Η αποχή είναι μια στάση θεμιτή. Μαρτυράει πάθος για εντιμότητα και προσωπική αγωνία για καθαρή συνείδηση. Απέναντι στα καμώματα και τις πονηριές των ανθρώπων διατρανώνει το περίφημο εκείνο «τη εξαιρέσει εμού!», που λέει ο ποιητής.

Κρύβει όμως μέσα της η αποχή κι ένα «όλοι ίδιοι είναι!» –αφού όλοι είναι ίδιοι, σου λέει, τι νόημα έχει να επιλέξω…

Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι ίδιοι, δεν υπάρχουν ούτε δύο πράγματα ίδια στον κόσμο, ούτε για δείγμα μες το αχανές και απέραντο σύμπαν –για τούτο και το δέος για το σύμπαν, για τούτο και η ιερότητα του κάθε ανθρώπου.

Μπορεί η εποχή μας της μηχανικής ακρίβειας να μη χάνει ευκαιρία για να μας πείσει ότι είναι τελικά δυνατόν να υπάρξουν δυο πράγματα ίδια, μπορεί να κυριαρχεί παντού γύρω και μέσα μας η τυποποίηση των πραγμάτων, ακόμα και της σκέψης, όμως και κάποιες από τις παλαιές αντιστάσεις μας επιβιώνουν απέναντι σε αυτή την οφθαλμαπάτη, και αντιδρούμε, έστω χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβανόμαστε. Κάπως έτσι θαυμάζουμε ακόμα, λ.χ. κάτι το χειροποίητο, όπου οι διαφορές από το ένα πράγμα στο άλλο είναι εμφανέστερες, και το αποζητούμε.

Καθώς μάλιστα παρατηρούμε ότι το χειροποίητο στις μέρες μας ψυχορραγεί, πεθαίνει και παραχωρεί τη θέση του στο τυποποιημένο, και καθώς οι άνθρωποι μάς μοιάζουν όλο και πιο μονοδιάστατοι, όπως μας χαρακτήριζε κι ένας φιλόσοφος, ο παλιός κόσμος μάς φαντάζει τότε καλύτερος, προτιμότερος. Κάτω από την επικεφαλίδα της επιστροφής στην απλότητα, φυσική αντίδραση, αυτόματη, είναι ο παλιός κόσμος, ο… «αυθεντικότερος», να μάς θέλγει.

Πρόκειται όμως μόνο γι απόδραση σε όνειρο. Την επιζητάμε, είναι η αλήθεια, αυτή την απόδραση στη ζωή μας –έστω μόνο για λίγες μέρες, αν δεν γίνεται αλλιώς. Αρκούν όμως, κάποια κακή στιγμή, μια σφήκα κι ένα παιδί αλλεργικό, για να περάσει ακαριαία αυστηρές εξετάσεις η μέχρι πριν από λίγο… άγια απλότητα κάτω από το εξονυχιστικό και αναθεωρητικό μικροσκόπιο του σύνθετου κόσμου. Κάτω από αυτό το μικροσκόπιο σε πολλά η αβασάνιστη απλότητα θα πάρει για βαθμό ένα ολοστρόγγυλο κουλουράκι. Τον καλό βαθμό θα τον πάρει η κορτιζόνη. Στα δε χειρότερα (έξω από ‘δω και μακριά!), τον καλό βαθμό θα τον πάρει ο αξονικός τομογράφος.

Ακόμα πιο καλό βαθμό από τον αξονικό τομογράφο θα πάρει ο άνθρωπος που θα μας βοηθήσει να συνδυάσουμε τον αξονικό τομογράφο με την απλότητα. Μέχρι να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος όμως;

Σ’ ένα σύνθετο κόσμο καθήκον του ανθρώπου δεν είναι να δραπετεύει. Η απόδραση του γίνεται δώρο χρυσό στους επιτήδειους, διότι ως και η φύση αποστρέφεται το κενό. Και θα καλυφθεί το κενό που αφήνει πίσω της η απόδραση. Καθήκον του ανθρώπου είναι να εντοπίζει ώριμα και θαρραλέα τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και τα πράγματα. Ωριμάζει κι εντοπίζει ο άνθρωπος, εντοπίζει κι ωριμάζει –έτσι πάει. Απέχοντας, μένει στάσιμος, ο ίδιος αδιαφόρετος και μόνος με τον εαυτό του.

Η αποχή είναι μια στάση που τη συναισθάνομαι, διότι τιμάω το πάθος για την εντιμότητα και την αγωνία για καθαρή συνείδηση. Θεωρώ όμως εντιμότερη την ώριμη εντιμότητα. Και είναι καθαρότερη τότε η συνείδησή μου, όταν έχω πρώτα στύψει το μυαλό μου για να βρω τις διαφορές. Αν σπάσω το κεφάλι μου και δεν μπορέσω να τις βρω, προσπαθώ τότε να τις δημιουργήσω.

Και μια κι έχουμε εκλογές, να μην παραλείψω να διευκρινίσω ότι δεν χρειάζεται καθόλου να κουραστώ για να βρω τις διαφορές μεταξύ κομμάτων και υποψηφίων, όσο κι αν μοιάζουν αυτές να έχουν γίνει λιγότερες εδώ και λίγο καιρό.

http://sotosblog.com/2015/09/04/