Daily Archives: Δεκεμβρίου 2, 2014

Για τον Ρωμανό

images

Αγαπητέ Πιτσιρίκο καλησπέρα. Θέλω να κάνω μια επισήμανση για το θέμα του Νίκου Ρωμανού, που έχει σχέση με τις αντιδράσεις της ελληνικής διαδικτυακής κοινότητας κυρίως.

Διαβάζω με έκπληξη ότι η μεγάλη πλειονότητα είναι απολύτως εναντίον με τον Νίκο Ρωμανό αυτές τις μέρες και μάλιστα διακρίνω μια απίστευτη «κακία» στην έκφρασή της.

«Είναι αλήτης, τρομοκράτης, κωλόπαιδο, δεν του αξίζει ούτε να αναπνέει, τα καθίκια οι γονείς του που δε του έδωσαν ανατροφή (προφανώς το να το βουλώνεις, να μη σκέφτεσαι και να είσαι σαν όλους τους άλλους είναι ανατροφή για αυτούς), να μη σπουδάσει» κτλ.

Παρότι, όλοι παραδέχονται ότι, για ακόμα μια φορά, ο νόμος δεν εφαρμόζεται, οι «σύννομοι» πολίτες προκειμένου να λάβει ο Ρωμανός την εκδίκηση που «του αρμόζει», δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν έναν συνάνθρωπο τους να πεθαίνει.

Προσπάθησα μέρες να καταλάβω γιατί τόσο μίσος για τον Ρωμανό και μάλλον έχω την τελική εξήγηση.

Το αληθινό έγκλημα του Ρωμανού είναι ότι δεν είναι σαν εμάς. Είναι διαφορετικός. Και είναι ικανός να φτάσει μέχρι και το θάνατο, για να μην ενδώσει σε αυτό που μισεί. Κάτι για το οποίο οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε άξιοι.

Είμαι βέβαιος ότι, αν ο Ρωμανός έκανε τη ληστεία και μετά πήγαινε να κάνει ζημιές και χαϊλίκια στη Μύκονο, το μίσος για αυτόν θα ήταν απείρως πιο μικρό και περιορισμένο.

Όταν εκείνο το κωλόπαιδο που έφαγε τα λεφτά του χαρατσιού στη ΔΕΗ βγήκε από τη φυλακή, είδαμε κάτι τσατισμένα σχόλια αλλά, μετά από δύο μέρες, το θέμα ξεχάστηκε.

Και ξεχάστηκε επειδή ενδόμυχα αυτό το κωλόπαιδο έκανε ότι θα έκανε και το 90% των Ελλήνων. Η είδηση ήταν στα πλαίσια του φυσιολογικού.

Λεφτά από εγκληματική δραστηριότητα καταναλώνονται σε ποτά, γυναίκες και πόζα. Που είναι το παράλογο;

Εδώ όμως έχουμε ένα άλλο «κωλόπαιδο» που αποφάσισε να ληστέψει ένα ιδιωτικό μαγαζί (και όχι το κράτος, άρα όχι τους πολίτες που τον μισούν) και έχουν πέσει όλοι να τον φάνε.

Επειδή είναι αλήτης. ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. Επειδή δεν είναι εκείνο το φυσιολογικό κάθαρμα που εγκληματεί για να περνάει εκείνο καλά και μόνο.

Το σύστημα που ο Ρωμανός μισεί τα έχει καταφέρει. Έχει κάνει το ραγιαδισμό κανονικότητα.

40 χρόνια ζούμε την κλεπτοκρατία, χωρίς καμία αντίδραση αλλά τώρα που πιάσαμε έναν «μη κανονικό» άνθρωπο, αδύναμο, με αλυσίδες στα χέρια, θέλουμε αίμα.

Και επειδή τον βλέπουμε να μη προσκυνά, τον μισούμε περισσότερο. Αυτό δεν είναι φασισμός. Είναι συμπυκνωμένη κακία.

