Ο 32χρονος σκηνοθέτης Ντέιμιεν Σαζέλ και η 28χρονη ηθοποιός Εμα Στόουν
Νέοι, ωραίοι και ταλαντούχοι οι φετινοί νικητές των Οσκαρ, ο 32χρονος σκηνοθέτης Ντέιμιεν Σαζέλ και η 28χρονη ηθοποιός Εμα Στόουν μιλούν στην «Εφ.Συν.» για τη συναρπαστική εμπειρία του «La La Land» που απογείωσε την καριέρα τους

Οταν ο Ντέιμιεν Σαζέλ, νεοφερμένος από την Ανατολική Ακτή και το Χάρβαρντ, προσπάθησε να «πουλήσει» το σενάριο του «La La Land» στο Χόλιγουντ, βρήκε όλες τις πόρτες κλειστές. Γρήγορα κατάλαβε ότι θα έπρεπε να αρχίσει με κάτι λιγότερο φιλόδοξο και κατέληξε στο «Xωρίς μέτρο» («Whiplash»), την ταινία που κέρδισε τα κορυφαία βραβεία στο Σάντανς (2014) και το Οσκαρ β” ρόλου για τον Tζ. Κ. Σίμονς (2015).

Ετσι ο Σαζέλ ανέβηκε τα σκαλοπάτια μιας ολόκληρης ζωής μέσα σε λίγα χρόνια παίρνοντας μόλις την περασμένη Κυριακή με το «La La Land» το Οσκαρ σκηνοθεσίας – ο νεότερος στην ιστορία του Χόλιγουντ.

Σκηνή από την ταινία | Dale Robinette/Lionsgate via AP
Ενώ συγχρόνως επανέφερε το χορευτικό μιούζικαλ και μαζί, ίσως, τη διάθεση για έναν κινηματογράφο που αναζητά τη χαμένη αρμονία του κόσμου.

Ντέιμιεν Σαζέλ

• Πρώτα το «Χωρίς μέτρο», μια ταινία για έναν φιλόδοξο νεαρό ντράμερ της τζαζ, τώρα το «La La Land». Η μουσική πρέπει να παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή σας.

Νομίζω ότι έχει σχέση με το ότι ακούγαμε πολλή μουσική στο σπίτι μου. Ο πατέρας μου είναι Γάλλος και ένας από τους λόγους που ήθελε να ζήσει στην Αμερική ήταν ότι αγαπούσε την αμερικανική μουσική.

Ηθελε να με μάθει να εκτιμώ την τζαζ και τα μπλουζ, τα αυθεντικά αμερικανικά μουσικά είδη, όπως και να παίζω όργανα – έπαιζα ντραμς από μικρός. Γι” αυτό η μουσική και ο ρυθμός είναι πάντα ένα αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς μου. Και γι” αυτό μ’ αρέσει το μοντάζ, μ” αυτό δημιουργείται ο εικαστικός ρυθμός.

• Η ταινία σας μοιάζει με ωδή στο Λος Αντζελες. Πείτε μας για τη σχέση σας με την πόλη.

Μετακόμισα στο L.A. πριν από περίπου εννιά χρόνια – το ωραίο όμως με αυτήν την πόλη είναι ότι δεν φανερώνεται αμέσως. Πρόσφατα έχει υπάρξει μια αναζωπύρωση ενδιαφέροντος για τα 100 χρόνια ιστορίας της. Για μένα ωστόσο, η ιστορία του L.A. είναι σημαντική, αφού είναι μια πόλη που γεννήθηκε μέσα από τον κινηματογράφο. Τη βρίσκω πολύ ρομαντική λοιπόν.

Απ’ την άλλη, απομονώνει τους ανθρώπους. Με την ταινία μου ήθελα να ερευνήσω το πώς μια πόλη μπορεί να μας εμπνεύσει να ονειρευτούμε, αλλά και να καταστρέψει τα ίδια τα όνειρα που γέννησε, πώς μπορεί να μας φέρνει κοντά, αλλά και να μας χωρίζει – όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν έναν τόπο ζωντανό, πολύπλοκο και όμορφο.

• Γιατί διαλέξατε τον τίτλο «La La Land»;

Η έκφραση «La La Land» έχει κάπως υποτιμητική έννοια, αναφέρεται σε αυτούς που ζουν «στα σύννεφα». Είχε ενδιαφέρον να δώσω στην έκφραση ένα θετικό νόημα γιατί η ταινία εξυμνεί ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους.

