη μέριμνα και αντί αυτού μας ξεζουμίσατε. Μας κόβετε, μας κόβετε και όπου να ‘ναι δε θα αφήσετε σάλιο στο στόμα. Ντροπή, ντροπή! Αν μπορούσατε θα αφαιρούσατε και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Προσπαθήστε λίγο ακόμα και ίσως το κατορθώσετε και αυτό», λέει η Θεοδοσία Σαββάκη εκφράζοντας όπως σημειώνει το παράπονό της σε αυτούς που τάχα μας κυβερνούν. Το γράμμα καταλήγει: «Δε θέλω ελεημοσύνη, δε ζητώ τον μισθό σας ή την περιουσία σας. Θέλω αυτά που απέκτησα με τίμιο ιδρώτα να μη μου διαταράσσετε κι έτσι θα είμαι η πιο ευτυχισμένη. Αυτή είναι για μένα ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την απογοήτευση»
Διαβάστε τι γράφει η ηλικιωμένη γυναίκα

Παράπονο στους τριακόσιους της Βουλής, που τάχα μας κυβερνούν: Λέγομαι Σαββακη Θεοδοσία, το γένος Κουμεντακη απο Πατσο Αμαρίου, Ρέθυμνο Κρήτης. Είμαι συνταξιούχος του Δημοσίου. Ήμουν νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐας Κυριακού 15 χρόνια και στη συνέχεια στο Νοσοκομείο Ρεθύμνης όπου και συνταξιοδοτήθηκα με 31 χρόνια προϋπηρεσίας. Στα χρόνια μου έζησα πολλές κυβερνήσεις, μέχρι και χούντα. Τέτοια αδικία και αδιαφορία για τους συνταξιούχους δεν έγινε ποτέ. Απορώ πως ανεχόμαστε τόσα χρόνια την αδικία. Στην αρχή κάμαμε υπομονή νομίζοντας ότι θα σταματήσει το κακό. Εσείς όμως μάθατε το κόλπο και όπου να ‘ναι όχι μόνο δε θα μας αφήσετε φράγκο στην τσέπη αλλά, αν μπορείτε, θα μας πάρετε και την ψυχή. Τώρα τσεκουρώσατε για τα καλά το μετοχικό ταμείο πολιτικών υπαλλήλων. Μου αφήσατε, νομίζω, 68 ευρώ. Να τα κάμω τι; Τα ταμεία μας είναι με αίμα πληρωμένα. Άραγε δε φοβάστε τον Θεό (αν πιστεύετε);

Δούλεψα με άσχημες συνθήκες. Τώρα είμαι μισός άνθρωπος και γενικά όλοι οι συνταξιούχοι και περιμέναμε από το κράτος ιδιαίτερη μέριμνα και αντί αυτού μας ξεζουμίσατε. Μας κόβετε, μας κόβετε και όπου να ‘ναι δε θα αφήσετε σάλιο στο στόμα. Ντροπή, ντροπή! Αν μπορούσατε θα αφαιρούσατε και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Προσπαθήστε λίγο ακόμα και ίσως το κατορθώσετε και αυτό.

Είμαι υπερήφανη γιατί δούλεψα τίμια και ευσυνείδητα. Προσέφερα και βοήθησα όσο μπορούσα και αυτό μπορείτε να το μάθετε από τις υπηρεσίες που υπηρέτησα. Έκαμα κι εγώ παιδιά, τα μεγάλωσα και τα έμαθα να είναι καλοί άνθρωποι και να μην αδικούν κανένα. Εκαμα και εγγόνια και είμαι υπερήφανη για την ανατροφή τους και τη μόρφωση τους αλλά δε διορίστηκαν ποτέ στη θέση που τους ανήκει. Στερήθηκα με τον άντρα μου τα πάντα για να τους δημιουργήσουμε κάτι για να ζήσουν καλύτερα από εμάς κι όμως εσείς, οι κύριοι, τα βρήκατε έτοιμα και με τους νόμους σας και τα μνημόνια σας τους τα παίρνετε. Δε ρωτάτε εμένα πως τα έκαμα, όχι με κλεψιές αλλά με τίμιο ιδρώτα. Δούλεψα και εξασφάλισα μια καλή σύνταξη για να ζήσω με αξιοπρέπεια και να μην είμαι βάρος κανενός. Και τώρα που είναι η αξιοπρέπεια; Μήπως ξέρετε που την πουλάνε να πάω κι εγώ να την αγοράσω;

Τόσα χρόνια πάλεψαν οι συνταξιούχοι αλλά δεν τους έβλεπε κανείς. Τώρα οι κακομοίρηδες που πήραν μια συνταξουλα αράξατε όλοι σαν κοράκια να μην τους αφήσετε ούτε τα φάρμακα τους να παίρνουν για να αποβιώσουν γρήγορα και να μείνουν όλα δικά σας.

Κύριοι τριακόσιοι, ας πω πως δεν ήμουν ευχαριστημένη με αυτούς που ψήφιζα τόσα χρόνια. Με τα ωραία σας λόγια και τις υποσχέσεις σας τις ψεύτικες σας ψήφισα αυτή τη φορά (που να σπούσε το χέρι μου) κι όμως τι είδα τελικά; Άλλαξε ο Μανωλιος κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Γιατί δεν κάθεστε όλοι σας να ψάξετε ποιοι τελικά έφεραν την ωραία μας Ελλάδα σε αυτό το χάλι; Μόνο βάζετε συνέχεια το χέρι στους κακομοίρηδες τους συνταξιούχους, το εύκολο θύμα. Να ξέρετε πως το ωραίο μας κράτος δε θα επανέλθει με τους συνταξιούχους, απλώς κερδίζετε την αγανάκτηση τους και τις κατάρες τους.

Μην ξεχνάτε όλοι σας ότι και οι συνταξιούχοι έχουν παιδογγονα κι έχουν κι αυτά στομαχάκι και θέλουν να το γεμίσουν όπως και τα δικά σας παιδιά. Όμως τα δικά μας εγγόνια είναι εγγόνια των συνταξιούχων, που μας κάματε ανίκανους να μπορούμε να τους προσφέρουμε ότι τους προσφέρετε εσείς. Αυτό δεν είναι κρίμα;

Δε θέλω ελεημοσύνη, δε ζητώ τον μισθό σας ή την περιουσία σας. Θέλω αυτά που απέκτησα με τίμιο ιδρώτα να μη μου διαταράσσετε κι έτσι θα είμαι η πιο ευτυχισμένη. Αυτή είναι για μένα ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την απογοήτευση που νιώθω για τις κυβερνήσεις μας. Κάθομαι, 7-7-2016 τη νύχτα και τα γράφω βγαλμένα από την ψυχή μου.

style="display:inline-block;width:320px;height:100px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="8490168628">

Πηγή