ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Την σιωπή την έζησα.  Την άκουσα.  Με θόρυβο εκκωφαντικό.  Την ένιωσα στο πετσί μου.  Την παρακολούθησα να φέρνει μοναξιά..  Και την μοναξιά μου την λάτρεψα… για να την μισήσω.  Αυτό που θέλω τώρα είναι λόγια…έστω και ψεύτικα λόγια.  Από αυτά που κάνουν πιο αληθινή τη ζωή.  Ναι.  Θέλω ψέμματα.  Από αυτά τα ψέμματα που τα κάνουν όλα ωραία.  Που σε κάνουν να ζεις σε αυταπάτη.  Σε ψευδαίσθηση.  Τόσο ισχυρή ψευδαίσθηση,  που να θέλω να κλειδωθώ μέσα της  και να ξεχάσω την πραγματικότητα.  Να συρρικνωθώ, να ακινητοποιηθώ, να μην αναπνέω…  Να σταματήσω και την καρδιά μου ει δυνατόν,  να λιμνάσει το αίμα στις φλέβες μου,  μήπως και σταθεί για λίγο κι ο χρόνος,  η εξέλιξη, το αναπόφευκτο.  Μήπως και παραταθεί για μια στιγμή,  για μια στιγμή έστω,  η βύθιση στα λόγια σου.  Έστω και αυτά… τα ψεύτικα.  Γιατί τι να την κάνω την σιωπή σου…  Τι να την κάνω τη σκέψη σου…Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ΄τα παιδικά μας πρωινά.. κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τους τόσους χειμώνες τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου; κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά από αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε.