Είναι κάτι βραδιές που οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα. Που θέλεις να τις ανασύρεις από μέσα σου γιατί σε πνίγουν. Ένα τέτοιο βράδυ είναι απόψε. Ένα βράδυ με έντονες λέξεις, με έντονες σκέψεις, με έντονα συναισθήματα, με έντονους φόβους, με έντονες στιγμές. Είναι στιγμές που η μοναξιά βαραίνει. Άλλες που απλά δεν με πειράζει. Μια συνήθεια είναι όλα. Έστω και κακή. Συνήθεια όμως. Είναι και η σκέψη ότι είσαι μόνος γενικά. Ότι δεν έχεις κανέναν. Ξέρεις ότι δεν ισχύει αλλά η σκέψη σε βασανίζει. Ότι για να μην σε θυμάται κανείς, σε έχουν κάνει προ πολλού πέρα. Για να μένει άδειο το σπίτι, για να μένει άδεια η καρδιά σου, για να μένει άδεια η σκέψη σου, για να πέφτουν άδεια τα χέρια χωρίς αγκαλιά…Κι ας προσφέρεις γωνιά, κι ας προσφέρεις χέρια ανοιχτά για αγκαλιά, κι ας προσφέρεις καρδιά ανοιγμένη διάπλατα, χωράφι να πατήσουν… Όλα άδεια. Όλα σου ρουφάνε ενέργεια χωρίς να σου δίνουν. Μια μελαγχολία σε πιάνει… Πως γίναμε έτσι; Αναρωτιέσαι. Πως έγιναν όλοι ξαφνικά τόσο αυτάρκεις; Δεν τους αφορά καμία ανθρώπινη σχέση. Σε ένα κυνήγι χρημάτων, σε μια αρένα, όλη μέρα. Εντάξει, δεν το παίζεις και πρότυπο. Αν όλοι σου έμοιαζαν, θα ξύνανε τον τοίχο να φάνε. Το ξέρεις. Αλλά πάλι… Κι αυτό ωραίο είναι; Η πλήρης εξαφάνιση με πρόσχημα τις δουλειές; Πρόσχημα και δικαιολογία. Φταίει που βλέπω καθαρά. Κάποιες φορές κακό είναι. Βλέπεις την καταστροφή και κάθεσαι εκεί. Για τη μια πιθανότητα λάθους. Γιατί θέλεις μέσα σου να κάνεις λάθος. Το θέλεις πολύ. Αλλά η ζωή σε επιβεβαιώνει. Κάπου νομίζεις ότι έχεις ικανότητες μέντιουμ. Σαν να βλέπεις σκηνές τη ζωή να περνάει. Σαν να βλέπεις πράγματα που θα συμβούν και όταν συμβαίνουν να λες ότι κάπου τα ξέρεις. Προβλέψιμη τελικά η ζωή ή προβλέψιμη η στάση όλων; Τι από τα δύο; Μήπως επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και πια τα γνωρίζεις; Κάπου έχεις χαθεί… Στην ίδια σου τη σκέψη. Το κουβάρι σου. Μελαγχολείς χωρίς να ξέρεις γιατί στην ουσία… Είναι που δεν ξέρεις… Είναι που κι εκείνος δεν ξέρει… Δεν ξέρεις τι θέλει… Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις εσύ… Αλλά ξέρεις επίσης ότι δεν θα σου κάνει γνωστό τι θέλει. Ποτέ δεν θα μιλήσει. Να πως αποκτάς μαντικές ικανότητες. Όταν είσαι ο μόνος που μιλάς σε έναν κόσμο σιωπής. Όταν εκφράζεις τι νιώθεις σε έναν κόσμο που ούτε νιώθει ούτε εκφράζει. Ούτε συναισθήματα εκφράζει ούτε καν κενό δεν εκφράζει. Πάλι γυρίζεις. Χωρίς να ξέρεις που γυρίζεις. Αν θα βρεις κάτι. Αν έχει μείνει κάτι να βρεις. Αν νιώθει κάτι. Αν θα βγει κάτι.Θα γυρίσεις. Αν και εκείνος το θέλει.Θα είσαι εκεί. Θα χτυπήσεις κι ίσως ανοίξει την καρδιά του και σε βάλει. Ίσως τώρα τα λάθη να μην είναι τόσα, να μην είναι αργά. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα…Τόσο απελπιστικά γρήγορα…Λάθος έχεις κάνει και το ξέρεις. Αλλά τα λάθη μάς μας ορίζουν τελικά. Όταν τα παραδεχόμαστε. Πάντα τα παραδέχομαι. Παίρνω την ευθύνη πάνω μου. Πολλές φορές και την ευθύνη των άλλων.Όταν δεν την αναλαμβάνουν. Ώρες ώρες όμως είναι δύσκολο να είσαι πάντα η δυνατή. Θέλεις να ξεφορτώσεις. Αλλά που να ξεφορτώσεις; Σε κάποιον πιο αδύναμο από σένα; Πώς να σηκώσει το φόρτωμα σου; Την ψυχή σου; Όταν έχει τη δική του τρικυμία; Δεν ζητάς πολλά. Δυο μάτια να βυθιστείς. Ένα χέρι να κρατάς. Έναν ώμο να γέρνεις. Απλά πράγματα.Λίγη κατανόηση. Γιατί έχεις όλα τα άλλα εκτός από αυτά; Τα τόσο απλά; Δεν θα το καταλάβεις ποτέ. Λάθος έχει καταλάβει. Λάθος νομίζει. Λάθος πιστεύει. Άλλα,πιο απλά,θέλεις και εκείνος σου προσφέρει σύνθετα. Νομίζοντας ότι σε συγκινούν παλάτια ξεχνάει ότι σε συγκινεί ένα πράσινο φυλλαράκι να σου κόψει και να στο δώσει να το βάλεις στα μαλλιά. Όλη τη ζωή σου ένα πράσινο φυλλαράκι θέλεις.Είναι ικανό να σε συγκινήσει. Λίγα ζητάς αλλά δεν υπάρχει κανείς πρόθυμος να καταλάβει.Για να στα δώσει,ούτε λόγος. Ας είχε καταλάβει πρώτα και όλα θα ήταν εδώ,δεν θα είχαν διαλυθεί. Αυτό θέλω. Να καταλαβαίνουν. Να με καταλαβαίνουν. Άλλα αντ’ άλλων ,έχουν καταλάβει όλοι. Αυτό βλέπω. Αυτό νιώθω. Κρίνουν χωρίς να ξέρουν. Κατακρίνουν χωρίς να καταλαβαίνουν. Την ανάγκη να έχεις ανθρωπους δίπλα σου να σε καταλάβουν την εκλαμβάνουν σαν γκρίνια. Αλλά από ένα σημείο και μετά έχεις πάψει να απολογείσαι. Είσαι ο εαυτός σου και τα λες όλα όπως τα νιώθεις. Καμία ωραιοποίηση. Όποιος δεν θέλει αλήθειες , εδώ μόνο αλήθειες υπάρχουν…Έχει χτυπήσει λάθος πόρτα όποιος θέλει χάδι στα αυτιά…
εγραψε το πιτσιρικι
