Σε βλεπω στην παραλια, να περιμενεις τη βαρκα για την Αλλη Οχθη. Σε βλεπω ανυπομονο, οπως σε γνωρισα, το καλοκαιρι του ’89 — κι ολα τα χρονια που ακολουθησαν, ετσι ανυπομονος και βιαστικος ησουν. Επειδη ειχες τοσα πολλα ονειρα που, χωρις βιασυνη και ταχυτητα, δεν θα μπορουσες να τους δωσεις υποσταση.
Καθως περιμενεις τη βαρκα (που δεν ειναι γρηγορη, σαν το σκαφος σου η το ιδιωτικο σου τζετ,) αν κοιτας λιγο πισω και μας βλεπεις, θα κρυφογελας πονηρα στο κυμα της πολιτικαντικης υποκρισιας και δηθεν θλιψης, πολυ ρηχο για να καλυψει το κενο που αφηνεις.
Πριν ομως φυγεις για την Αλλη Οχθη, οσο ακομη πλανιεσαι αναμεσα μας, ηθελα να σου πω «ευχαριστω» και, ρε συ, να σου θυμισω ολα τα ομορφα που περασαμε μαζι. Ευχαριστω που ασκησες ανελεητη πιεση για να με γυρισεις στην τηλεοραση, αλλιως δεν θα ειχαμε φτιαξει τον Antenna Television. Απ’ ολα οσα εκανα στη ζωη μου, το «μαγαζι» (οπως το’λεγες) που φτιαξαμε, θα ειναι παντα τρυφερο κομματι της υπαρξης μου, γεματο απο καλες αναμνησεις μια που οι κακιες σβυνουν γρηγορα, οπως και η ιδια η κακία. Η επιμονη σου να βγαλουμε καναλι στον αερα πριν το τελος του ’89 αλλαξε την ιστορια αυτης της χωρας.
Ελπιζω η ιστορια αυτη να αποτιμησει σωστα την υπαρξη ενος καναλιου που δεν εγινε για να παρεις δημοσια εργα ουτε να συγκαλυψεις παρανομιες η να ανεβοκατεβασεις κυβερνησεις. Ο ΑΝΤ1 ηταν παντα η καψουρα σου, αυτη που σ’ εκανε να μενεις στο γραφειο μεχρι τις εξι το πρωϊ, αυτο το παθος που ειχες ακομη και στο εξοργιστικο σου micromanagement – απο τα σκουλαρικια της Νανάς μεχρι τη γραβατα του Τερενς. Hταν η εποχη δημιουργικου πυρετου και τη ζησαμε εντονα, οργασμικα και αποτελεσματικα, χαρη σε σενα, τον τσαμπουκα σου και το ταλεντο να ξοδευεις, καμια φορα ασυλλογιστα, για να γινει το καναλι «νουμερο ενα» οπως ελεγε και το πρωτο μας σλογκαν – και ετσι, επειδη το πιστεψες, εγινε. Εσυ παιδι μου δεν ησουν καναλαρχης, ησουν εραστης της τηλεορασης.
Να’σαι σιγουρος οτι ο ΑΝΤ1 που αφηνεις πισω δεν θα ειναι ποτε ο δικος σου ΑΝΤ1. Ειναι πια σκετη επιχειρηση, χωρις συναισθηματικη φορτιση, χωρις παθη, χωρις ερωτες, χωρις μίση, χωρις εμπνευση. O tempora, o mores. Παρηγοριεμαι ομως στη σκεψη οτι στη νεα σου υποσταση, στην Αλλη Οχθη, με το που θα φτασεις, θα βαλεις μπροστα να φτιαξεις καναλι. Ο Φωσκολος θα γραψει, ο Γεωργιαδης θα σκηνοθετησει, η Αλικη θα πει στη Τζενη να παιξουν μαζι, στον Κουρκουλο θα δωσεις τη δικη του σειρα, θα’χεις και ενα σωρο ταλενταρες απο τη Βλαχοπουλου μεχρι τον Κωνστανταρα, που θα σε περιμενουν ante portas.
Αντε ρε συ, στο καλο. Το «Κυριακου» μπορει να παψει να ειναι συνωνυμο της τηλεορασης. Το «Μινως» ποτέ!
Αυτο, το τελευταιο μου σημειωμα, δεν το στελνω με fax oπως εκανα παντα. Το στελνω με σκεψη και αγαπη.

Y.Γ. Μην πληρωσεις τον βαρκαρη, πριν σε παει στον τελικο σου προορισμο. Οπως λεει και το τραγουδι “don’t pay the ferryman until he gets you to the other side…”

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη