ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θυμάστε τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα; Εκείνους του απολιτίκ που θα κάνουν μια τρύπα στο νερό; Τη πάνω και κάτω πλατεία;
Θυμάστε κάτι ακόμα πιο παλιό τις φοιτητικές κινητοποιήσεις εκείνο το Δεκέμβρη;
Θυμάστε τους ψεκασμούς – όχι εκείνους που κοροϊδεύουν το Καμένο – τους άλλους με τα ληγμένα χημικά, με το ξυλίκι..
Θυμάστε τις απαγορευμένες συγκεντρώσεις πέραν των … τόσων ατόμων; Τις παρελάσεις με τα κάγκελα και τους γονείς να βλέπουν τα παιδιά με τα κυάλια από απόσταση ασφαλείας;
Θυμάστε τους μπαχαλάκηδες του σύριζα που ήταν υπεύθυνοι για οτιδήποτε γινόταν; Τα λαϊκίστικα γιαουρτόματα; Τις μούτζες; Ολα αυτά κάποια στιγμή σώπασαν ως δια μαγείας. Ο λαός βουβάθηκε. Ολοι ησύχασαν. Ο δημοκρατικός γύψος είχε μπει μέχρι το λαιμό. Κι ο φόβος διάχυτος παντού. Φόβος για το οτιδήποτε. Ενοχές για το οτιδήποτε.

Επρεπε να ξυπνάμε κάθε πρωί και να αυτομαστιγωνόμαστε για το πόσο άθλιοι είμαστε, πόσο ρεμάλια, πόσο μ@λάκες. Και τα μπράβο να πέφτουν βροχή στους νοικοκυραίους που θυσιάζονταν. Τα μπράβο στους ευσυνείδητους που ήταν στημένοι στις ουρές για τα χαράτσια. Στους ικέτες διακανονισμών στις καλές τράπεζες. Στους τρομοκρατημένους εργαζόμενους που φιλάγανε τα χέρια αν ο καλός πατερούλης εργοδότης τους έδινε ακόμα δουλίτσα και ψωμάκι. Μια νεκρική ησυχία σε όλη την επικράτεια. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας κι αναγνωρίζαμε ο ένας στον άλλον το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό που γραφόταν στο κούτελο μας. Ζωντόβολα…

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Αλέξης και το επιτελείο του. Αν λένε αλήθεια ή ψέμματα. Αν είναι μέσα στο κόλπο ή εκτός. Αν ζούμε στο παραμύθι μας και θα ξυπνήσουμε άγρια ή αν όντως ξημέρωσε μια νέα μέρα και … ξυπνήσαμε. Αυτό που ξέρω είναι ότι χτες φύγανε εκείνα τα κατάπτυστα κάγκελα. Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι πως ένας μ@λάκας λαός όπως τον υπολογίζουν, μπορεί να μην ξέρει ακόμα τι ακριβώς θέλει, όμως σε πρώτη φάση έμαθε κάτι σημαντικό. ΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Και δεν τους ήθελε πια. Ολους εκείνους που τον δούλεψαν, τον τρομοκράτησαν, τον εξευτέλισαν, τον κατάντησαν ζητιάνο, φοβισμένο, «απολιτίκ» … Και δεν τιμώρησε μόνο εκείνους που του έβαλαν τα κάγκελα. Τιμώρησε κι εκείνους που απαξίωσαν εκείνες τις γελοίες συγκεντρώσεις όπως τις αποκαλούσαν, όσοι τις αποκαλούσαν έτσι περιχαρακωμένοι μόνιμα στα μικρά τους κουτάκια. Τι ήταν αλήθεια οι πλατείες; Ποιοι βρισκόντουσαν εκεί τόσους μήνες να μουτζώνουν να βρίζουν; Ποιοι ήταν όλοι εκείνοι που συγκεντρωνόντουσαν κάθε βράδυ κι άκουγαν ομιλίες, απόψεις, ανθρώπους άνγωστους μέχρι τότε να τους ΔΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ.