Οι Έλληνες είμαστε κακοί άνθρωποι, πιτσιρίκο. Καθάρματα.

Ο λαός που ζητά από τη «Δημοκρατία» του αρένες με λιοντάρια για τους «μη κανονικούς» είναι τελειωμένος και η ιστορία το έχει αποδείξει.

Αυτά.

Δημήτρης

(Αγαπητέ Δημήτρη, είμαστε παλιάνθρωποι. Βλέπω την έκφραση που παίρνουν τα τελευταία χρόνια όλοι οι συνομιλητές μου, όταν τους λέω πως οι Έλληνες είμαστε καθάρματα. Δεν μιλάω για τις προηγούμενες γενιές. Μιλάω για τους Έλληνες σήμερα. Για εμάς. Είμαστε παλιάνθρωποι. Βρομεροί και τρισάθλιοι. Περπατώντας πριν από λίγο μαζί με τους αναρχικούς στην πορεία για τον Ρωμανό στο κέντρο της Αθήνας, μια φίλη μου μου είπε «αυτά τα παιδιά είναι πολύ καλύτερα από εμάς». Ούτε η φίλη μου, ούτε εγώ είμαστε αναρχικοί. Όσο για αυτό που γράφεις για τον Νίκο Ρωμανό, ξαναγράφω αυτό που απάντησα σε μια φίλη αναγνώστρια: «Λογικό είναι οι εθελόδουλοι ραγιάδες Έλληνες να έχουν πάρει ανάποδες με τον Ρωμανό, γιατί τους θυμίζει με την στάση του πόσο χέστηδες και προσκυνημένοι είναι οι ίδιοι. Βέβαια, οι Έλληνες τον θαυμάζουν τον Νίκο Ρωμανό. Τον θαυμάζουν και τον φθονούν. Γιατί, όπως είπε ο Σέρεν Κίρκεγκορ, ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός». Να είσαι καλά.)

(Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή πορεία για τον Νίκο Ρωμανό.)      Για τον Ρωμανό     http://pitsirikos.net

ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΓΡΑΦΕΙ … Έρχεται χειμώνας Ξυπνήστε επιτέλους..

