Το βράδυ της Τετάρτης η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης ψήφισε ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που περιελάμβανε κρίσιμα θέματα της παιδείας και πάνω από 20 τροπολογίες άσχετες με την Παιδεία. Τίποτε καινούργιο. Το καινούργιο είναι ότι πουθενά, μα πουθενά δεν είδαμε δημοσιευμένο τι ακριβώς ψήφισε η πλειοψηφία στο πρωτεύον θέμα της Παιδείας εκτός από στρακαστρούκες για την αλλαγή στο μάθημα των θρησκευτικών και τη δυνατότητα επανεγγραφής στα πανεπιστήμια όσων δεν έχουν εμφανιστεί για πολλά εξάμηνα.

Προφανώς ο δημοσιογραφικός κόσμος, που είναι γέννημα θρέμμα του λαού και δεν έρχεται από τον Άρη, έχει τέτοια συναίσθηση της σοβαρότητας της Παιδείας όση έχει και ο μέσος νεοέλληνας. Δηλαδή καμμία. Σ αυτά τα σχολεία μορφώθηκε, απ αυτούς τους δασκάλους και απ αυτό το αμόρφωτο σύστημα. Τι περιμένεις.

Μια απλούστατη ανάλυση των δεινών που ζεί η χώρα εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια θα φανέρωνε χωρίς καμιά αμφιβολία ότι η αιτία της ελληνικής κρίσης δεν είναι καθόλου οικονομική, αλλά είναι κρίση Παιδείας. Κοινώς, μόρφωσης.

Επειδή η διαρκής και άκριτη κατανάλωση και ο άφρων τραπεζικός δανεισμός δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών δεδομένων αλλά απουσία στοιχειώδους πολιτιστικής και πολιτικής σκέψης αυτών που δρούν. Των πολιτών. Οι οποίοι δεν έβλεπαν καν ότι δε μπορεί ένα σύστημα να τροφοδοτεί επ άπειρον με αέρα τον πλούτο και ότι μια μέρα θα έσκαγε και θα ζητούσε και τα λεφτά πίσω!

Όποιος ανατρέξει στις εφημερίδες της προηγούμενης δεκαετίας θα δεί ότι μερικοί εκτός κλίματος εποχής τα γράφαμε, αλλά μας έγραφαν κανονικά. Δεν ήταν δα και τίποτε δύσκολο για να δεις. Κοινή λογική μετάφραση όσων συνέβαιναν. Που χρειαζόταν μια στοιχειώδη μόρφωση. Μια Παιδεία.

Για να το πω μπακάλικα, η αμορφωτική αποβλάκωση οδηγεί τους πληθυσμούς να ακολουθούν άκριτα ό,τι τους λέει το υπάρχον οικονομικό σύστημα προκειμένου να πουλήσει τα προϊόντα του και την εργασιακή νοοτροπία του. Κι αυτό δε χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφική σκέψη για να το καταλάβει κανείς. Το ζει στο πετσί του ο λαός από τα αποτελέσματα.

Αλλά, όπως λέει η σοφή διαπίστωση « ο ανόητος μαθαίνει από τα λάθη του. Ο έξυπνος, από τα λάθη των άλλων».

Η μόρφωση, λοιπόν είναι η απάντηση και στο ερώτημα «γιατί φτάσαμε ως εδώ» και στο ερώτημα «πώς θα φύγουμε από δω».

Η μόρφωση, όμως, δεν έχει καμιά σχέση μ αυτό που ξέρουμε ως κρατική παιδεία. Έχει σχέση μ αυτό που η ελληνική γλώσσα ορίζει ως Παιδεία. Γιατί, ενώ η πρώτη με τη λέξη παιδεία εννοεί την εκπαίδευση (πράγμα που κάνει και η γάτα στα παιδιά της), η δεύτερη εννοεί τη γενικότερη παιδαγώγηση, που πάει τη γνώση και τη σκέψη του ανθρώπου παραπέρα μέσα από την αμφισβήτηση και την αναζήτηση και την ανακάλυψη και τα νέα ερωτήματα και ούτω καθ εξής.

Είναι μια διαρκής διαδικασία, που θα’ πρεπε να διδάσκεται στα σχολεία και να μη σταματάει ποτέ. Να γίνεται νοοτροπία στο λαό.

Μ αυτή την έννοια είναι απολύτως χρήσιμη για το λαό η δυνατότητα που δίνει ο υπουργός της Παιδείας να μη χάνει κανείς τη φοιτητική ιδιότητα όσα χρόνια κι αν απουσιάσει από τις σπουδές του. Συνήθως η ζωή είναι πιο αμείλικτη από τις επιθυμίες μας. Πάντα υπάρχει όμως η δυνατότητα να συνεχίσεις και να τελειώσεις αυτό που άρχισες. Θα ωφεληθείς κι ο ίδιος και το κοινωνικό σου περιβάλλον. Ιδίως αν δεν απολαμβάνεις κανενός φοιτητικού οικονομικού δικαιώματος και δεν επιβαρύνεις έτσι καθόλου τον δημόσιο κορβανά.

