Ο ελληνικός λαός σε αυτές τις εκλογές καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο παλιό και το νέο.

Έχει την ευκαιρία να ξεμπερδέψει μία και καλή από τους μόνιμους πολιτικούς του προστάτες και να κάνει το μεγάλο βήμα προς την πολιτική του ενηλικίωση.

Δύο είναι οι επιλογές είτε σας αρέσει είτε όχι.

Αν αληθεύουν τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, τμήμα του ελληνικού εκλογικού πληθυσμού θα βοηθήσει τους επαγγελματίες της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα να κερδίσουν το στοίχημα που έβαλαν με τον εαυτό τους, και μεταξύ τους, ότι ο ελληνικός λαός θα ξαναμπεί στη θέση του νηπίου, που εμπιστεύεται τον … καλό ηλικιωμένο κύριο: κύριο επειδή είναι ηλικιωμένος, καλό επειδή είναι ηλικιωμένος, και ηλικιωμένο επειδή είναι … ηλικιωμένος. Όλοι οι ενήλικοι ψηφοφόροι υποτίθεται, όμως, οφείλουν να ξέρουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα κύριοι, δηλαδή πάντα καλοί. Είναι απλώς … ηλικιωμένοι!

Αν χρειαστεί να θυμηθώ τους ηλικιωμένους, εξ ορισμού «καλούς κυρίους» της ελληνικής πολιτικής ζωής, θα καταλήξω με μια θλιβερή διαπίστωση: από τον ηλικιωμένο Κ. Καραμανλή μέχρι τον νεαρό ηλικιωμένο (λόγω… οικογενειακής παράδοσης) Κ. Καραμανλή, ο ελληνισμός έχει πέσει θύμα της νηπιακής του αφέλειας οκτώ φορές: Καραμανλής, Ράλλης, Παπανδρέου, Μητσοτάκης (Χ. Φλωράκης), Σημίτης, Καραμανλής, πάλι … Παπανδρέου. Ο «νεανικός» Σαμαράς έκρυβε καλά τη νοοτροπία του παππού των Ελλήνων πίσω από το φαιδρό του χαμόγελο.

Τώρα προαλείφεται για πρωθυπουργός της Ελλάδας ένας ακόμα ηλικιωμένος κύριος, ο κατά λάθος αρχηγός της συντηρητικής παράταξης. Αυτός ήταν η αναγκαστική λύση, που έδωσε η χρεωκοπημένη δεξιά στο δραματικό της αδιέξοδο: ένα ουδέτερο στο εσωτερικό της μέτωπο δοκιμασμένο στέλεχος, το οποίο, αν ο λαός το συνδράμει για να κερδίσει τον Α. Τσίπρα, θα επαναφέρει στο προσκήνιο της πολιτικής εξουσίας όλους τους ηλικιωμένους κυρίους και κυρίες της δεξιάς, που είχαν πέσει στην ανυποληψία μέχρι και τις εκλογές του Ιανουαρίου. Ο ηλικιωμένος Μητσοτάκης, έτσι, που είχε παραμεριστεί από το καθεστώς Καραμανλή – Σαμαρά, θα επανέλθει στην εξουσία μέσω της ηλικιωμένης κόρης του και του «βαθυνούστατου», βαριά γερασμένου νεότερου γιου του. Εξαιρετική προοπτική για το μέλλον ενός γηραιού έθνους, ένα μεγάλο ποσοστό του οποίου ψηφίζει Ν.Δ. από παράδοση, από ισχυρό οικονομικό συμφέρον, από γηρασμένο φρόνημα και από … νηπιακή αφέλεια!

