Πέμπτη βράδυ. Ένα φθινοπωρινό αεράκι, άρχισε δειλά -δειλά να μας χαϊδεύει το πρόσωπο. Ντυθήκαμε με τα βραδινά μας ρούχα, και ξεκινήσαμε μπαρότσαρκα, για ένα πολύ in μαγαζάκι στο κέντρο της Αθήνας.

Κόσμος, ποτά, μουσική, η διάθεση ανεβασμένη στο έπακρο.
Πολλές ώρες στην αναμονή μέχρι να βρούμε μια γωνίτσα να ακουμπήσουμε τα ποτά μας, ώσπου ξαφνικά άδειασε ένα τραπεζάκι, ίσως και το πιο κεντρικό του μαγαζιού.
Τρέξαμε, κυριολεκτικά, για να το προλάβουμε!
Κοιτώντας με λαιμαργία τον κατάλογο για το πιο δροσιστικό κοκτέιλ, μια αντρική ευχάριστη μυρωδιά, μου προξένησε το ενδιαφέρον και με έκανε να σηκώσω το κεφάλι μου και να στραφώ προς την πηγή αυτής της τόσο πολλά υποσχόμενης γοητείας. Ήξερα από τα δευτερόλεπτα που τον κοίταξα, πως τον ερωτευόμουν.
Ψηλός, καστανόξανθος, με χαλαρό, αλλά συνάμα περιποιημένο στυλ, έπινε την μπύρα του, συζητώντας με τους φίλους του.
Η φίλη που με συνόδευε σάστισε για μια στιγμή.
Πώς τον κοιτάζεις, έτσι; Θα καρφωθείς!
Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του. Ούτε ηλεκτρικός στατισμός να είχε δημιουργηθεί ανάμεσα μας. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως δεν υπάρχει περίπτωση να τον γνωρίσω, και απογοητεύτηκα.
Δεν άργησε να περάσει πολύ η ώρα και συνέβη αυτό που ευχόμουν.
Μας μίλησε.
Στην αρχή επικρατούσε αμηχανία, γρήγορα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Πόσα κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοιες σπουδές, παρόμοιες δραστηριότητες! Όσο περνούσε η ώρα, τόσο εντυπωσιαζόταν από τα ενδιαφέροντα μου, παρ’όλο το νεαρό της ηλικίας μου. Γλυκύτατη και ερωτεύσιμη με αποκάλεσε και εγώ απλά έλιωσα. Αυτό ακριβώς είναι που έψαχνα! Κάποιον να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει την προσωπικότητα μου, που δεν συμβαίνει και συχνά με τους συνομήλικούς μου. Η ώρα περνούσε και τα βλέμματα μας συνέχεια διασταυρώνονταν.
Κάποια στιγμή, στο μέσον της συζήτησης, έπρεπε να πάει στο μπάνιο. Πολύ ταραγμένος φάνηκε, με το δεξί του χέρι να μπαίνει βιαστικά στην τσέπη. Κάτι είδα να λαμπιρίζει εκείνη την ώρα στο δάχτυλο του, αλλά στο ημίφως δεν έδωσα και πολύ σημασία. Σε δευτερόλεπτα ήταν πίσω, άλλος άνθρωπος. Πιο χαλαρός! Η συζήτηση δεν άργησε να ξαναρχίσει, ώσπου έφτασε στο τραπέζι η πιο κρίσιμη ερώτηση.
Τι κάνετε στην προσωπική σας ζωή, είστε δεσμευμένοι, ελεύθεροι;
Παντρεμένος, απάντησε έντρομος, κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια.
Εκείνη την στιγμή έπεσα από τα σύννεφα, βούρκωσα… άρχισα να καταλαβαίνω, το λόγο που πήγε τόσο βιαστικά στην τουαλέτα, το χέρι του, που ήταν κολλημένο στην τσέπη και το αντικείμενο που λαμπίριζε και δεν του έδωσα καθόλου σημασία.
Ήταν η βέρα του.
Ήταν παντρεμένος και εγώ ήμουν στα πατώματα.
Με τι καρδιά να συνεχίσω να μιλάω, πλέον.
Κατέρρευσε ο κόσμος μου. Έπρεπε να πάω στο μπάνιο να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου.Το ένιωθα να φλέγεται! Με ακολούθησε! Με άρπαξε ορμητικά από το χέρι και μου ψιθύρισε:
Μακάρι να σε είχα γνωρίσει πριν 2 χρόνια, είσαι ερωτεύσιμη και το εννοώ! Είμαστε τόσο ίδιοι. Είσαι όμορφη, έξυπνη με χιούμορ.
Άρχισε να πλησιάζει πολύ κοντά. Εγώ αυθόρμητα του είπα πως δεν είχα πάει εκεί για να βρω φίλο, ούτε ήμουν κανένα χαζοκοριτσάκι.
Έγνεψε συγκαταβατικά και μου απάντησε:
Το έχω καταλάβει, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είσαι ερωτεύσιμη.
Βγήκαμε μαζί έξω. Η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Με έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του και μου είπε, ραντεβού σε πέντε χρόνια.
Σάστισα.
Τι εννοούσε;
Τον χάιδεψα γλυκά στο πρόσωπο κι έλιωσε!
Φύγαμε…
Αυτό το σε πέντε χρόνια, θα μου τριβελίζει το μυαλό για καιρό…