ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιτσιρίκο μου, δεν μπορώ να μαζέψω το μυαλό μου. Πρέπει να δουλέψω και δε συγκεντρώνομαι. Τέτοια χαρά δεν την αισθάνθηκα ξανά. Μια ζωή ήθελα να φύγω απ’ αυτή τη χώρα και πρώτη φορά σκέφτηκα «τώρα δε πάω πουθενά!».

Δεν τους ψήφισα γιατί ήμουνα πολύ επιφυλακτική. Γιατί αισθανόμουνα πιο κοντά στον αναρχικό χώρο.

Και τώρα χαίρομαι τόσο που με διαψεύσανε. Χάρηκα την Κυριακή το βράδυ, αλλά οι χαρές που πήρα τις επόμενες μέρες είναι άλλο πράμα. Κι εγώ κι όλοι οι φίλοι μου!

Κι είχα πολλούς φίλους που κι αυτοί ήταν δύσπιστοι και χαίρομαι τόσο που τους ακούω κι αυτούς χαρούμενους.

Να λένε «Μπράβο ρε! Δεν το περιμέναμε. Το πάνε τέλεια. Μαζί τους!» Κι ας είναι αρχή ακόμα. Στο χέρι μας είναι να συνεχίσουν έτσι.

Αλλάξανε τα πρόσωπά μας. Ξαφνικά νομίζω ότι αναπνέω. Δε μπορώ να στο περιγράψω αυτό το συναίσθημα.

Πρώτη φορά νιώθω ότι έχω διάθεση να παλέψω. Τώρα ξεκινάει ο αγώνας, και πρέπει να παλέψουμε δίπλα τους.

Γιατί δεν έχουμε μόνο Τρόικες απέναντι μας. Δεν έχουμε μόνο αφεντικά να παλέψουμε. Έχουμε και δούλους. Κι οι δούλοι περιμένουν ένα στραβοπάτημα για να τα διαλύσουν όλα.

Δε πάω πουθενά πιτσιρίκο! Τώρα αναπνέω!

Κάθε φορά που ενθουσιάζομαι, προσπαθώ να με προσγειώσω, αλλά τώρα δε θέλω.

Θέλω να νιώθω ενθουσιασμένη για όσο κρατήσει. Γιατί βλέπω και τους δικούς μου ανθρώπους να είναι έτσι.

Α.Δ.

(Αγαπητή φίλη, συνειδητοποιούμε τώρα πως, για πολλά χρόνια, ζούσαμε μέσα σε μια αρρώστια. Ζούσαμε μέσα σε μια οικονομική φρίκη. Δεν είναι αυτό ο άνθρωπος, ούτε η ζωή του. Ήρθαμε για να ζήσουμε, να χαρούμε και να δημιουργήσουμε. Αλλιώς, δεν είναι ζωή αυτό. Πάντως, ο αγώνας είναι ζωή. Θα τα πούμε στους δρόμους. Να είστε καλά.)    Δεν πάω πουθενά!