ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο,
Τον τελευταίο καιρό, άρθρα –όπως αυτό του Roger Cohen στους New York Times– με αφορμή την επικείμενη χρεοκοπία (ξανά) της χώρας και την συμπεριφορά των Ελλήνων, έχουν πολλαπλασιαστεί. Αν διαβάσεις πολλά αυτά -και μετά την λέξη «Έλληνες» την αντικαταστήσεις με το όνομα κάποιον άλλου λαού- τότε πολύ πιθανά κάποια να μην γίνονταν αποδεκτά και ούτε να δημοσιεύονταν από τον Τύπο. Βλέπεις, σε πολλές περιπτώσεις το μίσος και ο υποβόσκων ρατσισμός δεν κρύβονται.

Όμως, από την χρεοκοπία του 2010 και μετά, τους Έλληνες και την Ελλάδα μπορείς εύκολα να τους βρίζεις στον όμορφα κι αγγελικά πλασμένο «δυτικό» κόσμο.

Δεν είναι όμως το ίδιο πχ για το Ισραήλ που κρατά πολίτες του -κι αναφέρομαι στους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης- σε καθεστώς apartheid και σκοτώνει αμάχους στην Λωρίδα της Γάζας. Τότε –κι αυτό είναι πολύ προφανές για αυτούς– γίνεσαι αντισημίτης και ρατσιστής. Ίσως και φίλος των τρομοκρατών.

Με τους Έλληνες όμως είναι αλλιώς. Τους αξίζει η τιμωρία. Πέντε χρόνια λιτότητας, 25% πτώση του ΑΕΠ και 30% ανεργία δεν είναι αρκετά.

Ίσως τελικά να μην είναι η οικονομική καταστροφή το μεγαλύτερο κακό των τελευταίων ετών. Ο ραγιαδισμός που πρόβαλε στην επιφάνεια μια κοινωνίας που αρνείται να πει το «όχι» στον εξευτελισμό της και είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα, προκειμένου να την αφήσουν να κοιμάται στο πλυσταριό της ευρωπαϊκής τους έπαυλης είναι πιθανότατα το σπουδαιότερο ζήτημα.

Κι όποιος θέλει μέσα στη νύχτα μπορεί να ξεθυμάνει πάνω της. Ουρλιαχτό δεν πρόκειται να ακουστεί! Είμαστε και θέλουμε να παραμείνουμε μέλη της «αγίας» Ευρωπαϊκής οικογένειας. Με κάθε τίμημα.

Αν ήμασταν περισσότερο αξιοπρεπείς από όσο χωράει στην ζυγαριά του ΣΥΡΙΖΑ, αν είχαμε πει «ως εδώ, δεν έχει άλλο, αποχωρώ», θα αξίζαμε τον σεβασμό του εαυτού μας, των παιδιών μας, ίσως και των εχθρών μας.

Όμως, συνεχίζουμε να κουβαλάμε στην πλάτη μας τον «Τούρκο» και τα αυτιά μας φοβούνται να ακούσουν τα λόγια του Ρήγα. Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Κι ο ξένος αφέντης όλο και περισσότερα απαιτεί, όλο και περισσότερο μας ξευτελίζει.

Την ώρα που θα υπογραφεί το μνημόνιο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», θα αρχίσουν να σπάνε και οι τελευταίες από τις αυταπάτες του Ελληνικού λαού. Δεν ξέρω όμως αν θα υπάρχει τότε αρκετός χρόνος, περισσότερη οργή από απογοήτευση, νέα ηγεσία ικανή να ανταποκριθεί σε εκείνο που οι καιροί προστάζουν. Κανείς δεν γνωρίζει.

Το γεγονός, όμως, είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες ούτε οι από πάνω θα έχουν τον τρόπο να διοικούν όπως παλιά, ούτε οι από κάτω θα θέλουν να κυβερνώνται από αυτούς και με τον ίδιο τρόπο.

Στην «μετά ΣΥΡΙΖΑ» εποχή, είτε θα ανατείλουν νέες ελπίδες γρήγορα, είτε θα βγουν στο φως τα τέρατα ξανά.

Είτε νέες δυνάμεις που θα δώσουν απαντήσεις στις αναγκαιότητες της ζωής, είτε κυβερνήσεις μαφιόζων όπως την πρώτη δεκαετία από την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και στην πρώην ΕΣΣΔ.

Κι επειδή οι αριθμοί δεν βγαίνουν με τίποτα, η διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» θα είναι διαρκής κι ατέλειωτη.

Στο μαρτύριο αυτό του Σίσυφου, η μόνη διέξοδος είναι η άρνηση της διαπραγμάτευσης. Και φυσικά, η ανάληψη της ευθύνης που η πράξη αυτή συνεπάγεται.

