ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο,
Διάβασα σήμερα τα σχετικά με την συνάντηση του πρωθυπουργού με την Μέρκελ και τις δηλώσεις του Τσίπρα πως «δεν ήρθε στην Γερμανία για δανεικά» κι αυτόματα το μυαλό μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Χαμογέλασα. Αν ήμουνα μόνος μου, ίσως και να γέλαγα δυνατά. Αλλά δεν ήμουνα.

Θυμήθηκα λοιπόν χρόνια πριν, τότε που και οι ζητιάνοι στο παλιό Ηλεκτρικό ήταν πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα και αποτελούσαν κομμάτια του καθημερινού μας σκηνικού, κατέβαινα μαζί με ένα φίλο κάθε μέρα από τα Κάτω Πατήσια στην Ομόνοια.

Μεγάλη λέρα ο φιλαράκος –τόσο μεγάλη που από μόνος του κινούσε γαλέρα–, είχε βγάλει υποκοριστικά στον κάθε ένα ζητιάνο του ΗΣΑΠ.

Από όλους τους αναξιοπαθούντες, ο αγαπημένος μας ήταν ο «καλές μου πατερούλες». Κάθε πρωί γύρναγε τα βαγόνια του Ηλεκτρικού ψέλνοντας το ίδιο τροπάρι:

«Καλές μου μανούλες, καλές μου πατερούλες δεν ζητώ τα λεφτά σας την αγάπη σας θέλω».

Περιττό να σου πω, ότι κάθε πρωί έπαιρνε και τα λεφτά μας μαζί με την αγάπη μας.

Ο «καλές μου πατερούλες» είχε βρει τον τρόπο να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητας μας. Μαζί με τον καφέ, τα τσιγάρα και την τυρόπιτα, κάθε πρωί στην τσέπη και το εικοσαρικάκι για τον «καλές μου πατερούλες».

Μας ήξερε και τον ξέραμε πια. Όποτε τον συναντούσαμε στον σταθμό –και όχι μέσα στο βαγόνι όπου κοίταζε την δουλειά του και δεν καρφωνότανε–, λέγαμε πάντα μια καλημέρα ή ανταλλάσσαμε κανένα χαμόγελο ή κάποιο νεύμα.

Μετά από μερικούς μήνες, τον χάσαμε ή μας έχασε – δεν θυμάμαι στα αλήθεια. Μπορεί και να του έλαχε κανένα κακό. Μπορεί πάλι απλά να συνέπεσε με την εποχή της μετάβασης μου από τον ηλεκτρικό στο ΙΧ. Δεν θυμάμαι.

Πάντως, η δεύτερη σκέψη μου κάθεται στο στομάχι πιο βολική από την πρώτη. Σε κάθε περίπτωση ο «καλές μου πατερούλες» ήτανε μια συμπαθής φυσιογνωμία. Πιο πολύ ένας πλανόδιος θεατρίνος του Ηλεκτρικού που ανέβαζε κάθε μέρα την ίδια επιτυχημένη παράσταση, παρά ένας ζητιάνος.

Αναρωτιέμαι λοιπόν – ελπίζοντας βέβαια στα κρυφά – μήπως και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τελικά κάποια παράσταση για τα μάτια του κόσμου και μόνο.

Η πραγματικότητα όμως διαρκώς με διαψεύδει. «Δεν είναι μονάχα η οικονομία ηλίθιε» μου φωνάζει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν θα μπορούσε να έρθει σε σύγκρουση με τους δανειστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν θα μπορούσε να διαγράψει το χρέος μονομερώς και να επιλέξει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αν διαπίστωνε πως δεν υπάρχει καμία διάθεση συμβιβασμού από τους «εταίρους».

Περίμενα, όμως, να συγκρουστεί με την ντόπια κλεπτοκρατία.

Περίμενα να φέρει γρήγορα-γρήγορα προς ψήφιση στην Βουλή ν/σ εκσυγχρονισμού των κοινωνικών δομών (πχ συμβίωση, δημοκρατικό εκσυγχρονισμό στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, κλπ) και αντιμετώπιση των ζητημάτων που σχετίζονται με την ανθρωπιστική κρίση (πχ κατάργηση εισιτηρίου στα κρατικά νοσοκομεία, δωρεάν παροχή φαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης στους ανέργους, κλπ).

Περίμενα να επανεξετάσει την πολιτική των διοδίων, τις τιμές των εισιτήριων στα ΜΜΜ, την φορολογική ασυδοσία των ΜΜΕ και του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Περίμενα πολλά. Περιμένω κι εγώ ακόμα σαν τον «μακάκκα».

Μάταια φυσικά. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντί να χτυπήσει το ντόπιο παρασιτικό ολιγαρχικό κεφάλαιο και την διαπλοκή και με αυτό τον τρόπο να ισχυροποιήσει την όποια διαπραγματευτική της θέση απέναντι στους «θεσμούς», προτίμησε να φορέσει τα ρούχα του ζήτουλα και να αρχίσει τα «καλές μου μανούλες, καλές μου πατερούλες».

Κλείνω με μια παράκληση. Ας μην είναι τόσο τυφλή και αμείλικτη η δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα. Ας μην είναι επίσης τόσο ανεξάρτητη. Σκορπούν τον τρόμο στους διαπλεκόμενους επιβάλλοντας την εξοντωτική ποινή του ενός έτους με τριετή αναστολή στον πρώην ΥΠΟΙΚ Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Το ειδικό δικαστήριο έκρινε ένοχο για πλημμέλημα τον πρώην υπουργό Οικονομικών και τον κήρυξε αθώο για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας στην υπηρεσία.

Σηκώθηκε η τρίχα του αντιπαθούς γουρούναρου από την τρομάρα.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, η Ελλάδα ήταν πάντα ζητιάνα. Δεν είναι καινούργιο αυτό. Σε όλη την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους, η Ελλάδα είναι ζητιάνα. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τους περισσότερους Έλληνες, οι οποίοι έχουν την εντύπωση πως όλα τα άλλα κράτη μας χρωστάνε. Αν ενοχλούσε τους Έλληνες η ζητιανιά, θα ενοχλούσε και τους πολιτικούς. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η Γερμανία αλλά η Ελλάδα. Το είπε ο Τσίπρας στο Βερολίνο αλλά δεν ξέρω αν το εννοούσε και τι σκοπεύει -αλλά, κυρίως, τι μπορεί- να κάνει για αυτό. Η Ελλάδα είναι πολύ πλούσια χώρα, για να έχει καταντήσει ζητιάνα. Πάντως, μιλώντας για ζητιάνους, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν είδα για πρώτη φορά άστεγο ζητιάνο με ελληνική σημαία, καρφωμένη στα λιγοστά υπάρχοντά του. Ομολογώ ότι έπαθα σοκ, όταν συνειδητοποίησα πως είχε την ελληνική σημαία, για να μην τον δέρνουν οι φασίστες. Ηλία, εγώ δεν περιμένω τίποτα. Θα έχω προσδοκίες όταν θα υπάρξει κίνημα, και όχι επειδή άλλαξε η κυβέρνηση. Να είσαι καλά.)

Καλές μου πατερούλες