Κι αν είναι αλήθεια πως στη πάνω πλατεία ήταν οι πολύ μπλε και οι πολύ μαύροι και κάτω οι λίγο κόκκινοι και ροζ.. οπς.. ποιοί είπαμε πως είναι σήμερα Κυβέρνηση και ποιοι είπαμε πως ακόμα έχουν τριακόσιες χιλιάδες ψήφους ενώ υποτίθεται πως είναι ανύπαρκτοι; Μήπως κυβέρνηση είναι ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ; Μήπως η ΧΑ είναι ακόμα εδώ; Αυτό το συνοθύλευμα όπως ακούγαμε να λέγεται με ετερόκλητους ανθρώπους, με κάθε είδους τρελαμένους που ουρλιάζανε ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ, μήπως τελικά είναι εκατομμύρια του ελληνικού λαού ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝ; Αριστεροί, δεξιοί, φασίστες, κεντρώοι, ανένταχτοι; Μήπως λέω ήταν και είναι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικου πληθυσμού;

Το να κλείνεις τα μάτια ακόμα σ΄αυτή τη κατάσταση είναι απλά ΣΤΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ. Ολα τα μνημόνια, η λιτότητα, αυτό το απίστευτο ξεπούλημα έγινε στο όνομα του λαού που θυσιάζεται… Το λαό τον ρώτησες; Αυτός ο λαός ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια λύση. Τη ψάχνει δημοκρατικά, τη ψάχνει σοσιαλιστικά, τη ψάχνει ακομμάτιστα, τη ψάχνει δεξιά, αριστερά, κέντρο, ακραία δεξιά ή ακραία αριστερά. Οτι λάχει, όπου λάχει, όχι γιατί είναι απολιτίκ ο ίδιος, όχι γιατί δεν ξέρει τι του γίνεται όπως συνεχίζουν οι ανεγκέφαλοι της αραχνιασμένης παλιάς κοπής (κάθε χρώματος) να υποστηρίζουν, αλλά γιατί αυτοί οι δεινόσαυροι κάθε απόχρωσης δεν του δίνουν ΤΙΠΟΤΑ ΝΕΟ. Δεν του προσφέρουν τίποτα που να μην είναι μασημένη τροφή, ψέμματα και μπούρδες χρόνια και χρόνια.. ατελείωτα χρόνια.

Τα μνημόνια ήταν κάτι σαν την .. οδήγηση. Εβγαλαν από μέσα μας εκείνο το εγώ που αγνοούσαμε. Εβγαλαν τον ονειροπόλο αλλά και τον φασίστα. Εβγαλαν το άνθρωπο που έχει ανάγκη να ακουστεί, να αγαπηθεί, να νοιώσει πως έχει κάποια αξία σ΄αυτό το μαντρί, έβγαλαν κι εκείνον που θέλει να δείρει, να σκοτώσει να απαξιώσει τα πάντα. Δημιούργησαν όντως ένα συνοθύλευμα. Αλλά όχι βλακείας. Ενα συνοθύλευμα ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ. Ενα ΓΚΟΛΟΥΜ που δημιουργήθηκε από άπληστους θεούς, και τώρα λειτουργεί μόνο του. Χωρίς τους δημιουργούς του. Κι ακόμα είναι νωρίς γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος που ακριβώς θα γύρει η πλάστιγγα στο τέλος.

Εύχομαι όλα αυτά που ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες να είναι αλήθειες. Η για να το πω καλύτερα όνειρα που ζητάνε να γίνουν πραγματικότητα. Εύχομαι να πετύχει αυτή η νέα κυβέρνηση όχι για να βρούμε νέους θεούς, όχι για να μπουμε σε καινούργια μαντριά, αλλά για να μην υπάρξουν πια κάγκελα. Κάγκελα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε επιυμητούς και ανεπιθύμητους. Κάγκελα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε χρήσιμους και σε περισευούμενους.

Γιατί όταν χτυπάς το ένα μάγουλο ο καλός νοικοκύρης μπορεί να γυρίσει και το άλλο, όταν του χτυπήσεις και το άλλο θέλει μεγάλη προσοχή γιατί του τελείωσαν τα μάγουλα….