Να…είναι μωρέ κάτι πράγματα που ήθελα να πω μα χιλιάδες χρόνια νομίζω πως έφταναν ως την άκρη των χειλιών μου και δεν έβγαιναν έξω. Είναι κάτι λόγια που μέσα στο νου μου γυρνάνε ευλαβικά σαν άγιες ρήσεις άρρητες κι ίσως να πρέπει να μείνουν εκεί ποιος ξέρει. Καμιά φορά νομίζω πως θα πάρω μια βαθειά ανάσα και θα ανοίξω το στόμα μου και χείμαρος θα ξεχυθούν αυτά τα απόκρυφα και τα καλά κρυμένα της ψυχής μου και πάλι λέω μέσα μου ’’όχι στάσου τι θα’χεις μετά να φυλάς και τι να υπερασπίζεσαι’’ μου λες ? Tις νύχτες, όχι όλες…κάποιες νύχτες όμως….θαρρείς και βγαίνουν αυτά τα κρύφια μυστικά και κάνουμε κουβέντα …. Τώρα θα μου πεις. Ποιος κάνει κουβέντα με ποιον! Χμμ…
Εγώ με τα παλιά..παμπάλαια κρυμένα μυστικά μου. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ακόμη και τρελό, είναι αλήθεια. Εκείνα μιλούν,λένε την ιστορία τους καθώς με το πέρασμα των χρόνων γίνονται όλο και πιο μεγάλα και σοφά κι όλο και πιο πολύ τρανεύουν και βγάζουν νέα υπέροχα φτερά…Κι εγώ τα ακούω ,θαυμάζω και σιωπώ. Τους αρέσει να σιωπώ. Παινεύονται και καμώνονται κι όλο καμαρώνουν,τι δόξα και τι μεγαλείο έχουν και τι παράξενα και μυστήρια είναι…κι όσο με βλέπουν να τα ακούω με ήσυχη μακάρια σιωπή ,τόσο αυτά τεντώνονται και ευχαριστιώνται! Κι ύστερα αργά πια τις νύχτες εκείνες πάνε να αναπαυθούν στα πέταλα της μνήμης μου για πολύ καιρό και πάλι… Περνουν οι καιροί και στη σιωπή τα καλά φυλαγμένα μυστικά κοιμούνται….Έρχονται και φεύγουν οι εποχές και μένω στη σιωπή χωρίς να μπορώ να πω ότι υπάρχει κάπου εκεί….βαθειά πολύ βαθειά στα πέταλα του νου. Διότι κάποιες φορές που φτάνουν στα χείλη και είναι έτοιμα να κυλίσουν έξω ελευθερώνοντας ίσως την Ψυχή…λέω και πάλι μέσα μου ’’’όχι στάσου τι θα’χεις μετά να φυλάς και τι να υπερασπίζεσαι’’ μου λες ? Και σιωπώ….
εγραψε το πιτσιρικι
