Αθλητές όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης και ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν χωράνε σε λέξεις. Είναι τεράστιοι.

Τι να πεις για τον Λευτέρη Πετρούνια. Ειδικά όταν έχουν πλακώσει τόσοι τυχάρπαστοι πολιτικοί όλων των κομμάτων και μιλάνε γι΄αυτόν καλύτερα είναι να σωπαίνεις σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για το κατάντημά τους.

Οσο για τον 36χρονο Κερκυραίο κολυμβητής που έχασε στο photo-finish το χρυσό από τον Ολλανδό Φέρι Βίτμαν (1:52:59.8) αφήνουμε να μιλήσουν οι δικές του λέξεις από μία παλαιότερη συνέντευξή του στη Lifo:

Γεννήθηκα στην Αγγλία, στο Λίβερπουλ. Η μάνα μου είναι Αγγλίδα. Γνώρισε τον πατέρα μου όταν είχε έρθει με κάτι φίλες της για διακοπές στην Κέρκυρα. Ο πατέρας μου ήξερε πολύ καλά αγγλικά για την εποχή, ε, δεν ήθελε και πολύ. Μετά τις διακοπές η μάνα μου ξανάφυγε για Αγγλία, κράτησαν επαφή, ο πατέρας μου πήγε φαντάρος και μετά τον στρατό παντρεύτηκαν. Ζήσαμε στο Λίβερπουλ μέχρι τα τρία μου χρόνια.
Δεν στέριωσε μια δουλειά που ήθελε ο πατέρας μου να κάνει εκεί και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ζήσουν μόνιμα στην Κέρκυρα. Νοσταλγώ εκείνα τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων στο νησί.
Ο πατέρας μου δούλευε ως τουριστικός πράκτορας στον Κάβο. Εμείς είχαμε φτιάξει μια πολύ ωραία παρέα και παίζαμε όλη την ημέρα. Παραλία, βουνά, ποδήλατα – ήταν σαν εξοχή, κάναμε τα πάντα. Eίναι στιγμές που μου λείπει εκείνη η εποχή. Η αίσθησή της ήταν διαφορετική. Γι’ αυτό και λέω καμιά φορά στους μικρότερους «μείνετε μικροί». Χωρίς άγχος, χωρίς ευθύνες, χωρίς τίποτα. Μόνο παιχνίδι.
Η πρώτη μου επαφή με το νερό έγινε πριν μάθω ακόμη να περπατάω. Έτσι μου έχουν πει οι γονείς μου. Μπουσούλαγα στην παραλία, έμπαινα στο νερό και δεν ήθελα να βγω. Κάθε καλοκαίρι είχαν πρόβλημα. Η μάνα μου, ως πρώην αθλήτρια και κολυμβήτρια, με έσπρωξε στην κολύμβηση. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τις πισίνες είναι εκείνος ο αγώνας που κατάφερα για πρώτη φορά να «βγάλω» όλη τη διαδρομή χωρίς να πιάσω την άκρη της πισίνας. Πρέπει να ήμουν πέντε-έξι χρονών. Δεν θυμάμαι άλλα πράγματα, αλλά θυμάμαι αυτό.
Yπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν παίξει ρόλοστη ζωή και στην πορεία μου ως αθλητή. Η γυναίκα μου, που με ανέχεται, αλλά κυρίως η μάνα μου και ο προπονητής μου, ο Νίκος Γέμελος, που είναι κολλητός και κουμπάρος μου. Στον Νίκο χρωστάω πολλά. Του χρωστάω την πορεία μου. Γιατί ένας προπονητής δεν είναι μόνο για το πρόγραμμα, να σου πει «κάνε εκείνο το πεντακοσάρι ή εκείνο το χιλιάρι».

Νιώθω πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου όταν μιλάω μαζί του πριν από έναν αγώνα. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ αυστηρός, αλλά αυτό ήταν που με κράτησε, γιατί εγώ δεν ήξερα τίποτα τότε. Ένα παιδί ήμουν, στα είκοσι, που είχαν αρχίσει τα μυαλά του να παίρνουν αέρα. Αυστηρή ήταν και η μάνα μου – τότε, τώρα δεν είναι. Γιατί το να λες στο παιδί σου, στα δεκαεπτά του, να φύγει για να πάει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, είναι κάτι που δεν το κάνουν πολλοί γονείς.
Κάθε φορά, όμως, που ήμουν μακριά και ένιωθα απογοητευμένος, την έπαιρνα τηλέφωνο για να μου πει αυτό που πάντα μου έλεγε και πάντα θα μου λέει: «You ‘ll always be a winner». Εννοώντας όχι ότι θα κερδίζω πάντα, αλλά ότι θα είμαι δυνατός και θα ξεπερνάω τα εμπόδια.
Το 2012, στους Ολυμπιακούς, μετά το τέλος της κούρσας ξέσπασα. Με επηρέασαν το άγχος, η πίεση που ένιωθα τις μέρες της προετοιμασίας πριν από τον αγώνα. Δεν ήταν άσχημη η τέταρτη θέση, αλλά οι προσδοκίες που είχα από τον εαυτό μου ήταν πολύ υψηλές. Το ήθελα πολύ. Ένιωσα ότι απογοήτευσα τον προπονητή, τη γυναίκα μου, τους γονείς μου, τους συγγενείς που ήρθαν από την Αγγλία, τη γιαγιά μου που δεν βγαίνει από το σπίτι και ήρθε να με δει, τους ανθρώπους που με παρακολούθησαν από την τηλεόραση.
Ο πρωταθλητισμός και οι προηγούμενες επιτυχίες δεν σε προετοιμάζουν για την αποτυχία. Κάθε φορά είναι και χειρότερα. Αλλά η αποτυχία είναι για μένα κάτι που πρέπει να σου συμβεί. Γιατί, μετά, είτε πεισμώνεις και προσπαθείς να το κάνεις καλύτερα ή σηκώνεσαι και φεύγεις. Εγώ πεισμώνω και προσπαθώ. Ξέρω ότι αυτό που κάνω έχει ημερομηνία λήξης. Θα έρθει η στιγμή ν’ αποσυρθώ, αλλά θα έρθει από μόνη της, όταν το σώμα μου δεν θα μπορεί πια, δεν θα μπορώ κι εγώ ψυχολογικά να συνεχίσω. Είναι πολύ δύσκολο να σκέφτομαι το τέλος. Πιστεύω όμως πως θα με βοηθήσουν κάποιες μεταβατικές καταστάσεις που θα συμβούν στη ζωή μου. Αυτό που θέλω μελλοντικά, αυτό που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, είναι να μπορέσω να μεταδώσω κι εγώ αυτό που μου δόθηκε.
Με τον προπονητή μου τον Νίκο Γέμελο έχουμε φτιάξει το Swim Academy στο Ελληνικό, ένα κολυμβητήριο αποκλειστικά για μικρά παιδιά. Αυτό είναι το δικό του όνειρο κι εγώ τον ακολουθώ. Κάπως έτσι βλέπω να συνεχίζω, όταν σταματήσω το open water. Το θέλω πάρα πολύ.
Τις μέρες που νιώθω άγχος πηγαίνω πάλι στη θάλασσα, ιδίως τον χειμώνα που δεν έχει κόσμο. Κάθομαι στην παραλία, κοιτάζω το νερό, ακούω τον ήχο που κάνουν τα κύματα και νιώθω τα προβλήματα στο κεφάλι μου να ελαφραίνουν. Δεν εξαφανίζονται, απλώς ελαφραίνουν.

Πηγή