Το παλιό πεθαίνει. Και το νέο που γεννιέται είναι σαν το παλιό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στη Γερμανία, το νέο-σαν-το-παλιό είναι χειρότερο από το παλαιότερο. Εκεί, στη χώρα των μαύρων δασών, το τέρας της ξενοφοβικής ακροδεξιάς αποκτά ένα νέο πρόσωπο, το AfD, πιο αποδεκτό από το ακραιφνώς φασιστικό NPD.
Το τέρας δοκιμάζει τα πρόσωπά του. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία δοκιμάζει μια πιο κεντρώα ρητορική. Συνηθισμένη στρατηγική των φασιστικών κινημάτων, ώσπου να καταλάβουν την εξουσία και να δείξουν τότε το πραγματικό τους πρόσωπο.

Αντιθέτως με την Αριστερά, που όταν αναλαμβάνει την εξουσία ρίχνει νερό στο κρασί της (όπως η ιστορία της στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον αποδεικνύει), η Ακρα Δεξιά όταν καταλαμβάνει την εξουσία ρίχνει στο κρασί της ακόμα περισσότερο δηλητήριο.

Αυτήν την περίοδο η Ευρωπαϊκή Ενωση υφίσταται διαλυτική πίεση σε δύο επίπεδα. Εν πρώτοις τη διαλύει η κυρίαρχη ασκούμενη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική και κατά δεύτερον τη διαλύει η (ως εκ τούτων) άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων που θέλουν την ανοιχτή και ξεκάθαρη επιστροφή στον εθνικισμό. Και στον ρατσισμό. Και, γιατί όχι, στον νέο φασισμό.

Το παράλογο αυτής της υπόθεσης (που είναι απλώς ανήθικο) είναι ότι οι κατεστημένες και καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρωένωσης είναι ακριβώς εκείνες που τροφοδοτούν την ακροδεξιά απειλή εναντίον της, ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν και οι ίδιες την κυρίως απειλή για την ενότητα της Ενωσης. Μονά-ζυγά, οι λαοί αιχμαλωτίζονται και οι δημοκρατίες φθίνουν.

Σε αυτές τις διαδικασίες προς την απολυταρχία και τον αυταρχισμό καμιά ανάσχεση δεν μπορεί να αντιτάξει η Αριστερά που ενσωματώνεται – ούτε ο καθ’ ημάς ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί τώρα να ενσωματωθεί στους Ευρωσοσιαλιστές, οι οποίοι έχουν από καιρό ενσωματωθεί σε εκείνες τις δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που ασκεί τις ακροδεξιές πολιτικές στην Ενωση.

Η επιρροή των κατεστημένων και καθεστωτικών δυνάμεων (Δεξιά, Σοσιαλδημοκρατία, ενσωματωμένη Αριστερά) στους λαούς της Ενωσης δείχνει να υποχωρεί προς όφελος της Ακροδεξιάς, η οποία καταφέρνει ακόμα (ή μάλλον, όλο και περισσότερο) να εμφανίζει τον εαυτόν της ως δύναμη αντικαθεστωτική, αντικομφορμιστική και πάντως ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία του πολυπολιτισμού και της ασυδοσίας του χρήματος. Χειρότερο

απ’ το παλιό το νέο, εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο με σχεδόν φανερά όλα εκείνα τα τερατώδη χαρακτηριστικά που μόνον η Ιστορία δεν έχει ξεχάσει, όχι όμως και οι άνθρωποι.

Στα καθ’ ημάς, αυτή η διαδικασία του νέου που γίνεται χειρότερο από το παλιό παίρνει μια γκροτέσκ εκδοχή, διότι δεν προκύπτει από την Ακροδεξιά, αλλά εξευτελίζει και ακυρώνει την Αριστερά – τη δύναμη, δηλαδή, εκείνη που έδινε την ελπίδα ότι όχι μόνον μπορεί να αντισταθεί και να ανασχέσει τη φθορά της δημοκρατίας, αλλά

πολύ περισσότερο να ανατρέψει επιτέλους τη διαδικασία διαρκούς ενσωμάτωσης της Αριστεράς στην κυρίαρχη δεξιά πολιτική. Υπογράφοντας το μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ και καθαιρώντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, ενσωματώθηκε στη διαδικασία που διαλύει την Ενωση,

ακριβώς τη στιγμή που εντείνει τη ρητορική του υπέρ του ευρώ και της Ενωσιακής (μη) ιδεολογίας. Μιας ιδεολογίας που είναι πιο υποκριτική παρά ποτέ. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες. Για την πολυπολιτισμική Ευρώπη οι πρόσφυγες, από παράπλευρες απώλειες των πολέμων που έχει εξαπολύσει, έχουν πλέον γίνει παράπλευρα απόβλητα στα εδάφη της, τα οποία το κάθε κράτος προσπαθεί να πασάρει στο άλλο. Υπ’ αυτήν την έννοια, το παλιό είναι χειρότερο απ’ το νέο που προσπαθεί να γίνει χειρότερο απ’ το παλιό.

Στις δαγκάνες αυτού του κάβουρα έχει πιαστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από όταν απαρνήθηκε το πρόγραμμά της. Η ιστορία με τα κανάλια είναι ενδεικτική (ήδη από τα τεκταινόμενα στην κορυφή του παγόβουνου – παρακάτω, Κύριος οίδε!). Βλέπουμε λοιπόν τον κ. Σπίρτζη να δίνει έργα στον κ. Καλογρίτσα, ο κ. Καλογρίτσας να τα δίνει στον Ακτορα, ο Πήγασος να δίνει υποστήριξη στον Τσίπρα, ο Τσίπρας να δίνει άδεια στον κ. Καλογρίτσα, ο κ. Καλογρίτσας να ψάχνει υποδομές στον Πήγασο κι όλο αυτό να μη λέγεται διαπλοκή, αλλά

όλη η εξουσία στα Σοβιέτ του Καρανίκα. Πλην όμως, τι Σοβιέτ; Θεϊκά! Διότι όταν λέει ο κ. Σπίρτζης ή ο κ. Παππάς ότι δεν θα χαθεί ούτε μία θέση εργασίας, ή με τον Θεό έχουν υπογράψει συμβόλαιο ή με τη θρασύτατη ευήθεια που μας πετάνε κατακέφαλα. Το νέο

του Τσίπρα είναι σαν το παλιό. Τώρα αντιμετωπίζει κι αυτός, όπως και όλοι οι προγενέστεροι πρωθυπουργοί, τις αποδοκιμασίες που δεν αντιμετώπισε στη ΔΕΘ την πρώτη φορά που πήγε. Τώρα, σ’ αυτήν

τη χώρα συνταξιούχος, επί Τσίπρα, είναι εκείνος που περιμένει κάθε μήνα να δει πόσο του έκοψαν τη σύνταξη. Οπως επί Σαμαρά ή Γιωργάκη. Το νέο είναι σαν το παλιό. Και

πάει να γίνει χειρότερο κατά τούτο: το χύδην και το γκροτέσκ…

Οπως τα «λεφτά υπάρχουνε», που θέλει να μοιράσει ο γενναιόδωρος Τσίπρας, κόλλυβα στους δυστυχισμένους…

Πηγή