Daily Archives: Δεκεμβρίου 14, 2014

αγαπήσου ρε

XREOS5_457_355
Αγαπήσου. Αυτή τη λέξη πρέπει τελικά να λέει κανείς καθημερινά στον εαυτό του. Όταν ξυπνάει το πρωί και κοιτάζεται στον καθρέφτη, όταν  του κάνει μια παρατήρηση ο προϊστάμενος, όταν γυρνάει σπίτι πτώμα από τη δουλειά. Κάθε στιγμή της ημέρας. Για να θυμάται πόσο σημαντικός είναι. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Η μοναδικότητα είναι το χαρακτηριστικό του είδους μας, του homo. Αυτή που προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είναι κάτι κακό. Μα, ποιος είπε πως ο διαφορετικός είναι λάθος;
Να αγαπάς λοιπόν τον εαυτό σου… Πόσο δύσκολο όμως… Γιατί ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος θες οι περιστάσεις δε στο επιτρέπουν. Για να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει να πιστέψεις σ’ αυτόν. Όταν όμως σου χτυπά την πόρτα μια αποτυχία, όλα αυτά πάνε περίπατο. Η θλίψη σε βρίσκει και φωλιάζει στην καρδιά σου. Μα πιο πολύ στα μάτια σου. Όσο κι αν θες να λες ψέματα στον εαυτό σου, ξέρεις πως οτιδήποτε στραβό συμβεί στη ζωή σου θα σου χαλάσει τη διάθεση. Γιατί ο άνθρωπος δε δέχεται την αποτυχία; Ίσως να φταίει εκείνος ο κωλοομοιοστατικός μηχανισμός… Για τον εγωισμό λέω, ρε. Ένας κύριος σνομπ κι αφ’ υψηλού όλη την ώρα. Που δε σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα χωρίς να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Τι βάσανο κι αυτό. Να ελέγχει κάποιος άλλος το σώμα και το μυαλό σου. Από την άλλη όμως δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε κι αυτός. Όλοι θα ήμασταν σε μόνιμη κατάθλιψη. Εντάξει η θλίψη παλεύεται. Η κατάθλιψη όμως όχι. Γιατί εκτός των αρνητικών συναισθημάτων έχεις να παλέψεις και με σωματικές επιπλοκές. Ανορεξία ή παχυσαρκία με ό,τι αυτές συνεπάγονται.

Μα τι μπούρδες κάθεσαι και γράφεις, σκέφτεστε μερικοί. Ναι, ίσως. Όμως να αυτή η γαμημένη ψυχολογία είναι που παίζει ρόλο στη ζωή. Αν είσαι καλά εσύ τότε όλα τα προβλήματα φαίνονται να έχουν λύση. Όταν όμως δεν είσαι στα «χάι» σου που λέει και το άσμα… Τι αξία έχει μια ζωή μέσα στη μιζέρια και την κατήφεια; Μια ζωή με ψαλιδισμένα όνειρα; Αυτή η σκατοκοινωνία φταίει θα πείτε. Όχι, δε φταίει αυτή. Εμείς φταίμε που την αφήνουμε να γκρεμίζει το όνειρό μας. Ίσως να μην το έχουμε χτίσει καλά κι εμείς.

εγραψε το πιτσιρικι

Πλάθω ιστορίες

XREOS5_457_355

Έλεγε ότι δεν της άρεσαν οι ομπρέλες. Έβρεχε, κι αυτή περπατούσε, χωρίς να τη νοιάζει που τη μούσκευαν οι σταγόνες, γιατί μόνο τότε ένιωθε ζωντανή. Όταν το κρύο νερό έπεφτε στα μαλλιά της, στα μάγουλα της, χαιρόταν που έπαιρνε τη θέση των δακρύων της. Δεν έκλαιγε πια, γιατί να κλάψει; Τις κορόιδευε τις ομπρέλες. Κι όταν της έλεγα ότι μ” αρέσουν, γελούσε. Γιατί να προφυλαχτείς, έλεγε. Σε πονάει η βροχή;

Με πονάει. Μου τρυπάει το δέρμα και με κάνει να θυμάμαι. Μπήκα στο μετρό μούσκεμα. Στη διαδρομή τη σκεφτόμουν να γελάει με μένα που γκρίνιαζα, για όσα εκείνη δεν καταλάβαινε. Εγώ γκρινιάζω για τη φυγή, κι αυτή μου λέει να μην ανησυχώ γιατί όποιος φεύγει γυρίζει πάλι.
Κάποιος απέναντι με κοιτάει διακριτικά. Πλάθω ιστορίες, που πάει άραγε; Φεύγει ή γυρίζει; Ποιος πονάει πιο πολύ; Αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει στη βροχή χωρίς ομπρέλα; Εμένα μ” αρέσουν οι ομπρέλες, γιατί σε προστατεύουν απ” όσα φοβάσαι. Εκείνη δεν τις θέλει, γιατί προτιμά να φοβάται. Όποιος φοβάται νικάει…
Κάποιος παίζει ακορντεόν και δυναμώνω τη μουσική στ” ακουστικά μου. Αυτοί με τις βαλίτσες φεύγουν ή έρχονται; Είναι ευχαριστημένοι; Είναι ευτυχισμένοι; Δυσαρεστημένοι ή δυστυχισμένοι; Απογοητευμένοι; Συμβιβασμένοι; Βλέπεις τα πρόσωπα και πλάθεις ιστορίες, όμως πόσες απ” αυτές είναι αληθινές;
εγραψε το πιτσιρικι