images

Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε ποτέ διότι ζούμε την εποχή των μαχών. Των προσωπικών μαχών. Η απότομη αλλαγή της ζωής μας και των συνήθειών μας μάς έκανε καταρχάς να ψάχνουμε να βρούμε τον φταίχτη. Τον βρήκαμε στα πρόσωπα των πολιτικών καρικατούρων που αιώνες κυβερνούσαν ζωές σαν τις δικές μας. Οργιστήκαμε μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να τους κόψουμε τα λαρύγγια και να κρεμάσουμε τα κουφάρια τους ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος.  Μετά όμως ξαφνικά είδαμε ότι η καθολική οργή άρχισε να διασπάται εντέχνως από το ίδιο το σύστημα σε κόμματα αναχώματα τραβεστί αριστεράς, σε κόμματα παρακρατικά, σε κόμματα νοικοκυραίων δεξιών και σε ανένταχτους που τα δίνουν όλα να γίνουν ένα ποσοστό καλό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την ελπίδα συμμετοχής σε έναν πολιτικό συνασπισμό. Και εκεί άρχισε να ξεφουσκώνει η οργή για το πολιτικό σύστημα και άρχισε η οργή για τον παλαμακιστή του κάθε κακομοίρη που θέλει να σε κυβερνήσει χωρίς να ξέρει πώς, αλλά δεν τον ενδιαφέρει και πολύ διότι όπως πάντα τον τρόπο διακυβέρνησης θα τον πάρει έτοιμο σε χαρτί από το ανάλογο διεθνές σύστημα που θα τον χρηματοδοτήσει.  Η οργή πέρασε στο βλέμμα που ρίχνει ο καθένας μας σε εκείνον που δεν έχασε τίποτε το ουσιαστικό και πάνω από όλα έχει κόμμα να υπερασπιστεί. Η οργή έγινε ένα μεγάλο ερωτηματικό για αυτούς που αδίκως έχασαν και χάνουν τα πάντα αν και πάλεψαν σκληρά να τα αποκτήσουν. Δεν είναι και μικρό πράγμα να σε σέρνουν με χειροπέδες για ένα χρέος που σου επέβαλλαν και την ίδια στιγμή ο άεργος τεμπέλης της ζωής να πίνει τον καφέ του παρακολουθώντας την δική σου κατάντια κάνοντας παράπονα για το επίδομα που το θεωρούσε όχι επίδομα αλλά δικαίωμα. Και η οργή βρήκε τον στόχο. Υπεύθυνος για την κατάντια, την ανεργία, την αυτοκτονία είναι ο διπλανός. Ποιος όμως δημιούργησε τον διπλανό; Ποιος ήταν αυτός που έδωσε το δικαίωμα να θεωρεί ο κάθε υπάνθρωπος ότι η ζωή του είναι πολυτιμότερη του αποδεδειγμένα ανθρώπου; Ποιος ήταν αυτός που παραχώρησε έδαφος από τα δικά του δικαιώματα ζωής σε συντεχνίες; Το δικαίωμα για όλα αυτά το έδωσες εσύ που κοιτάς από τον 5ο όροφο και αναρωτιέσαι πώς είναι να πέφτεις. Εσύ, που κάθε φορά που βλέπεις σχοινί αναρωτιέσαι πώς είναι να αιωρείσαι. Εσύ, που όταν όλοι φεύγουν από το σπίτι κοιτάς το δίκαννο του παππού και αναρωτιέσαι αν φθάνει το δάκτυλό σου την σκανδάλη όταν θα έχεις την κάνη μέσα στο στόμα σου.Είδε κανείς τις μέρες που ζήσαμε να αυτοκτονούν μαζικά συντεχνίες; Η μοναξιά και η αξιοπρέπεια δεν χωράνε σε συντεχνίες. Και τις συντεχνίες δεν τις νικάς διότι είναι παιδιά του πολιτικού συστήματος που εσύ υπερασπιζόσουν νομίζοντας ότι υπερασπιζόσουν την δημοκρατία. Φθάνεις, λοιπόν, στο δια ταύτα. Γιατί να φθάσεις εσύ ως εδώ; Γιατί εσύ φταις. Διότι τώρα που τα έχεις χάσει όλα και μένει μόνο ο εαυτός σου για να οργιστείς πρέπει να τα βάλεις κάτω τα πράγματα και να δεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για συνάνθρωποι αλλά η πλειοψηφία τους είναι μόνο συναλλασσόμενοι. Το Σύνταγμα Δικαιωμάτων που εσύ όρισες ως ευαγγέλιο στο μυαλό σου πρέπει να το αναθεωρήσεις διότι επέβαλλες νόμους απαράβατους αλλά ξέχασες να θέσεις ως πρώτο άρθρο το εξής: Δικαίωμα δικαιωμάτων έχουν μόνο οι αποδεδειγμένα συνάνθρωποι.Φταις γιατί ποτέ η ευθύνη δεν ήταν ομαδική. Ήταν πάντα ατομική και για τον λόγο αυτό στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν σύρεσαι ως ομάδα αλλά ως άτομο. Τώρα που δεν έχεις τίποτε να συναλλάξεις, τίποτε που η μάζα να θεωρεί άξιο εκμετάλλευσης δες την αλλιώς την κατάσταση και σώσε ό,τι αξίζει να σωθεί. Η αναζήτηση δεν θα σε κουράσει καθόλου, διότι αυτός ο κατάλογος δεν είναι μακρύς. Στην λίστα θα βρεις αυτούς που σε τέτοιους καιρούς δεν δίνουν μάχες αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας μέσω ομάδων που έχουν συστατικά συντεχνίας. Για αυτούς η κρίση γεννήθηκε την ώρα που γεννήθηκαν κι αυτοί. Θα τους βρεις εκεί που ήταν πάντα και σε καιρούς παχιών αγελάδων να δακρύζουν για ένα δέντρο που αδίκως κόπηκε, για ένα πουλί που ένα χορτάτο παιδί το έκανε στόχο με την σφεντόνα του, για ένα Γιατί που μένει πάντα αναπάντητο. Εκεί στέκουν με το στόμα σφιγμένο αυτοί που δεν χώρεσαν ποτέ σε κόμμα, σε συντεχνία, σε ομάδα συμφερόντων. Σαν παιδιά μια ολόκληρη ζωή έχουν τα μάτια χαμηλά για την τιμωρία που τους ορίστηκε και που δεν τους άξιζε. Θα τους δεις να κόβουν το καρβέλι της αξιοπρέπειας σε λειψές φέτες γνωρίζοντας ότι σε έναν πόλεμο με τον εχθρό πρέπει να έχεις νικήσει τον εαυτό σου με χορτασμένη ψυχή..