Ούτε αισιοδοξία λοιπόν, ούτε απαισιοδοξία. Αναμονή.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Η αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης των πρωτογενών πλεονασμάτων –μικρότερων για το 2015 και 2016 αλλά ουσιαστικά τα ίδια με εκείνα που προτείνουν οι δανειστές για την περίοδο 2017 ως 2022– σημαίνει και αποδοχή μιας σκληρής πολιτικής λιτότητας. Τα γνωστά καθεστωτικά ΜΜΕ διυλίζουν των κώνωπα και εξακολουθούν να καταπίνουν την κάμηλο, όπως ακριβώς έκαναν και στο παρελθόν. Κι αυτό κάτι λέει. Η μια άποψη λέει ότι οι διάφοροι key opinion makers, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και πολλοί θεσμικοί παράγοντες προσπαθούν να βοηθήσουν στην ολοκλήρωση της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη υποστηρίζει πως όλα αυτά αποτελούν προπέτασμα καπνού, για να δικαιολογηθεί η συνθηκολόγηση που έχει ήδη συμβεί. Πιθανά, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στην μέση. Εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι το αποτέλεσμα. Τακτική ήττα και στρατηγικό αδιέξοδο.

(Αγαπητέ Ηλία, υπάρχει ρατσισμός. Αυτό που δεν ξέραμε -και το διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια- είναι πως υπάρχει ρατσισμός και στην Ευρώπη. Είχαμε την εντύπωση πως ο ρατσισμός είναι μια ασθένεια των ΗΠΑ, και διαπιστώνουμε τώρα πως ο ρατσισμός έχει φουντώσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν, δεν φαινόταν γιατί τα ευρωπαϊκά έθνη ήταν «καθαρά». Όταν σε μια χώρα όλοι είναι ξανθοί με γαλανά μάτια, δεν υπάρχει ρατσισμός. Ίσως, ο ρατσισμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι πιο έντονος από τις πολυεθνικές και πολυφυλετικές ΗΠΑ. Το πιο θλιβερό γεγονός είναι πως φούντωσαν ξανά -μετά από 70 χρόνια- οι εθνικισμοί στην Ευρώπη. Πριν από μερικές εβδομάδες, η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε πως είναι λάθος να χρησιμοποιούνται στερεότυπα, όπως «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες». Της πήρε πέντε χρόνια να κάνει αυτή τη δήλωση, αφού μια χαρά πολιτευόταν τόσα χρόνια με τα εθνικιστικά και ρατσιστικά δημοσιεύματα της Bild. Βέβαια, από τα ρατσιστικά σχόλια κατά των Ελλήνων, εξαιρούνται πάντα οι Έλληνες ολιγάρχες. Αυτοί είναι στο απυρόβλητο, τόσο από τα μεγάλα ΜΜΕ του εξωτερικού, όσο και από τα ελληνικά που είναι ακόμα στην ιδιοκτησία τους. Οπότε, δεν είναι θέμα ρατσισμού αλλά πλούσιων και φτωχών. Πάντα, υπάρχει ρατσισμός για τους φτωχούς. Κανείς δεν ενοχλείται από τους πλούσιους μετανάστες· οι φτωχοί μετανάστες ενοχλούν. Επίσης, ας προσπαθήσουμε να βρούμε έναν διανοούμενο ή έναν πνευματικό άνθρωπο της χώρας μας που να στράφηκε κατά των ολιγαρχών. Δεν υπάρχει. Ούτε ένας. Όλοι λένε και γράφουν τι κακοί που είναι οι Έλληνες, πόσο δυστυχία είναι να είσαι Έλληνας, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι έγιναν τζουτζέδες της κάθε εξουσίας, γέμιζαν τα ποτήρια των πολιτικών αρχηγών και έγραφαν κείμενα με την χορηγία των τραπεζών. Ηλία, εμείς να προσπαθήσουμε να γίνουμε άνθρωποι. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ένιωσα την ανάγκη να υπερασπιστώ τους Έλληνες, επειδή είχαν γίνει στόχος με αρρωστημένα και ρατσιστικά σχόλια. Λογικό είναι να αντιδράς στα ρατσιστικά σχόλια. Από την άλλη, να γίνουμε άνθρωποι. Να μην πέσουμε στην παγίδα να απαντάμε στα ρατσιστικά σχόλια με ρατσιστικά σχόλια. Άλλωστε, δεν μπορεί κάποιος να πει πως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είναι ρατσιστές. Δεν είναι. Είναι άνθρωποι σαν εμάς, και μπορεί αύριο να χρεοκοπήσει η δική τους χώρα, και τα ρατσιστικά σχόλια να είναι σε βάρος τους. Ηλία, τώρα καταλαβαίνω πόσο μεγάλο ρόλο έχουν παίξει στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων οι σφαλιάρες που έχουν φάει οι ίδιοι και η χώρα μας στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Δεν το γράφω σαν δικαιολογία αλλά είναι μια πραγματικότητα. Εντάξει, οι Έλληνες δεν είναι αυτοί που νόμιζαν πως είναι· είναι φοβιτσιάρηδες και ραγιάδες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφανιστούν. Ή πως δεν μπορούν να αλλάξουν συνειδητά και να αντιδράσουν. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Θα πρέπει μεγάλα κομμάτια των λαών των ευρωπαϊκών κρατών να αντιδράσουν. Δεν είναι ένα ελληνικό θέμα αυτό που συμβαίνει. Δυστυχώς, απουσιάζουν η συνείδηση και η αυτοεκτίμηση. Εγώ επιμένω πως θα μιλήσει η θεά ανάγκη. Κι όποιος δεν την ακούσει, θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Να είσαι καλά.)

Κι από πού βγαίνεις;