Βασίζεται στην ιδέα ότι ακόμα και αν τα όνειρά σου δεν είναι «ρεαλιστικά», ακόμα κι αν η κοινωνία σού λέει να πάψεις να ρεμβάζεις και να βγάλεις το κεφάλι σου απ’ τα σύννεφα, υπάρχει κάτι ωραίο σ’ αυτά, ακόμα κι αν ποτέ δεν πραγματοποιηθούν. Κι αυτό είναι στην ουσία το L.A., μια πόλη όπου –το κοροϊδεύουμε συνέχεια– ο καθένας έχει ένα σενάριο και το CV του στην τσέπη.

Αλλά αν το σκεφτείς λίγο πιο πλατιά, είναι ένα μέρος όπου όλοι έρχονται με ένα όνειρο. Eχει μια ποιητικότητα και μια ομορφιά όλο αυτό.

• Δεν είχαμε δει τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την Εμα Στόουν σε μιούζικαλ πριν από την ταινία σας. Μιλήστε μου για την επιλογή σας να συνεργαστείτε μαζί τους και με την υπόλοιπη ομάδα σας.

Η Εμα είχε παίξει στο «Καμπαρέ» στο Μπρόντγουεϊ τον ρόλο που καθιέρωσε τη Λάιζα Μινέλι. Και ο Ράιαν έπαιζε μουσική στο παρελθόν. Δεν ήταν, λοιπόν, αρχάριοι στο είδος, αλλά λίγο-πολύ κανείς δεν τους είχε δει σε μιούζικαλ στον κινηματογράφο πριν από το «La La Land».

Αυτό είχε σημασία γιατί, για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα στην ταινία ήταν να πιστέψεις ότι μιλάμε για δύο απλούς και αξιαγάπητους ανθρώπους, των οποίων η ιστορία θα στέκει ακόμα κι αν αφαιρέσεις τα μουσικοχορευτικά κομμάτια. Να δεις τα χορευτικά νούμερα σαν κάτι που αναβλύζει πηγαία από τα συναισθήματά τους. Οσον αφορά την υπόλοιπη ομάδα, νομίζω ότι όλοι μας είμαστε τρομοκρατημένοι.

Ενα μιούζικαλ είναι πάντα δύσκολο και, μάλιστα, ένα πρωτότυπο μιούζικαλ. Επρεπε να συμφωνήσουμε να πηδήξουμε στον γκρεμό όλοι μαζί έτσι ώστε, αν γκρεμιζόμασταν, να τσακιστούμε όλοι μαζί! Νομίζω ότι αυτό το ρίσκο της αποτυχίας, το ρίσκο του ντροπιάσματος που πήραμε, μας κινητοποιούσε όχι μόνο να βγούμε από τη ζώνη της άνεσης και της συνήθειας, αλλά και να ονειρευτούμε μεγάλα όνειρα.

• Γράψατε το σενάριο πριν από την προηγούμενη ταινία σας, το «Whiplash». Πώς γεννήθηκε η ιδέα;

Νομίζω ότι ξεπήδησε από τις ιδέες του Τζάστιν Χάρβιτς, του συνθέτη μου, και τις δικές μου για το πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μιούζικαλ που θα βασιζόταν στην πραγματικότητα.

Οταν μετακόμισα στο L.A., άρχισα να γράφω το σενάριο και σίγουρα ήμουν επηρεασμένος από μια αίσθηση δέους που μου προκαλούσε αυτή η παράξενη πόλη, με τους φοίνικες που έμοιαζαν έτοιμοι να πέσουν πάνω μας από στιγμή σε στιγμή και τους αυτοκινητόδρομους που απλώνονταν στο άπειρο. Eγραψα το «Whiplash» σχεδόν με απογοήτευση και θυμό, γιατί δεν μπορούσα να πείσω κανέναν να στηρίξει το «La La Land».