εγραψε το πιτσιρικι

Καταχθόνιοι

images

Στα χρόνια που προηγήθηκαν της Ένωσης του Ιονίου Κράτους με την Ελλάδα (1830-1864) τρία ήταν τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα στα Επτάνησα.

Ριζοσπάστες, Μεταρρυθμιστές και οι Προστασιανοί ή Καταχθόνιοι κατά το λαϊκότερο.

Οι Ριζοσπάστες ζητούσαν ελευθερίες τύπου και ψήφου, βίαιη ανατροπή της Αγγλικής κηδεμονίας-κυριαρχίας και Ένωση με την Ελλάδα.

Οι Μεταρρυθμιστές που θεωρούσαν ότι η διεθνής συγκυρία αλλά και η χρήση βίας δεν ευνοούσαν σε ένα αίσιο αποτέλεσμα. Σκοπός τους ήταν μια ομαλή και σταδιακή μείωση της Αγγλικής επικυριαρχίας με ταυτόχρονη αύξηση δικαιωμάτων για τους Επτανησίους και όταν θα άλλαζε το διεθνές κλίμα ένωση με την Ελλάδα.

Και οι Προστασιανοί ή Καταχθόνιοι το κόμμα που εκπροσωπούσε την Αριστοκρατία, τους γαιοκτήμονες αλλά και τους συνεργάτες των Άγγλων

O λαός τους αποκαλούσε «καταχθόνιους», «Καμαρίλα», «περούκες και κοτσίδια» τους θεωρούσε αντεθνικούς επειδή (σύμφωνα με τον Παν. Χιώτη στο Ιστορία του Ιονίου Κράτους β’ τόμος, σελ. 151) «οι πλείονες των Αγγλοδούλων εκείνων Καταχθονίων, διατηρούσαν ολιγαρχική αλαζονεία, προνόμια και επικαρπίες από την Κυβέρνησιν.».

150-180 χρόνια μετά δεν είναι δύσκολο στην σημερινή Ελλάδα να αναγνωρίσει κανείς κοινά στοιχεία με την Επτανησιακή Πολιτεία προ του 1864.

Οι «Καταχθόνιοι» κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή.

Οι «Μεταρρυθμιστές» αρχίζουν να κάνουν γνωστή την παρουσία τους στον Ελλαδικό χώρο.

Όσο για τους «Ριζοσπάστες» η τύχη τους μάλλον αγνοείται και όσοι καπηλεύονται το όνομα και τις ιδέες τους δεν είναι τίποτε περισσότερο από Καταχθόνιοι, λύκοι με ένδυμα προβάτου.

Και μιας και το blog ασχολήθηκε σήμερα με Επτανησιακή Ιστορία ας βοηθήσει να ξεφύγει από την λήθη της Ιστορίας ο Παπά-Ληστής, ο Κεφαλλονίτης πατήρ Γρηγόριος Ζαπάντης -Νοδάρος.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους θυμούνται ποτέ δεν πεθαίνουν.

© HeadWaiter.

Posted by