Πάνω στους χάρτες της ζωής, στο χέρι, είχα διαβήτη και για οδηγό στα πέλαγα τον αποσπερίτη..Το Πρώτο Φώς αναμίχτηκε με τον άνεμο που τραγουδούσε ανάμεσα στους κλώνους των μεγάλων πεύκων και μαζί ήρθαν να γεμίσουν, τα Μάτια, τα Στήθη και την Ψυχή, έτρεξαν ως εδώ να με ανακουφίσουν …άρωμα, σκιές και παφλασμός… Μια νύχτα αφέγγαρη Μαγιού που έβλεπα ένα βράδυ άστρα χιλιάδες να σκορπούν φλογίτσες στο σκοτάδι..
Θρονιάστηκε ο φόβος στη καρδιά. και έγινε φρουρός στον νου μου. Χωρίς μιλιά τον ουρανό το ονειρο αγναντεύω.. Δεν βλέπει όνειρα στο ξύπνιο του κανείς νομίζοντας πως και αυτά έχουν χαθεί κι αχνή φαντάζει η ελπίδα..
Προσμένω το θαύμα ίσως φανεί και κείνα που χάθηκαν ίσως ξανάρθουν.. Ποια αφέγγαρη νύχτα τι γυρεύεις εδώ τι ζητάς..Μην ερθεις σημερα να με παρεις αγκαλια μεινε εκει στο φως ασε με εδω στα σκοτεινα κα χορεψε μου..Για τη ψυχη μου θελω να χορεψεις να μη ποναει να μη νιωθει..κι αν δεις να τρεχει αιμα η καρδια μου μη σταματας χορευε..χορευε….Τωρα της νυχτες χανομαι μεσα στην τρικυμια των δακρυων μου..η μοναξια μου γινεται συμμαχος μαζι με τον ανεμο…τους εχω μοναδικη παρεα μου..ακομη μια μερα περασε σαν τον λιποταχτη..ακομη μια νυχτα και παλι μονος…και ερχεται παλι η στιγμη που μου βαθαινει μεσα μου ο πονος..και πιανει παλι δουλεια η νοσταλγια μου..επεστρεψα στη σκυθρωπη μοιρα μου και παλι και στης μελανοπρεπες και αφεγγαρες νυχτες..Η ζωή μου αρχίζει να διαβαίνει από λεωφόρους κι όχι από στενά ανήλιαγα σοκάκια, στα οποία είχω συνηθίσει να τριγυρίζω μέχρι σήμερα.. Κοιτάζω τους πόθους μου, τους λογισμούς μου, έτσι που μια στιγμή βρεθηκα πολιορκημένος βαριά από το σκληρό κι αδυσώπητο θάνατο.. Μοιάζω με Μεσολογγίτες. Και κάποτε, πιο ύστερα κάποια σκοτεινή και αφέγγαρη νύχτα, εκανα τη σπαραχτική έξοδο για να λευτερωθω…Μα τοτε σκοτωθηκα…

εγραψε το πιτσιρικι