Δεν θέλω να γράφω για τέτοια θέματα -δεν το αντέχω και δεν το μπορώ- αλλά διάβασα την δήλωση του πατέρα του μικρού Σύρου που το κορμί του ξεβράστηκε στις ακτές της Τουρκίας, αφού πρώτα το πλοίο στο οποίο επέβαινε με τους γονείς του και τον αδελφό του αναχαιτίστηκε από το Λιμενικό Σώμα της Ελλάδας.

Ο πατέρας του μικρού Αϊλάν, ο Αμπντάλα Σενού, είπε πως τα παιδιά του, του γλίστρησαν μέσα από τα χέρια.

Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την εικόνα των παιδιών του να του γλιστράνε μέσα από τα χέρια, και να πνίγονται μαζί με τη μητέρα τους.

Δεν ξέρω αν εσείς το κάνετε -συνήθως μας συμβαίνει αυθόρμητα-, όταν μαθαίνουμε κάτι που έγινε και για μια στιγμή το σωματοποιούμε σαν να συνέβη σε εμάς.

Δηλαδή, είσαι πάνω στο πλοίο και τα παιδιά σου σου γλιστράνε μέσα από τα χέρια.

Το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει είναι η μαύρη απελπισία. Η τρέλα.

Για αυτό τον άνθρωπο, η ζωή του σταμάτησε την ώρα που τα παιδιά του του γλίστρησαν μέσα από τα χέρια.

Δηλαδή, θα συνεχίσει να ζει αλλά ο χρόνος θα έχει παγώσει σε εκείνη την στιγμή. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο ποτέ ξανά.

Ενοχές, γιατί να μου γλιστρήσουν τα παιδιά, τι άλλο μπορούσα να κάνω, γιατί να πνιγούν αυτά και όχι εγώ;

Και να το ζεις αυτό κάθε μέρα. Γιατί κάθε μέρα θα το ζει.

Και όλα αυτά μέσα στην αδιαφορία της κοινωνίας, γιατί τον καημό του αλλουνού ποιος τον εννοεί;

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ζουν όλη τους τη ζωή, έχοντας καρφωμένη στο μυαλό τους μια ανάλογη στιγμή.

Ένα μήνυμα που στέλνουν πολλές οικογένειες προσφύγων από τη Συρία είναι πως «Για να βάλει κανείς τα παιδιά του σε μια βάρκα, θα πρέπει τα νερά να είναι πιο ασφαλή από τα εδάφη που κατοικούσε».

Θα πρέπει να το καταλάβουμε όλοι αυτό. Δεν είναι και τίποτα δύσκολο να το καταλάβεις.

Μπορεί όλοι να έχουμε ανθρώπινη μορφή αλλά θα πρέπει να έχουμε και όλοι ανθρώπινο περιεχόμενο.

http://pitsirikos.net/2015/09/