Η εβδομάδα που πέρασε ήταν από τις πιο «πυκνές» σε πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών…του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Παράλληλα, σε επικοινωνιακό επίπεδο, οι «χρήσιμοι προβοκάτορες» Πλεύρης και Φορτσάκης φρόντιζαν να…δείχνουν σε αριστερά και κοινωνία το δέντρο, ώστε να περνάει απαρατήρητο το δάσος.
Ο «ΜΥΣΤΙΚΟΣ» ΔΕΙΠΝΟΣ…
Η «μυστική» συνάντηση Σαμαρά-Καραμανλή, εάν ήταν όντως μυστική, θα γινόταν στον προσωπικό χώρο του Πρωθυπουργού στη Μουρούζη και όχι στο Hilton. Ήταν η πρώτη tete-a–tete συνάντηση τους τα πέντε τελευταία χρόνια και δεν είναι δύσκολο κανείς να αντιληφθεί την ατζέντα της συνάντησης. Το σημαντικό είναι ότι η «ατζέντα» είχε προσυμφωνηθεί –αλλιώς δε θα γινόταν και η «μυστική συνάντηση» ως πράξη δημόσιας- συμβολικής επιβεβαίωσης.
Και είναι προφανές, ότι πέρα από την ανάγκη συσπείρωσης της κοινωνικής βάσης της «παράταξης» και την εξεύρεση επιπλέον λύσεων στο αδιέξοδο των 180, η συνάντηση επιβεβαίωσε την αναζήτηση, από τα κυρίαρχα κέντρα, εντός και εκτός της χώρας, και νέων σημείων ισορροπίας μεταξύ τους και εναλλακτικών σεναρίων στο ενδεχόμενο του «ατυχήματος».
Κι αυτό γιατί το «ατύχημα » (αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ), παρ όλα τα σενάρια ήπιας ακύρωσής του (ενσωμάτωση, αριστερή παρένθεση, αποριζοσπαστικοποίηση μέσω συγκεκριμένου τύπου συμμαχιών ), εξακολουθεί να εμπεριέχει τον άγνωστο Χ της κοινωνικής δυναμικής που μπορεί να αποδεσμεύσει μια τέτοια εξέλιξη. Και οι καιροί δεν αγαπούν το ρίσκο.
Έτσι το απευκταίο σενάριο παραμένει ως τέτοιο. Τροποποιείται η τακτική αντιμετώπισής του. Με τη κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» να επανέρχεται σαν σενάριο ή σαν τελευταία γραμμή άμυνας.
…ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ
Δεν είναι μόνο τα επιτόκια των ομολόγων που ξεπέρασαν το 8%, καθιστώντας αδύνατη την επιστροφή του ελληνικού δημοσίου στις «αγορές» , η κατάρρευση κατά 14% του Χρηματιστηρίου , το «φιάσκο» των stress test στις τράπεζες , οι «μαύρες τρύπες» στα κεφάλαια των τραπεζών .
Δε είναι μόνο οι εξελίξεις στη Κύπρο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, που μπορεί να πάρουν το χαρακτήρα ενός domino , με απροσδιόριστο ακόμη που θα είναι το τελευταίο κομμάτι του.
Η τροϊκανή αξιολόγηση-εκβιασμός, προϊόν της συνολικής, στρατηγικής κατάρρευσης του ευρωζωνικού μύθου, προϋποθέτει ψήφιση νέων σκληρών μέτρων. Το νέο ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο, τα εργασιακά και το θέμα των ομαδικών απολύσεων, το ασφαλιστικό , είναι το επόμενο «πικρό ποτήρι» και δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν από τις σπασμωδικές, επικοινωνιακού χαρακτήρα, μέχρι τώρα κινήσεις της κυβέρνησης .
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΚΤΙΚΗΣ
Ήδη από τον περασμένο μήνα, τόσο στελέχη του ΠΑΣΟΚ όσο και στελέχη προερχόμενα από το «περιβάλλον Καραμανλή» τόνιζαν την ανάγκη δημιουργίας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας».
Στο σενάριο αυτό η αλλαγή πρωθυπουργού και η διατήρηση της παρούσης Βουλής είναι η μια πιθανότητα . Υπάρχει όμως και το εναλλακτικό του. Η δημιουργία κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», μέσω της διενέργειας εκλογών όπου η επίρριψη των αδιεξόδων στον «πολιτικό παράγοντα» και η «ανάγκη εθνικής συναίνεσης» για τη σωτηρία της χώρας θα αποτελούν το κύριο άξονά τους. Και με ότι αυτό θα συνεπάγεται…
Στόχος, από τη μία, να πιεσθεί αφόρητα ο ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί στον κύκλο της συνενοχής και της μνημονιακής συνέχειας. Στην άλλη εκδοχή , η διαμόρφωση ενός νέου μεγάλου Μπλοκ εξουσίας, με προοπτική τετραετίας, είναι ο ανομολόγητος στόχος.
Ενός Μαύρου Μετώπου, που θα κληθεί να «διαχειριστεί», στη πιο ακραία και αντιδραστική κατεύθυνση , συνολικές ρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα, έχοντας απέναντι του μια Αριστερά κατακερματισμένη και ένα λαϊκό κίνημα απονευρωμένο.
Απέναντι σε αυτό το σενάριο η αριστερά, οφείλει να αντιτάξει ένα σχέδιο που θα περιλαμβάνει τη μέγιστη μετωπική συμπόρευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την εκφώνηση ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού δρόμου/minimum σχεδίου που θα ακυρώνει τη μετακύλιση της καθεστωτικής και ευρωζωνικής κρίσης στις δυνάμεις της εργασίας.
Στην αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει όχι απλά να μην έχει «υπηρετήσει» τον ιστορικό λόγο της ύπαρξής της αλλά και να περάσει στη λήθη, (μαζί με την ιδεολογική της καθαρότητα ή τα αφόρετα κοστούμια στη ντουλάπα) απαρατήρητη πλέον από ένα λαό που θα έχει περάσει στο περιθώριο.
