ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αυτό που αδιαμφισβήτητα πέτυχε με περισσή ευκολία και εντυπωσιακή συνέπεια τις τελευταίες δεκαετίες ο Έλληνας, είναι πως ξιπάστηκε σε εξωφρενικό βαθμό. Το θετικό μέσα στην κρίση είναι πως, σε κάποιες σπάνιες στιγμές διανοητικής έκλαμψης, το αναγνωρίζει.
Το αναγνωρίζει στους άλλους κατά κύριο λόγο. Γιατί βέβαια η δύναμη της ειλικρινούς παραδοχής που συνεπάγεται μεταμέλεια και αλλαγή βίου, θέλει όπως και να το κάνουμε τα κότσια της, χαρακτήρα. Κι’εμείς δεν φημιζόμαστε τόσο σ’αυτό το πεδίο, όσο σε άλλα. Να σημειώσουμε επίσης πως οι μεγάλες αλλαγές όχι πως δεν είναι του γούστου μας αλλά να, ποιος θέλει να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη τρόπο ζωής, που σημαίνει τρόπο σκέψης. Που σημαίνει σκέψη. Τι μας λές τώρα, εμείς σταματήσαμε να σκεφτόμαστε από τότε, από πολύ παλιά.
Γι’αυτό ας ξεκινήσουμε μ’αυτούς που φταίνε, μ’αυτούς που μας έριξαν στα βράχια, δηλαδή από τον Μπάμπη και τον Μήτσο – βρε αδερφέ, που έφαγαν έφαγαν και δεν χόρτασαν ως επιχειρηματίες κολλητοί βουλευτών, ως μεγαλοκοράκια με τους φουσκωτούς τους να καθαρίζουν το τοπίο για πάρτη τους, ως κομματόσκυλα με τη βούλα που ρήμαξαν τα ταμεία, άπλωσαν την αρίδα τους σε εξοχικά σεζ λόνγκ πισίνες ρουφ γκάρντεν, μοίρασαν κατά πως γούσταραν τα ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης σε γνωστούς φίλους γκόμενες και συμπαρατρεχαμενους συνδικαλιστές.
Ας συνεχίσουμε με τον Τάκη και τον Ντίνο που σα βλάκες δανείστηκαν σε μία σε δύο και σε τρείς τράπεζες για να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω απ’το κεφάλι τους -βρε αδερφέ, να πάρουν ένα εξοχικό να παίζουν τα παιδιά κι’ένα αξιοπρεπές οικογενειακό αυτοκίνητο, απ’αυτά που να χωρά μαζί ο πεθερός κι’η πεθερά.
Όσο για τον γάμο της κάθε Τζούλιας ‘μας’, όλο το ασκέρι στο χορό. Να βουίξει όλος ο τόπος για τον πλούτο μας. Τώρα να, ας τρώει μπομπονιέρες πο’χει μπόλικες ο μπούλης της ο άνεργος. Που ήθελαν Παρίσια και Βρυξέλλες κάθε τρείς και λίγο για ντόλτσε βίτα, Χριστούγεννα για σκι στις Άλπεις, μήνα του μέλιτος Ταυλάνδη. Τώρα φάε μπομπονιέρες, με τις τράπεζες να σε κυνηγούν. Που χαρτί υγείας να σκουπιστείς, δεν έχεις. Μπούλη, ε μπούλη.
Αυτοί κι’αυτοί μας χρεοκόπησαν, αυτοί ξιπάστηκαν. Εγώ κι’εσύ όχι, γι’αυτό λυσσάμε κατιτίς παραπάνω. Αλλά δικαιολογημένα. Και λυσσάμε γιατί εμείς δεν πήραμε μερίδιο από τη ρεμούλα, μαζί τα φάγαμε κι’εμείς δεν φάγαμε τίποτα ενώ γραφτήκαμε σε κόμματα, κατεβήκαμε σε πορείες, αφισοκολλήσαμε, δουλέψαμε φρί οφ τσαρτζ και δουλεύουμε ακόμα, γκρουπουσκουλιαστήκαμε, αλλά του κάκου. Γράψαμε, βρίσαμε, θάψαμε, κάναμε κάθε αξιοπρεπή αλητεία για μία θέση στο όνειρο που άγγιξε κάποτε η άλλη η γνωστή η “βλαχάρα’. Αλλά αφού εμείς δεν φτάσαμε στην κορυφή, δεν γεμίσαμε τις τσέπες τα πορτοφόλια και τις θυρίδες νόμισμα, δεν ζήσαμε την δόξα, τις γκόμενες, τα αεροπλάνα και τα ξενοδοχεία, να γίνουν όλα ρημαδιό. Κάψτο το ρημάδι. Απ’άκρη σ’άκρη.
Έλα. Τον πιάσαμε εχθές, και πολύ μας είναι.
02/05/15
Lea Kiope

http://leakiope.tumblr.com/post/117926712203