Έχω ένα κόμπο στο λαιμό που με πνίγει …όχι δε φαίνεται, δεν μπορεί να τον δει κανείς, παρά μόνο εγώ… Με πνίγει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό… Δεν ξέρω που στα κομμάτια οφείλεται, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Στρίβω ένα τσιγάρο και προσπαθώ μέσα απ’ τους κύκλους του καπνού να βρω μια άκρη, αλλά τζίφος…
Μόνο όταν σκέφτομαι εσένα ξεφεύγω λίγο. Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, φτάνει μόνο μια σκέψη σου για να έρθεις κοντά μου. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τα ατέλειωτα απογεύματα στο στέκι μας, που πίναμε σπιτικές λεμονάδες και μου έκανες συνεχώς παρατηρήσεις για να κόψω το κάπνισμα και σου υποσχόμουν κάθε φορά ότι θα το κάνω, αλλά ακόμα δεν το έχω πάρει απόφαση. Θυμάμαι τις περιπλανήσεις μας στο κέντρο που παριστάναμε τις πλούσιες, μόνο και μόνο για να νιώσουμε για μερικά λεπτά, πώς είναι να έχεις πολλά λεφτά και ξεκαρδιζόμασταν με τους απορημένους περαστικούς. Ήμασταν και πιο μικρές βλέπεις. Μου λείπουν οι ώρες που περνούσαμε στο μπαλκόνι με μπύρες και μιλούσαμε ασταμάτητα για όσα μας απασχολούσαν, πολλές φορές επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, μπας κι αλαφρώσει η ψυχή μας. Σκέφτομαι και γελώ με τα ξημερώματα που μας έβρισκαν στα κλαμπ, αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι χορεύοντας ασταμάτητα σαν τις μουρλές και με την απόπειρά σου να με μάθεις να παίζω Call of duty ένα βράδυ Σαββάτου. Σκέφτομαι τον ήχο του γέλιου σου, όταν σου λέω κάτι χαζό και τις τσιρίδες σου, όταν σου λέω κάτι σοκαριστικό και με κατακλύζει μια νοσταλγία …
Τα αναζητώ όλα αυτά και καμιά φορά κλαίω για την απόσταση που μας χωρίζει. Καταριέμαι τη μοίρα, το Θεό, το σκοπό, όπως θες πες το, που με έστειλαν εδώ και δεν μπορώ να δω την έκφρασή σου όταν χαμογελάς ή θυμώνεις…! Ίσως, τελικά, να είναι αυτό που με πνίγει τόσο καιρό…η απόσταση. Αυτή η γαμημένη, που μου έχει στερήσει τόσες και τόσες ευκαιρίες να ζήσω πράγματα μαζί σου. Δεν πειράζει όμως, γιατί κάθε φορά που σε συναντώ, νιώθω την αγάπη σου κι αυτό φτάνει για να λύσει τον κόμπο για μερικές μέρες, ώρες, λεπτά…
εγραψε το πιτσιρικι
