ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σε τόπους που γεννούν παραμύθια μεθάω με τραγούδια, εκεί που ανθίζουν οι φίλοι μου μαζεύω εγω λουλούδια…
Κλείνω σ” ασκιά τους χειμώνες, προσεύχομαι στους Παρθενώνες,  μα όταν απλώνω τα χέρια μου όλα αυτα χάνονται,
γιατί όλα εκείνα που βλέπω είναι πίσω απ” τα μάτια..  Σε σένα που μ” έχεις φορτώσει γλυκιές και ομορφες  αναμνήσεις,
σε σένα που τώρα στο σώμα μου ψάχνεις να βρεις τις λύσεις,  χαρίζω το φως ομορφιά μου, στηρίζω τη γη μου καρδιά μου, μα πώς να πιστέψω πως τ” άστρα ποτέ δε θα σβήσουν, πώς θα βαστάξει η ψυχή μου σε τούτη εδω την άνοιξη.  Πού ν” τα φτερά μου;  Η αλήθεια μου τα “κοψε.. Κοίτα πώς με σκιάζει ν” αγαπάω, πώς με κοιτούν οι λογικοί, δε φταίω εγώ τ” αγιάζι που με θέλγει, σε ποια εποχή να στείλω την αύρα μου;  Στους δρόμους που βαίνει ο νους μου τα εμπόδια τωρα σβήνουν, εκεί που μου παίρνουν τη ζωή, ελπίδα παλι  μου δίνουν… Φωνάζω στις άδειες αλάνες, μόνες γυρίζουν τωρα οι μάνες, στις άσκοπες περιπλανήσεις μου τι θέλω εγω  ξαστόχησα.. μα κάποια στιγμή το θυμάμαι,  φοβάμαι γι” αυτό δε φοβάμαι, δε θα ηρεμήσω αν δε βρω πού μένουν οι άνθρωποι…

εγραψε το πιτσιρικι