ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

που ήθελες να ξεβρωμίσει ο τόπος απ τους Σύριους! Βρωμάει ο τόπος απ τους Σύριους, γκάριζες. Να ξεβρομίσει χρειάζεται αλλά να δούμε από πού έρχεται η μπόχα.

Και ποιος το ζητάει; Εκείνος που βρωμάει η ανάσα του όταν μιλάει όχι απ την απλυσιά τόσο (που και αυτό είναι μέγα πρόβλημα οδοντιατρικής φύσεως) όσο από των εσμό των λέξεων που ξερνιόνται.

Ποιος το ζητάει; Ένας κόσμος που ως επι το πλείστον έκανε μπάνιο κάθε Σαββατοκύριακο μη πω ότι το διατηρεί με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι σήμερα;. Που άλλαζε εσώρουχα μόνο τότε και αυτά στις «καλύτερες» οικογένειες. Που στα ΜΜΜ πρέπει να φοράς μάσκα χειρουργείου για να μη λιποθυμήσεις.

Ελα σε παρακαλώ….

Εδώ που οι γυναίκες μέναν ( ή και μένουν) άπλυτες κατά την έμμηνο ρήση. Τη λεγόμενη και «αδιαθεσία»; Γιατί αδιαθεσία;

Έλα σε παρακαλώ…

Που σε ενοχλεί το «οπισθοδρομικό» Ισλάμ… εσύ που θεωρείσαι «βρώμικη κατά τας ημέρας εκείνας»; Και με θρησκευτική ευλάβεια το δέχεσαι απ τη δική σου ορθόδοξη θρησκεία.

Που η καθαριότητα ήταν «ενοχή» για «πονηρές πράξεις» μη πω ευθέως για πορνεία.

Ελα σε παρακαλώ…

Που όταν η βρώμα δε σου καθόταν, επινόησες τη «καθαριότητα» ως ενοχοποιητικό στοιχείο για να βγάλεις την καφρίλα σου και το ρατσισμό σου.

Τα βρώμικα μυαλά πάντα κάτι θα επινοούν για να αυγατίσουν και να επιβιώσουν.

Είναι γνωστός ο ορισμός «παστρικές» για τις Μικρασιάτισες γυναίκες που ξεριζώθηκαν και ήρθαν στη χώρα σου μετά την μικρασιατική καταστροφή. Τότε η καθαριότητα έγινε το πρόβλημα. Πάλι μίσος αβυσσαλέο, ξεχυνόταν. Πουτάνες τις θεωρούσες , ελληναρά μου!

Είναι τουριστικό το θέμα; Όχι βέβαια. Είναι ο ρατσισμός ! Άντε κάνε μας τη χάρη!

ΥΓ: Ο Μάρκος Βαμβακάρης, Συριανός στην καταγωγή, περιέγραψε θαυμάσια την κατάσταση αυτή: «Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Άσε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε. Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου… Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε…..Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν” αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες.» (Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 94.)

Η σκέψη σου ζέχνει. Η σκέψη μυρίζει.