Τελείωσε ένα περίεργο Μουντιάλ. Περίεργο από πολλές απόψεις. Δεν συμβαίνει συχνά να διοργανώνεται παγκόσμιο κύπελλο, σε μια χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο και η διοργάνωση να αντιμετωπίζεται με τον κόσμο στον δρόμο, με δυναμικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για πραγματικά προβλήματα του βραζιλιάνικου λαού.
Επίσης δεν συμβαίνει στη διάρκεια ενός μουντιάλ να βομβαρδίζεται ανηλεώς μια χούφτα γης από μια αδίστακτη υπερεξοπλισμένη πολεμική μηχανή, όπως η Γάζα από τους Ισραηλινούς. Ταυτόχρονα οι Κασιδιάρηδες της Ουκρανίας δολοφονούν εν ψυχρώ με τις ευλογίες της ποδοσφαιροφαν Μέρκελ και της υπόλοιπης πολιτισμένης ΕΕ.
Στην χώρα μας ετοιμάζονται για απολύσεις, ξεπούλημα της ΔΕΗ, παράδοση αιγιαλών και όχι μόνο στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, την ώρα που κατακαίγονται δασικές εκτάσεις με σκοπό τον αποχαρακτηρισμό και την «αξιοποίηση» τους.
Αυτά είναι μόνο λίγα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εϊναι όμως αρκετά για να σε κάνουν να αισθανθείς λίγες τύψεις που ασχολείσαι με 22 πάμπλουτα παιδάκια που κυνηγάνε μια μπάλα την ώρα που ο κόσμος καίγεται.
Έλα όμως που το άτιμο σε μαγνητίζει. Έλα που ενώ καταλαβαίνεις τη σαπίλα του, αντιλαμβάνεσαι ότι λειτουργεί ως όπιο του λαού, δεν μπορείς παρά να αφεθείς στην ομορφιά του. Ακόμα και με την μορφή που του έχουν δώσει οι εμπορευματοποιημένες αλλοιώσεις ελέω χορηγών, το ποδόσφαιρο από μόνο του είναι ένα γεγονός σημαντικό.
Ας δούμε λοιπόν το μουντιάλ με μια άλλη ματιά, μακριά από τακτικές αναλύσεις και καφενειακού επιπέδου συζητήσεις για τα ανίκητα πάντσερ και τον τελειωμένο Μέσι.
Το Μουντιάλ αυτό το πήρε η καλύτερη ομάδα. Πολλοί έλληνες, ελληνόψυχοι και ελληναράδες στράβωσαν. Βλέπεις ο Μέσι και ο Αγκουέρο δεν κατάφεραν να κάνουν την κακούργα την Μέρκελ να κλάψει. Είδαν την νίκη της Γερμανίας ως μια επιβολή του κακού γερμανού δυνάστη στην φουκαριάρα την Αργεντινή. Στην πραγματικότητα όμως αποδείχθηκε ότι, όπως και στην πολιτική έτσι και στο ποδόσφαιρο, χρειάζεται σχέδιο, οργάνωση, πειθαρχία, επιμονή και συλλογική δουλειά για να κερδίσεις. Και αυτά τα είχαν οι Γερμανοί.
Η Αργεντινή από την άλλη ζει εδώ και χρόνια στην μανία της αναζήτησης του νέου Ντιέγκο. Του ενός δηλαδή που θα πάρει πάνω του την ευθύνη και θα ηγηθεί. Δεν είναι ξένο προς τη λογική των λατινοαμερικανών κάτι τέτοιο. Και σε πολιτικό επίπεδο από τον Μπολιβάρ, τον Ζαπάτα και τον Πάντσο Βίλα, ως τον Τσε και τον Φιντέλ και πιο πρόσφατα τον Τσάβεζ, μπορεί κανείς να πει ότι εύκολα οι λαοί αυτοί ρέπουν προς την προσωπολατρεία με ένα είδος αναμένοντος μεσσιανισμού. Η μίξη της έντονης θρησκευτικής δραστηριότητας ενδεχομένως να τους διευκολύνει ώστε να προσδίδουν θεϊκές διαστάσεις σε θνητούς που βρέθηκαν απλά να κουβαλάνε μια δόξα που συχνά γίνεται σταυρός. Όχι μόνο στην Αργεντινή, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες κάτι τέτοιο είναι συχνό. Στην Κολομβία ο Εσκομπάρ έπεσε θύμα μιας ανάλογης αντίληψης, στην Βραζιλία χλευάζεται όποιος δεν μπορεί και φυσικά στην Αργεντινή ο πιο ταλαντούχος παίκτης κάθε γενιάς πρέπει να κουβαλάει τον τίτλο του νέου Ντιέγκο.
Η αλήθεια όμως στο ποδόσφαιρο είναι ότι, σπάνια, και όσο παιρνούν τα χρόνια και το ποδόσφαιρο γίνεται πιο «επιστημονικό» ακόμα σπανιότερα, ένας παίκτης μπορεί να γίνει απόλυτος ηγέτης. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Ίσως ο τελευταίος να ήταν ο Ζιντάν. Για να γίνεις ηγέτης μιας ομάδας, ιδιαίτερα μιας εθνικής ομάδας, και για να μπορέσεις να κουβαλήσεις τις ελπίδες ενός λαού στις πλάτες σου πρέπει να είσαι και λίγο διαφορετικός. Το έκανε ένας Κρόιφ που ήταν πολύ πιο επαγγελματίας από τους υπόλοιπους της γενιάς του. Το έκανε ένας Σόκρατες, μια μοναδική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία. Το έκανε ο μεγάλος Μαραντόνα, αυτός που άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού, που τα έβαλε με όποιον έβλεπε ως εχθρό. Την ΦΙΦΑ που στερούσε από το άθλημα την αυθεντικότητά του, ακόμα και εκείνο το στοιχείο που λέει ότι θα κερδίσω με όποιον τρόπο μπορώ. Τα βάζει με την ΦΙΦΑ που, όπως είδαμε και τώρα, αποφασίζει να δίνει τα βραβεία σε όποιον θέλουν οι χορηγοί και όποιον επιβάλλουν τα “διαπλεκόμενα”. Τα έβαλε και τα βάζει συστηματικά με τον καλύτερο πρεσβευτή της ΦΙΦΑ, τον διαφημιστή δικτατοριών Πελέ, που θεωρείται καλύτερος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου μόνο και μόνο επειδή το λέει αυτός, θαρρείς και ποδόσφαιρο παίζεται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια στα μουντιάλ και όχι στο ενδιάμεσο που αυτός βολόδερνε στις τότε ποδοσφαιρικά υπανάπτυκτες ΗΠΑ. Τα έβαλε με τον εαυτό του, αλλά και στην αυτοκαταστροφή του ήταν μοναχικά διαφορετικός. Δεν κλείστηκε σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο των ΗΠΑ. Πήγε στην Κούβα του Φιντέλ. Ακόμα και σήμερα δεν διστάζει να προκαλεί σαν κοινός αλήτης τους άσπονδους εχθρούς Βραζιλιάνους, όπως κάθε ένας που σέβεται το παιχνίδι. Γιατί στο ποδόσφαιρο είναι και αυτό. Και είναι πολλές φορές προτιμότερο από τις δήθεν παρηγορητικές αγκαλιές κάποιου που σε διασύρει και μετά σπεύδει να σε αγκαλιάσει για να διασώσει την τιμή του πολυδιαφημισμένου fairplay που επιβάλλεται από τους ποδοσφαιρικούς θεσμούς.
Αν κάτι αποδείχτηκε σε αυτό το μουντιάλ είναι ότι ο Μέσι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα. Όχι ότι του λείπουν οι ποδοσφαιρικές αρετές, του λείπει αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίζει ως προσωπικότητα. Δεν αποδεικνύεις ότι είσαι μεγάλη προσωπικότητα όταν δίνεις εντολή στον προπονητή σου να κάνει τις κατάλληλες αλλαγές ούτε όταν κάνεις μια φιλανθρωπία γιατί έτσι σε συμβούλεψαν οι καλοπληρωμένοι ατζέντηδές σου. Για να γίνεις ηγέτης πρέπει να είσαι ένα με τον λαό που εκπροσωπείς. Βλέπεις τον Ντιέγκο να πανηγυρίζει και να χορεύει ακομπλεξάριστα με όποιον βρει στον δρόμο σαν να είναι ένας απο αυτούς. Ίσως επειδή ήταν ένας απο αυτούς και από εκεί ξεκίνησε. Περπάτησε ξυπόλητος την ώρα που ο Μέσι μεγάλωσε στο προστατευμένο περιβάλλον των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα. Ο Ντιέγκο έζησε την ζωή του στα όρια. Και μόνο μια τέτοια προσωπικότητα έχει άγνοια κινδύνου για να μπορέσει να τραβήξει το βάρος της ηγεσίας.
Σε αυτό το Μουντιάλ επίσης είδαμε αμφίρροπα παιχνίδια ανεξάρτητα από το μέγεθος των αντιπάλων. Δεν υπήρχαν διασυρμοί και εύκολες νίκες όπως παλιά. Μοναδική εξαίρεση ο ημιτελικός της Γερμανίας με τη Βραζιλία. Κατά τα άλλα φαίνεται πως βαδίζουμε σε μια εποχή που ποδοσφαιρικά ο ένας θα εξοντώνει τον άλλον κι όλοι μαζί το θέαμα. Δεν θυμάμαι να είδα μια ντρίπλα σε αυτό το μουντιάλ. Δεν θυμάμαι να είδα κάποιο εξτρέμ που να έπαιξε στην γραμμή. Πάμε σε εποχή που το ποδόσφαιρο θα παίζεται από αθλητές και όχι ποδοσφαιριστές. Το ταλέντο θα υποχωρεί για λίγα χιλιοστά ταχύτητας παραπάνω και λίγο ακόμα αντοχή. Όπως και να είναι όμως, θα παραμείνει ένα ομαδικό άθλημα που θα μας διδάσκει ότι οι ομάδες γράφουν ιστορία…..