Τα σχολεία, όμως, της παιδοκτόνας ΟΛΜΕ, που νοιάζεται μόνο για τα συμφέροντα των καθηγητών και όχι των μαθητών, και των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, που νοιάζονται μόνο για να χαϊδεύονται οι κανακάρηδες με τα άκοπα και πανεύκολα 19άρια είναι τα αγαπημένα πρότυπα του υπουργού της Παιδείας.

Ο οποίος, με το νομοσχέδιο, που χάθηκε στη σκόνη της εντυπωσιοθηρίας για τις τηλεοπτικές άδειες, διαιωνίζει την κυριαρχία μιάς εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται πειθαρχικά συνδικαλιστικά συμβούλια για την αξιολόγηση καθηγητών. Λές και δεν ξέρει και ο τελευταίος Έλληνας ότι οι συνδικαλιστές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι οι πιο άχρηστοι και τεμπέληδες υπάλληλοι σε κάθε υπηρεσία, οι πιο λουφαδόροι και πονηροί, που βρίσκουν στο συνδικαλισμό αυτό που τους ταιριάζει απόλυτα: Ελάχιστη ως καθόλου δουλειά, άκοπη εξουσία από το παρασκήνιο, άκοπες απολαβές και προστασία με ακαταδίωκτο, παραγοντισμός με το αζημίωτο και πολιτικό μέλλον για τους πιο φιλόδοξους.

Αυτή είναι η αγαπημένη κλίκα του υπουργού Παιδείας, που με τη στήριξη της ΟΛΜΕ, της ΟΙΕΛΕ, της ΔΟΕ και των αντίστοιχων καθηγητών πανεπιστημίου προωθεί ένα σύστημα εκπαίδευσης (και όχι παιδείας), που αφορά απολύτως στο πώς θα κάνουν πιο άκοπα και με λιγότερες ευθύνες τη δουλειά τους οι καθηγητές, πώς θα διατηρήσουν τα οφίτσιά τους και πώς θα υπηρετηθούν με τον πιο αυθαίρετο και αντιδημοκρατικό τρόπο οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και φαντασιώσεις του υπουργού και των συντρόφων του στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το λέω αυτό το τελευταίο, γιατί ο εμφύλιος, που ανήγγειλε ο υπουργός, πρέπει κατά τη γνώμη μου να διδάσκεται στα σχολεία. Αλλά όχι σαν παράδειγμα μίμησης της μιάς ή της άλλης παράταξης. Ο εμφύλιος είναι μια τραγωδία για όλους, είναι γνωστές σχεδόν όλες οι πτυχές του, είναι γνωστές σχεδόν όλες οι ευθύνες των πρωταγωνιστών και στις δύο πλευρές και η ιστορία του θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα κοινής συγγραφής των δύο πλευρών. Αλλιώς, δεν θα είναι η ιστορία του εμφύλιου που θα διδάσκεται στα σχολεία, αλλά το ξεκίνημα ενός νέου εμφύλιου.

Ο πόνος για την ήττα και η αγανάκτηση για την υπονόμευση μιας προσπάθειας και ενός αγώνα δεν μπορεί να διδάσκεται με όρους ρεβάνς. Και μάλιστα από ένα κόμμα, που στην κυβερνητική του πράξη προσομοιάζει απολύτως με τις κατοχικές κυβερνήσεις και καθόλου με την Αντίσταση. Ποια Αντίσταση έχει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ …

Ο αμόρφωτος υπουργός και οι συν αυτώ, μακριά από τη χειραψία Τσακαλώτου- Βαφειάδη και μακριά από την ιστορία του Μανώλη Γλέζου δεν έχουν καμιά επίγνωση της ευθύνης τους απέναντι στις επόμενες γενιές και στη Δημοκρατία. Σκέφτονται και δρουν σαν δικτατορικά γκρουπούσκουλα.

