ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο, εκείνο που προσπαθούσα να πω δια της τεθλασμένης, το είπες με τρεις απλές κουβέντες στο τελευταίο σου κείμενό. ​«​Αν θέλεις σκληρή διαπραγμάτευση τότε τύπωσε δραχμές​»!​ Δεν έχεις καμία διαπραγματευτική ισχύ όταν παραιτείσαι από το ισχυρότερο όπλο που έχεις στην κατοχή σου που είναι το GRexit. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να απειλείς κάθε ώρα και στιγμή με αυτό​,​ αλλά​ από την άλλη δεν χρειάζεται ό​που σταθείς κι ​ό​που βρεθείς να διαβεβαιώνεις τους πάντες ότι δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσεις. Δεν είναι η σωστή τακτική αυτή.

Τσίπρας και Βαρουφάκης σωστά γυρνούν την Ευρώπη, γνωστοποιώντας τις ελληνικές θέσεις, όμως για το θέμα του GRrexit δεν πρέπει να λένε κουβέντα. Ούτε ναι, ούτε όχι. Πρέπει να αφήνουν το ζήτημα αυτό να αιωρείται.

Αν πιστέψουν οι αντίπαλοι -μη ακούω για εταίρους γιατί τρελαίνομαι- ότι δεν πρόκειται να το ​τραβήξεις στα άκρα επειδή​ φοβάσαι, θα σε πηδήξουνε αλύπητα και μάλιστα χωρίς Μπαζελίνο! ​Ευρωπαίος, Ευρωπαίος αλλά όλο εσύ το τρως το πέος!

​Σήμερα που η χώρα έχει βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, η νέα ηγεσία της δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην μοναδική εναλλακτική που υπάρχει, δηλαδή την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα αν οι εκβιασμοί ξεπεράσουν τα όρια, μια εναλλακτική που μάλιστα εξαρτάται από τις δικές της αποφάσεις και μόνο.

Μπορεί να μην αντιδράσει ο λαός, αν ο Τσίπρας δεν διαγράψει μέρος του χρέους και απλά προχωρήσει σε μια παράταση της αποπληρωμής των δανείων με παράλληλη μείωση των επιτοκίων ή σε μια ανταλλαγή του χρέους με νέα ομόλογα που θα έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως πολύ πρόσφατα πρότεινε σε συνέντευξη του στους Financial Times ο Βαρουφάκης.

Όλα αυτά γίνονται, για να διευκολυνθεί ο Σόιμπλε και η Μέρκελ στην επικείμενη διαπραγμάτευση. Να μην τους πιέσουμε τόσο πολύ βρε αδερφέ και δεν το αντέξουνε!

Νομίζω ότι η τακτική αυτή αδυνατίζει την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.

Εκτός κι αν η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να δώσει ως αντάλλαγμα την αποπληρωμή του χρέους, με κάποιες ελαφρύνσεις στην εφαρμοζόμενη πολιτική της λιτότητας.

Να ανταλλάξει το μακροπρόθεσμο με το βραχυπρόθεσμο όφελος. Όμως κι αυτό το βραχυπρόθεσμο όφελος βρίσκεται στον αέρα, δεδομένης της δέσμευσης για ισοσκελισμένους ή ελαφρά πλεονασματικούς προϋπολογισμούς!

Κι αυτό γίνεται φανερό αν ξαναμετρήσει κανείς τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προκειμένου να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1-1,5%.

Μα θα μου πείτε ότι ο Τσίπρας θα φορολογήσει σκληρά τους πλούσιους. Ωραία, αλλά πρώτα πρέπει να τους βρει, μετά να τους πιάσει και μετά να εισπράξει. «Φέξε Μάη μου να φας τριφύλλι», δηλαδή.

Από την άλλη, σε πολιτικό καθαρά επίπεδο η κυβέρνηση δεν πρόκειται να την βγάλει καθαρή αν δεν κάνει πράξη τις δεσμεύσεις του Τσίπρα στην περασμένη ΔΕΘ μέσα στο πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης της.