• Η ταινία σας μιλάει επίσης για την ασυμβατότητα των προσωπικών σχέσεων με τις φιλοδοξίες μας. Πιστεύετε ότι υπάρχει τρόπος να μην πληρώσεις το τίμημα της φιλοδοξίας;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει. Εξάλλου, κάτι άλλο που ήθελα να δείξω είναι μια σχέση που μοιάζει με δυο καράβια που προσπερνούν το ένα το άλλο, που συναντιούνται μόνο για ένα μικρό διάστημα, αλλά που αυτό το διάστημα αλλάζει την τροχιά τους υπαγορεύοντας μια νέα πορεία από δω και πέρα.

Ολοι έχουμε την εμπειρία μια σχέσης που μας διαμορφώνει, που λειτουργεί σαν καθρέφτης, που μας δείχνει προς τα πού πρέπει να πορευτούμε. Από μια άποψη λοιπόν, δεν έχει σημασία αν οι δυο ήρωες θα μείνουν μαζί ή θα χωρίσουν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μαθαίνουν κάτι ο ένας απ’ τον άλλον.

• Είστε πολύ νέος και ταλαντούχος. Θα πρέπει να είχατε τη στήριξη της οικογένειάς σας…

Οι γονείς μου είναι καθηγητές – ο πατέρας μου μαθηματικός και η μητέρα μου ιστορικός. Αλλά ήμουν τυχερός που με στήριξαν σε αυτό που ήθελα να κάνω από την αρχή. Δεν ήθελα ποτέ τίποτα άλλο από το να φτιάχνω ταινίες, ήμουν αφοσιωμένος σε αυτό από παιδί.

Οι γονείς μου με ενθάρρυναν να παίζω με άλλα παιδιά αντί να μένω μέσα ζωγραφίζοντας και γράφοντας συνέχεια. Αλλά εμένα μου άρεσε να μένω μέσα, να φτιάχνω ταινιούλες και να γράφω κακά σενάρια (γέλια).

Οταν πήγα στο πανεπιστήμιο, συνάντησα τον Τζάστιν Χάρβιτς στον κατάλληλο χρόνο – και οι δυο είχαμε το ίδιο όνειρο και ανάγκη να το μοιραστούμε με κάποιον άλλο. Ηταν η μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι βρήκες τον συνεργάτη σου. Ισως είναι κι αυτό ακόμα ένας λόγος που οι ταινίες μου έχουν θέμα τη μουσική.

Εμα Στόουν

Είναι λεπτή η ισορροπία μεταξύ δουλειάς και των ανθρώπων που αγαπάς

Για μας όλους εμάς που δεν βρισκόμαστε στα παρασκήνια, είναι δύσκολο να φανταστούμε την εργατικότητα, τη φιλοδοξία και την επιμονή που απαιτεί η επιτυχία στο Χόλιγουντ.

Φανταζόμαστε ότι για μια δροσερή και ευαίσθητη νέα σαν την Εμα Στόουν θα πρέπει όλα να γίνονται ως διά μαγείας με μόνα συμπληρώματα ένα καλό παρουσιαστικό, λίγη τύχη και λίγη δεξιότητα. Στην πραγματικότητα, χρειάζονται υπεράνθρωπη προσπάθεια, τόλμη και αφάνταστο κουράγιο.

Το κυριακάτικο Οσκαρ A” Γυναικείου Ρόλου της Εμα Στόουν ήταν πάνω απ” όλα μια πιστοποίηση όλων αυτών των χαρακτηριστικών. Πέρυσι, κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή του χώρου με την υποψηφιότητα για το Οσκαρ Β” Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Βirdman», αλλά πριν από αυτό έχτιζε την καριέρα της από 11 χρόνων παίζοντας ποικίλους ρόλους σε μικρές και μεγάλες κωμωδίες, θρίλερ, δράματα, τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις.

Η ταινία του Σαζέλ «La La Land», για τα όνειρα και τις ταλαιπωρίες εκατομμυρίων επίδοξων ηθοποιών που ζουν στο Λος Αντζελες, δεν θα μπορούσε παρά να την εκφράζει απόλυτα.

• Για μερικούς είναι ένα δυσκολοχώνευτο είδος, για άλλους απόλυτα φυσικό. Ποια ήταν η δική σας σχέση με το μιούζικαλ πριν παίξετε στην ταινία;

Αγαπούσα τα μιούζικαλ από τότε που ήμουν πολύ μικρή – κυρίως όμως τις θεατρικές παραστάσεις. Η μητέρα μου λάτρευε το θεατρικό «Οι άθλιοι», έβαζε τη μουσική του στο σπίτι και μου εξηγούσε τι γινόταν.

Ηταν κάτι σαν όπερα, όπως η ταινία «Οι ομπρέλες του Χερβούργου», γεμάτη τραγούδια. Είδα και τη θεατρική παράσταση όταν ήμουν οχτώ χρόνων – μια αξέχαστη εμπειρία. Παίζοντας εγώ η ίδια σε θεατρικά μιούζικαλ έμαθα πώς μπορείς να μετριάζεις την ερμηνεία σου έτσι ώστε να βγαίνουν τα συναισθήματα από το τραγούδι.

• Εχετε συνεργαστεί με τον Ράιαν Γκόσλινγκ στο παρελθόν. Σας βοήθησε αυτό στην ερμηνεία σας στο «La La Land»;

Ναι, υπήρχε μια άνεση και μια οικειότητα μεταξύ μας. Αλλά το μουσικοχορευτικό κομμάτι ήταν σίγουρα κάτι καινούργιο και για τους δυο μας. Αισθανόμασταν σαν να μαθαίνουμε τραγούδι και χορό για πρώτη φορά μαζί.

• Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι στα γυρίσματα της ταινίας για σας;

Το ντουέτο στο Γκρίφιθ Παρκ. Η κάθε λήψη είχε διάρκεια έξι λεπτά και περιελάμβανε το περπάτημα στον λόφο και το χορευτικό νούμερο από την αρχή ώς το τέλος. Είχαμε μόνο δύο μέρες για περίπου οχτώ λήψεις κι έπρεπε να τις εκτελέσουμε σωστά. Γι” αυτό κάναμε δοκιμές πολλούς μήνες πριν από το γύρισμα, μάλιστα επιτόπου στο Γκρίφιθ Παρκ, για να μη μας ξεφύγει τίποτα.

• Σας βοήθησε η ταινία να δείτε ξεκάθαρα τον δικό σας δρόμο, το τίμημα που χρειάστηκε να πληρώσετε για να φτάσετε μέχρι εδώ, τη σκληρή προσπάθεια; Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να πετύχετε αυτά που έχετε πετύχει ώς τώρα μαζί με κάποιον άλλο ή θεωρείτε ότι δεν υπάρχει μοιρασιά όσον αφορά τη σταδιοδρομία σας;

Η αγάπη ενός δημιουργού γι” αυτό που κάνει είναι τεράστια, ειδικά όταν εργάζεται σκληρά για να το πετύχει. Υπάρχει δηλαδή ένα είδος αφοσίωσης που μπορεί να σε απορροφήσει εύκολα.

Η ισορροπία μεταξύ της δουλειάς και των ανθρώπων που αγαπάς είναι λεπτή… Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν οι παιδικοί μου φίλοι τελείωναν τις σπουδές τους, συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν πέρασα το στάδιο αυτό καθώς πήγαινα σε ακροάσεις. Τώρα, όμως, ξέρω ότι δεν θα είχα τη δυνατότητα να αφοσιωθώ στη δουλειά μου αν σπούδαζα.

• Μιλήστε μας για τον καιρό που αφήσατε το σχολείο για να πάτε στο Λος Αντζελες.

Πήγα στο Λος Αντζελες όταν ήμουν 15 χρόνων, με συνόδευε η μητέρα μου από την Αριζόνα… Το πρακτορείο μου με έστελνε σε ακρόαση για κάθε ρόλο ξανθιάς κόρης που υπήρχε, αλλά ήμουν λίγο παράξενη και δεν μου έδιναν τους ρόλους.

Το χειρότερο ήταν όταν σταμάτησαν να με καλούν ακόμα και σε ακροάσεις και είχα να αντιμετωπίσω την απόλυτη ησυχία. Ζούσα με τη μητέρα μου σε ένα διαμέρισμα κάνοντας μαθήματα στο σπίτι…

Η απόρριψη μπορεί να είναι σκληρή και είναι αλήθεια ότι μπορεί να σου ρίξουν μια ματιά και να αποφασίσουν ότι δεν κάνεις για τον ρόλο πριν ξεστομίσεις μια λέξη. Αλλά τουλάχιστον σου δίνεται μια ευκαιρία. Οταν δεν έχεις ούτε αυτή την ευκαιρία, νιώθεις να σου τσακίζουν την ψυχή.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