Η πολιτική κρίση και σύγκρουση είναι άγρια, έτσι που δεν αφήνει περιθώρια για ιδεολογικές αμφισβητήσεις και επικίνδυνες πολιτικές σκέψεις. Ξέρεις ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε αδιέξοδο, βλέπεις ότι πρέπει να δράσεις, άλλα δεν είσαι σίγουρος για το πώς. Οι πορείες διαμαρτυρίας περνάνε απαρατήρητες και οι μολότοφ γίνονται αφορμή για να στενέψει ο κλοιός γύρω μας…
Κάθε χρόνο τα νέα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης –της όποιας κυβέρνησης– και η μάστιγα της κοινωνικής αδικίας ωθούν όλο και περισσότερο κόσμο σε πορείες διαμαρτυρίας. Κάθε χρόνο, εδώ και χρόνια. Ναι, η μαζικότητά τους αυξάνεται συνεχώς και η πλατεία Συντάγματος μοιάζει να βουλιάζει σε κάθε κάλεσμα για πορεία, άλλα δεν παύουν να είναι ακριβώς αυτό, απλώς πορείες. Μάζες λαού που σχηματίζουν ογκώδεις διαδηλώσεις, κόσμος που ταλαιπωρείται στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και άλλων μεγαλουπόλεων, απλά και μόνο για να γυρίσει ξανά στο σπίτι, ικανοποιημένος πλέον πως εκπλήρωσε το κοινωνικοπολιτικό του χρέος. Ο κόσμος εξέφρασε τη διαμαρτυρία του και ηρέμησε, εκτονώθηκε και η εξουσία άλλαξε χρώμα…
Μην παρεξηγήσεις τα λόγια μου, όχι, δεν προτείνω να πιάσουμε τις μολότοφ. Κάθε στουπί και κάθε κουκούλα δικαιολογεί μόνο μία κάμερα παρακολούθησης παραπάνω. Κάθε φωτιά και κάθε τραυματισμός δικαιολογούν μόνο νέα μέτρα επιβολής της τάξης. Μετά τα μέσα ενημέρωσης θα βρουν την ευκαιρία να θυμίσουν στον κόσμο πως οι πορείες είναι επικίνδυνες. Τα επεισόδια στις πορείες γίνονται η αφορμή να καλλιεργηθεί φόβος στις καρδιές των ανθρώπων, φόβος για την αντίδραση. Και όταν φοβάσαι να αντιδράσεις κάποιοι εκεί ψηλά χαίρονται.
Είμαι νέος, ακόμη μαθαίνω. Δεν είμαι διόλου σίγουρος για αυτά που σας λέω, παρά μόνο για το ότι δεν είμαι φτιαγμένος για την πολιτική. Όχι, η πολιτική ζει σε μια κλίμακα κατά πολύ μεγαλύτερη από εμένα και φοβάμαι να την αγγίξω όταν υπάρχουν τόσοι εκπαιδευμένοι στους τρόπους της. Τόσοι για να μου μάθουν ιδεολογίες και τίτλους πολιτικούς που υπάρχουν ήδη, για να μου μάθουν πως πρέπει να διαλέξω κάτι από αυτά. Όχι, εγώ είμαι «ζώον κοινωνικόν» –συγγνώμη Αριστοτέλη…
Κάπως έτσι αποφάσισα πως οι πορείες δεν μου αρκούν και οι μολότοφ δεν με βοηθάνε. Απομακρύνθηκα από την πολιτική και εστίασα στους ανθρώπους. Έμαθα που είναι το κοινωνικό φαρμακείο της γειτονιάς και η λαϊκή χωρίς μεσάζοντες. Ξεκίνησα να μιλάω με τους γείτονές μου. Προσπαθώ να πείσω τον παππού πως πράσινο και μπλε είναι το ίδιο χρώμα. Λέω στη γιαγιά πως και τα παιδιά της κάποτε ήταν μετανάστες. Στη μητέρα να μη τα περιμένει όλα από τη νέα γενιά, πως δεν είμαστε η ελπίδα της χώρας. Έχω γνωρίσει τη γενιά μου και το μόνο που άλλαξε ήταν ότι τα Vans έγιναν All-Star… Ξέρω ότι η πολιτική δε θα με αφήσει να αλλάξω τον κόσμο, για αυτό θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο.
