ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ψαραντώνη, στο θεό πιστεύεις; – η ερώτηση που δίχως άλλο έρχεται στον νου.

«Πιστεύω, αλλά όχι στους ανθρώπους. Δεν μπορείς να μου φέρεις άνθρωπο εδώ να μου πεις πως είναι θεός. Είναι βαρύ.

Ο θεός υπάρχει και άμα μπορούμε να τονε δούμε τονε βλέπουμε.

Υπάρχει στη φύση. Είναι η ίδια η φύση. Μόνο η αρμονία της φύσης είναι η κανονική αρμονία. Και είναι ζωντανή.

Τα χόρτα έχουνε ζωή. Τα δέντρα. Η φύση έχει τη δύναμη να στολίσει το σύμπαν και αυτή σε τιμωρεί όταν δεν τη σέβεσαι.

Οι αρχαίοι μας τη γνωρίζανε και τη σεβότανε και κάνανε και καλά πράγματα.

Είχα πει κάποτε σε έναν παπά: Εγώ παπά τον αγαπώ τον Χριστό πιο πολύ από σένα. Γιατί ήταν καλό κοπέλι και είπε καλά πράγματα.

Και άμα τονε δω μπορεί να πάω να τόνε φιλήσω. Μα άμα φιλήσω μια φορά τον Χριστό θα φιλήσω χίλιες τον Κορνάρο. Γιατί ήταν ένα κομματάκι του. Αυτοί γνωρίζανε τον θεό επί γης και κάνανε ωραία πράγματα».

Η φύση υπάρχει στη μουσική σου;

«Ε, ναι. Αυτή έχει τη μουσική, αυτή τα έχει όλα. Αρκεί να μπορούμε να τση μιλήσουμε».

Και βρίσκεις χρόνο για τη φύση;

«Μπορεί να είσαι εδώ και να πας όπου θες. Κλείνεις τα μάθια σου και πας εκεί που σου αρέσει. Στα τοπία σου. Ετσι κάνεις καλούς αυτοσχεδιασμούς. Ετσι γίνεται.»

Τραγούδι: Ψαραντώνης
Σύνθεση: Βασίλης Ξυλούρης
Στίχοι: Αριστείδης Χαιρέτης (Γιαλάφτης), Γιάννης Αεράκης (Πολογιάννης)
Λαούτο: Bασίλης Ξυλούρης
Νέυ, φλογέρα: Νίκος Παραουλάκης
Ακουστική Κιθάρα, ταμπουρά: Κώστας Μαρκάκης
Κοντραμπάσο: Γιάννης Πολυχρονάκης
Κρουστά: Γιάννης Παπατζανής

»Εγώ δεν είμαι κιανενούς, μονό ‘μαι τ’ απατού μου
ελεύθερος και μοναχός εις τσι κορφές του νου μου.

Εγώ ‘μαι που γεννήθηκα σε δέτες και φαράγγια
κι είχα τσ’ αητούς για συγγενείς και φίλους τα γεράκια.»

Posted by Mαν.Αρκάς