Αν και, μεταξύ μας, πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο -με βάση την λύση «πακέτο» που θα προωθήσουν οι γερμανόψυχοι στις Βρυξέλλες- θα αρχίσουμε τα περί «σταδιακής εφαρμογής των προγραμματικών δεσμεύσεων και των εφικτών λύσεων στο έδαφος της κοινής λογικής και των πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων σε μια Ευρώπη που μεταβάλλεται, σε μια Ευρώπη που αντιστέκεται, σε μια Ευρώπη που επιμένει» … κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Από χθες, έχω αυτή την αίσθηση του παιδιού που έφαγε μια κουταλιά από την τούρτα και μετά την πήραν μακριά του. ​

(Αγαπητέ Ηλία, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να ελπίζουμε πως η κυβέρνηση θα τα καταφέρει. Κι αυτό είναι ένα παιχνίδι που θα παίζεται κάθε μέρα. Οπότε, μην τρελαίνεσαι. Καταλαβαίνω πως αναζητείται μια λύση που δεν θα κάνει ούτε την γερμανική ούτε την ελληνική πλευρά να φαίνονται ηττημένες στο εσωτερικό των χωρών τους. Αλλά δεν βλέπω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι πολίτες. Τουλάχιστον τώρα. Το παιχνίδι για τους πολίτες δεν χάθηκε στους δρόμους της Αθήνας -εκεί ήμασταν πολύ δυνατοί- αλλά στις εκλογές του 2012 που έστειλαν τους περισσότερους διαδηλωτές στα σπίτια τους ή στη μετανάστευση. Τώρα, εγώ δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα κίνημα του δρόμου, δεν ήταν Podemos. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε ποτέ να κινητοποιήσει μαζικά τους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση όχι από ελπίδα αλλά από ανάγκη και απελπισία. Βέβαια, τώρα έχουμε χάσει τόσα πολλά που δεν έχουμε και πάρα πολλά να χάσουμε πια -τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς-, ενώ είναι προφανές πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν τσουλάει και, αν δεν κάνει τώρα κινήσεις αλλαγής, είναι θέμα χρόνου η διάλυσή της. Το στομάχι μου μου λέει πως θα έρθει η ώρα που όλοι σχεδόν οι Έλληνες θα πουν ότι θα έπρεπε η Ελλάδα να είχε βγει από την ευρωζώνη το 2009. Το 2011, έγραψα «Επιστροφή στη δραχμή. Επιστροφή στην αλήθεια». Πάντως, είναι πολύ σημαντικό να χτυπηθεί η ολιγαρχία. Η ολιγαρχία είναι ο καρκίνος της χώρας, είτε έχουμε ευρώ, είτε έχουμε δραχμή. Ελπίζω η Δικαιοσύνη να δείξει επιτέλους τα δόντια της και σε αυτούς που έγλειφε. Δεν μου αρέσει καθόλου η παρέλαση των Συριζαίων από τα χουντοκάναλα -και μετά τις εκλογές- αλλά θα περιμένω τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Ηλία, εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που έφυγαν οι ακροδεξιοί του Σαμαρά. Ήταν αδίστακτοι και επικίνδυνοι. Από κει και πέρα, ξέρω πως οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ την τύχη της χώρας τους στα χέρια τους -γελάω πολύ με αυτούς που λένε πως ο νέος μας νταβατζής θα είναι οι ΗΠΑ, λες και δεν ήταν πάντα-, ενώ όλη η κουβέντα συνεχίζει να είναι γύρω από τα χρήματα. Οι Έλληνες δεν θέλουν δημοκρατία, θέλουν χρήματα. Επίσης, Ηλία, θα πεθάνουμε, θα μας πηγαίνουν τέσσερις και εμείς ακόμα θα μιλάμε για το χρέος. Δεν κάνει, κρίμα είναι. Εντυπωσιάζομαι, βέβαια, από το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ ένα νόμισμα. Τους καημένους. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Je suis bossu de clos de Notre Dame