ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η αλήθεια είναι, ότι απέφευγε να βάζει τελείες. προτιμούσε τα αποσιωπητικά…αυτές τις τρεις τελίτσες μαζί…δεν της άρεσε να βάζει τέλος. της φαινόταν άχαρο ωμό απότομο. μακάρι να μπορούσε να μην βάζει καθόλου σημεία στίξης. ας έβρισκε ο καθείς μόνος του και όπως του άρεσε που θα έβαζε τον τόνο του, πως θα χρωμάτιζε τις λέξεις και που θα έπαιρνε την ανάσα του. ποια ήταν εκείνη που θα επέβαλε το κείμενο; αφού με την ανάγνωση θα γράφονταν ξανά χιλιάδες νέα κείμενα…έτσι προτιμούσε να βάζει τις τελείες στη μέση της πρότασης και να αρχίζει με μικρό την επόμενη λέξη… άνοιξε το πακέτο με τα πουράκια… ήθελε τα πράγματα να τα νιώθει απαλά μέσα της…και η τελεία για εκείνη ήταν κάτι βίαιο, δεν χωρούσε αμφιβολία για αυτό…έκανε το πουράκι της αργά και το άφηνε να καπνίζει και εκείνο. δεν είχε εξάρτηση από τον καπνό. περισσότερο της άρεσε η κίνηση η αίσθηση και η γεύση. ήταν αποφόρτιση για εκείνη. το χρειαζόταν μετά την άχρηστη τελεία που αναγκάστηκε να βάλει…έβλεπε τα ποδήλατα μπροστά της να περνούν το ένα μετά το άλλο και θυμήθηκε την παλιά της αγάπη…σ’ αυτό το σημείο είναι που μουτζούρωσε άτακτα την τελεία και έγραψε τρία αποσιωπητικά. αγχώθηκε εκεί και κάπνισε σαν φουγάρο το μισοτελειωμένο πουράκι της. αυτή τη φορά το τρένο που πέρασε διέκοψε βίαια την ησυχία της και την έκανε να πεταχτεί απότομα από το παγκάκι. μάζεψε τα πράγματά της, τα στρίμωξε όπως όπως στη μεγάλη λουλουδάτη τσάντα της, άρπαξε τον καφέ που της χύθηκε στα ακροδάχτυλα και έφυγε τρέχοντας…μα καλά που πας έτσι; ξέχασες το κείμενό σου. κράτα το. διόρθωσε τα λάθη και βάλε και την τελεία φώναζε, καθώς απομακρυνόταν από την βομβαρδισμένη με αποσιωπητικά περιοχή. κρατούσε μόνο τον χυμένο καφέ και το σβησμένο πουράκι της. Στον σταθμό, μπήκε σε λάθος βαγόνι δίχως να διαλέξει. Έγραψε «Β» αντί για «Μπ» και τελικά έζησε λαθραία και διάλεξε να πληγωθεί χωρίς επιλογή….