Μετά την χθεσινή πρώτη νίκη των αντιμνημονιακών, λαϊκών, εθνικών δυνάμεων,
..είμαστε ζωντανοί, γιατί μπορούμε και ξαναβλέπουμε μιά μικρή σπίθα ελπίδας,
..την στιγμή που το σκοτάδι ήταν πιό βαθύ, και το έρεβος χειροπιαστό!
Ας μην πανηγυρίζουμε ωστόσο, γιατί η νίκη αυτή δεν ανήκει σε μας. Ανήκει σε 132 ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατάφεραν να μείνουν όρθιοι,
..κόντρα στον τρόμο και τις πύλες της κολάσεως που είχαν ανοίξει εναντίον τους οι καλοπληρωμένοι δωσίλογοι και τα συστημικά Μέσα τους Μαζικής Εξαπάτησης.
Εμείς, ως λαός, δεν σταθήκαμε ως τώρα στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν μπορέσαμε ως τώρα να κάνουμε το ίδιο μ” αυτούς.
Φοβηθήκαμε, δειλιάσαμε, κιοτέψαμε.
Δεν παλέψαμε όσο έπρεπε, και κρεμάσαμε τις ελπίδες μας στην λειτουργία ενός σαθρού δημοκρατικού συστήματος, που μετά βίας παραμένει ακόμη σε λειτουργία.
Ίσως ακόμα και να μην μας άξιζε αυτή η λύτρωση της μικρής αυτής ελπίδας!
Τώρα, τις επόμενες μέρες, που το παντελώς σάπιο και βρώμικο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης,
..που μέσα απ” την σαπίλα του εξελίχθηκε σε αντεθνικό και αντιλαϊκό, και έγινε μεσάζοντας και συνεταίρος διεθνών απατεώνων και τοκογλύφων, θα εξαπολύση την ύστατη επίθεσή του,
..εναντίον της Δημοκρατίας, του Συντάγματος, της αλήθειας και της λογικής,
..σκούζοντας και ουρλιάζοντας φοβέρες φρικτές και ψέματα ρυπαρά και ανθελληνικά,
..ας αποδείξουμε ότι είμαστε πράγματι ζωντανοί!
Ας αποδείξουμε πως αξίζαμε το δώρο αυτό της ελπίδας που μας δόθηκε.
Ας μην κιοτέψουμε τούτη τη φορά,
..μπροστά στην βρωμερή ανάσα του συστημικού Θηρίου που ψυχορραγεί.
Η επόμενη νίκη πρέπει να είναι δική μας!
Πρέπει να είναι του λαού, και να είναι συντριπτική!
Νυν υπέρ πάντων αγών!..
* το κολάζ της φωτογραφίας είναι από την απελευθέρωση των Αθηνών το 1944, από την προηγούμενη Κατοχή, εβδομήντα χρόνια πρίν!