Πρόθυμοι, φυσικά, να συνδράμουν το έργο του ηλικιωμένου Μεϊμαράκη, ως δυνάμει πρωθυπουργού, είναι κάποιοι νεόκοποι αυτόκλητοι κηδεμόνες του ελληνικού λαού: ο γκριζαρισμένος νεανίας του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, που έχει μεγάλη πείρα στο … στήσιμο σκηνικών, των εκπομπών του και άλλων, και η συνταξιούχος, πολιτικά υπερήλικη, νεότευκτη αρχηγός του αποστεωμένου, λόγω λαϊκιστικού γήρατος, ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Οι τρεις αυτοί, μαζί, και τα στελέχη τους τα πολύπειρα στην «αποπλάνηση» ανήλικων, πάνω από τα 40, ψηφοφόρων, είναι έτοιμοι να χαϊδέψουν τρυφερά στο κεφάλι τον ελληνικό λαό, και να πάρουν το χέρι του στα ροζιασμένα από την εξουσία χέρια τους. Πού θα τον οδηγήσουν; Όπου τον πήγαιναν επί δεκαετίες: στα υγρά υπόγεια της εγκατάλειψης επί τέσσερα χρόνια, όσο αυτοί θα απολαμβάνουν τον απαράμιλλο ελληνικό ήλιο, το γαλάζιο του εξουσιαστικού τους στερεώματος, την ευωχία της πολιτικής τους επιτυχίας, τα αχόρταγα πολιτικά τους γηρατειά…

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού επίσης, δυστυχώς, θα εμπιστευτεί τον γηραλέο εκπρόσωπο των αηδιαστικών ενστίκτων κάποιων πρόστυχων ηλικιωμένων, οι οποίοι ευωχούνται όταν εξουσιάζουν τη συνείδηση και τις ζωές και τα σώματα αφελών θιασωτών του φασιστικού εξουσιαστικού προτύπου. Ο εν λόγω «αρχηγός», συνεπικουρούμενος από τους επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, για λόγους προσωπικής εγωπάθειας, «μπιστικούς» του, θα στερήσει από το εκλογικό ελληνικό σώμα ζωτικές του λειτουργίες, και θα τις δώσει χάρισμα στους προαναφερθέντες ηλικιωμένους πολιτικούς ταγούς, τους προαιώνιους διαφεντευτές της δύσμοιρης ελληνικής φυλής.

Τέλος, ο ηλικιωμένος πρώην επαναστάτης αριστερός, πρώην «συστημικός» υπουργός και νυν λαϊκιστής αριστερός αρχηγός, με τα λευκά γένια και τα κατάμαυρα μαλλιά, έχει επιστρατεύσει κι αυτός όλη του τη «μεστωμένη γοητεία», για να προκαλεί στους περισσότερους έντονο αίσθημα αμηχανίας και σε κάποιους την εμπιστοσύνη μιας αριστεριστικής νεανικότητας, υπεύθυνης για την ακύρωση της πρώτης, πραγματικά νέας, αριστερής κυβερνητικής προσπάθειας.

Σταματώ, όμως, εδώ. Η αποφορά απ’ όλο αυτό το πολιτικό γήρας μου προκάλεσε, ήδη, το έντονο αίσθημα ενός αλγεινού μετεωρισμού, και θέλω να αποφύγω τη συνήθη κατάληξη της ναυτίας. Το βιολογικό γήρας είναι μια ωραία ευκαιρία που δίνει η φύση στον άνθρωπο να αισθανθεί καλύτερος, απαλλαγμένος από παθολογικές εμμονές μιας ζωής που μας προκαλεί διαρκώς φαιδρές προσδοκίες. Το πολιτικό γήρας, ωστόσο, που περιέγραψα πιο πριν, είναι ανθρώπων που δεν απαλλάσσονται από την έμμονη μωρία της φιλοδοξίας τους να εξουσιάζουν τους συμπατριώτες τους, επειδή, σκέφτονται για τον εαυτό τους, είναι καλύτεροι, σοφότεροι, εμπειρότεροι από αυτούς· ίδιοι πολιτικοί μας πατέρες, που αναλαμβάνουν την πατρική εξουσία πάνω μας μετά τους φυσικούς μας γεννήτορες. Το χειρότερο: επειδή αρκετοί ψηφοφόροι – νήπια τους το ζητούν…

Γράφει ο Ιωάννης Χριστοδούλου στο Ανήμερος Λόγος