Τρομάζω

XREOS5_457_355
‘’Προχώρα γρήγορα, μην κλείσουν πάλι το μετρό και δεν προλάβω…’’. Και η κυρία προχώρησε γρήγορα, μαζί με τόσους άλλους, συνωστιζόμενη σε ένα εξαιρετικά γεμάτο βαγόνι μετρό. Πρόσωπα ήρεμα, γαλήνια στη δίνη της ρουτίνας της ζωούλας τους. Επέστρεφαν για ακόμη μια φορά από το κέντρο της Αθήνας, με προορισμό το σπίτι. Θα έλεγες ότι όλα έρρεαν κανονικότατα εκείνη τη μέρα. Μόνη διαφορά με το συνηθισμένο, ο φόβος μην κλείσει το μετρό και αργήσουν και λίγο να φύγουν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στα μάτια τους τις εικόνες του κέντρου εκείνης της μέρας. Του κέντρου που φιλοξενούσε πρωτοφανή αριθμό διμοιριών ΜΑΤ παραταγμένων στις πύλες των πανεπιστημίων, του κέντρου με τις μηχανές των ομάδων δέλτα να βολτάρουν μαζί με τα αυτοκίνητα των πολιτών, του κέντρου με τους φοιτητές να διαδηλώνουν για ακόμη μία φορά.
Και όμως, δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες πορείες. Το πρωί της ίδιας ημέρας, δύο φοιτητές νοσηλεύτηκαν από χτυπήματα αστυνομικών. Ξαφνικά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν ότι ενδιαφέρονται για τα φοιτητικά ζητήματα και η αστυνομία προστατεύει το πανεπιστήμιο, παρατασσόμενη σε έναν χώρο(έξω από τη νομική), που διεξάγεται ανενόχλητα, χρόνια τώρα, εμπόριο ναρκωτικών. Τα πανό των φοιτητών, αναφέρονταν για πρώτη φορά στην καταγγελία της αστυνομοκρατίας, ένα ζήτημα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από κανέναν, ανεξάρτητα από το πόσο αναπαυτικά κάθεται αυτός στον καναπέ του. Και φυσικά, η καταγγελία της αστυνομοκρατίας, δέχθηκε ως μόνη απάντηση τα χημικά και γκλοπς. Δεν τίθεται πλέον ζήτημα απόψεων περί φοιτητικού συνδικαλισμού και πολιτικής ιδεολογίας. Με την επέτειο του πολυτεχνείου σε τρείς μέρες, προβάλλεται με τον πλέον οφθαλμοφανή τρόπο, η απογύμνωση του πανεπιστημίου από κάθε στοιχείο πολιτικής, εξωακαδημαϊκής γνώσης και ουσιαστικής ελευθερίας λόγου.
Το πλέον τρομακτικό όμως, δεν είναι ότι νέοι και μεγαλύτεροι, παραμένουν στα σπίτια τους. Δεν είναι ότι δεν διαδηλώνει, όσο μαζικά θα έπρεπε, η πλειοψηφία της κοινωνίας. Άλλωστε διατηρούν όλοι το δικαίωμα των απόψεών τους, αλλά και της απαξίας προς την αμφίδρομη παθογένεια του πολιτικού γίγνεσθαι, σε κάθε έκφανσή του.

Εγώ τρομάζω, φίλοι μου, με την ‘’κανονικότητα’’ που διακρίνω, στο βλέμμα της κυρίας που μόνο η πιθανή αργοπορία του μετρό την ενδιαφέρει. Τρομάζω με το βλέμμα των φοιτητών, που μόνο για την προσωπική τους καλοπέραση ενδιαφέρονται, όταν συνομήλικοί τους δέχονται τρομοκρατία, για να μην τολμήσουν ποτέ ξανά να διαδηλώσουν. Με τρομάζει το πόσο φυσικά, η κοινωνία συνεχίζει να ζει τη ζωούλα της, χωρίς να ενδιαφέρεται, έστω να ενημερωθεί, για το τί συμβαίνει λίγα μέτρα πιο πέρα. Όταν πλέον η αστυνομική βία, είναι και ψυχολογική, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να σφυρίζουν όλοι αδιάφορα. Και όχι, η ‘’κανονικότητα’’ στα βλέμματά σας, καθόλου φυσιολογική δεν είναι.