Και μιμούμενοι τους προκατόχους τους πασοκονεοδημοκράτες, με τα νομοσχέδια προωθούν όχι λύσεις για να παράγουν πιο μορφωμένους μαθητές και φοιτητές, αλλά λύσεις για να αλλάξουν τον τρόπο βαθμολόγησης, όχι να αλλάξουν νοοτροπία και να βαθμολογούν τα πραγματικά προσόντα των νέων. Να βαθμολογούν έτσι ώστε:

Να μην κοπιάζουν οι καθηγητές και να έχουν ένα μπούσουλα- πρότυπο βαθμολόγησης με ίδια κριτήρια για όλους, που επιτυγχάνεται με τη γνωστή παπαγαλία. Επειδή η βαθμολογία με κρίση απαιτεί κόπο και φαιά ουσία, προσόντα σπάνια πια μεταξύ του καθηγητικού κατεστημένου. Το αποτέλεσμα είναι να παράγουν τα σχολεία στρατιές αμόρφωτων του 18 και του 19, χωρίς ικανότητα κρίσης, αφού η κρίση είναι απαγορευμένη μπροστά στην αποστήθιση.
Να μη συγκρούονται με τον κάθε άρρωστο πατέρα ή μάνα που απαιτεί οι κανακάρηδές τους να βαθμολογούνται με άριστα κι ας είναι στούρνοι, για να μπορούν να πάνε παραπέρα στην ελληνική δημοσιοϋπαλληλία ή να πάνε παραπέρα στην πραγματοποίηση των ανεκπλήρωτων φαντασιώσεων των γονιών τους γι αυτό που δεν έγιναν εκείνοι.
Αυτά όλα, αντί να τα εξαφανίσει ο υπουργός, έρχεται με τα νομοσχέδια και τα ενισχύει, αφού, ανίδεος ο ίδιος για τα της Παιδείας, απλώς εφαρμόζει αυτά που του υποδεικνύουν οι ολετήρες της συνδικαλιστές, με τους οποίους είναι τακίμια.

Έτσι, το πρόβλημα που οι μαθητές μπαίνουν στα πανεπιστήμια με βαθμολογία 2 και 8 στα 20, δηλαδή είναι αγράμματοι, δεν απασχολεί τις αλλαγές του υπουργού που του προτείνουν οι συνδικαλιστάδες και που τις περνάει με τα νομοσχέδιά του. Γιατί οι συνδικαλιστάδες είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την αγραμματοσύνη των παιδιών.

Αυτοί ενισχύουν και καλύπτουν την ασχετοσύνη και τη βαριεστημάρα των καθηγητών να διδάξουν. Ποιός παράγει τους στούρνους. Ο φούφουτος; Οι καθηγητές τους παράγουν. Έχει ζητήσει κανείς απ αυτούς ευθύνες; Υπάρχουν πειθαρχικά με σοβαρότητα; Όλα είναι μια συντεχνιακή συγκάλυψη σε βάρος της Μόρφωσης της ελληνικής νεολαίας. Στην οποία συμμετέχει και ένα μεγάλο ποσοστό γονιών, που χωρίς να πατάει στα σχολεία για να δει τι μαθαίνει το παιδί του ορθώνει και απαιτήσεις και ζητάει λαμπρούς βαθμούς για μια θέση στην ανεργία, που με τη νοοτροπία του έχει εξασφαλίσει στο καμάρι του!

Έτσι, στα νέα νομοσχέδια θα αλλάξει ο τρόπος βαθμολόγησης, όχι για να μορφώνονται περισσότερο οι μαθητές, αλλά για να μη φαίνεται με νούμερα η αμορφωσιά τους! Η εγκληματικότητα σε βάρος της Παιδείας σε όλο της το μεγαλείο.

Δυο μαθήματα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία πριν απ όλα: Ψυχολογία του ανθρώπου και Αγωγή του Πολίτη. Όλα τα άλλα έπονται.

Μ αυτά που παράγει το σύστημα δεν είναι τυχαίο που εκατομμύρια αμόρφωτοι είναι ανίκανοι ή απρόθυμοι να διαβάσουν και να καταλάβουν σε απλά ελληνικά ειδήσεις και αναλύσεις, που αφορούν την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής και τα στενά συμφέροντα επιβίωσής τους. Αλλιώς θα είχαν ξεσηκωθεί κατά του άρρωστου συστήματος που τους κυβερνάει σήμερα και εδώ και χρόνια και δεν θα είχαν πέσει θύματά του.

Εδώ ο υπουργός και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζουν νομοσχέδια που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών τους και αυτοί αδιαφορούν και παρακολουθούν παθιασμένοι αν τις άδειες για τα κανάλια θα τις πάρουν οι πανωχωρίτες ή οι κατωχωρίτες. Χωρίς ούτε καν να καταλαβαίνουν την αξία των νόμων και του Συντάγματος. Χωρίς να μπορούν να ξεχωρίσουν βασικές αρχές Δημοκρατίας. Πού να τις μάθουν. Στα σχολεία της ΟΛΜΕ; Επιπλέον, λες και θα αυξηθεί ο μισθός τους ή θα μειωθεί η φορολογία τους αν την άδεια θα την πάρει ο συντεκνάκης ή ο καρτντασίδης.

Για το μαύρο στην ΕΡΤ έγινε χαμός στους δρόμους. Για το μαύρο στην Παιδεία, τσιμουδιά. Καημένε λαέ.

πηγη