Η ιστορία που θα σας γράψω σήμερα,λέγεται εδώ και χρόνια στην μακρινή Αυστραλία και λένε ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Κάποτε ήταν μια γυναίκα  που έμεινε χήρα νέα μ ‘ ένα μικρό παιδί.
Για ‘κείνη αυτό το παιδί  ήταν όλη της η ζωή.
Εργαζόταν σκληρά για να μην του λείψει τίποτα.
Στερούσε τον εαυτό της για να το μεγαλώνει σαν πριγκηπόπουλο.
Κι ήταν τόσο ευτυχισμένη,να το βλέπει  να παίζει…το χαμόγελό του ήταν η καλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτή ,ξεχνούσε την κούρασή της και συνέχιζε να του προσφέρει,χωρίς ποτέ να παραπονεθεί,χωρίς στήριγμα από κανέναν.

Δεν ξανάφτιαξε τη ζωή της αν και είχε προτάσεις,ήταν όμορφη γυναίκα.
Μοναδικός σκοπός…η ευτυχία του.
Η γυναίκα αυτή …η μάνα,δούλευε σαν καθαρίστρια όλη της τη ζωή.
Όταν ήταν ακόμα μικρό,το κοίμιζε και πήγαινε στη δουλειά της.
Δεν σκεφτόταν τον εαυτό της.
Μ’ αυτή τη δουλειά λοιπόν κατάφερε να το σπουδάσει στο καλύτερο κολλέγιο  και να του αγοράσει σπίτι.
Μετά από λίγα χρόνια ο γιος της παντρεύτηκε,πούλησε το σπίτι που του αγόρασε η μητέρα του και αγόρασε ένα πολύ πιο ακριβό,μακριά από τη μάνα του,η οποία ακόμα ζούσε με νοίκι σένα μικρό σπίτι,κάνοντας οικονομίες για το γιο της.
Η μητέρα του τον επισκεπτόταν στην αρχή,ώσπου να κάνει παιδιά. Ν
Μετά τη γέννηση του γιου του,η γυναίκα του,του είπε πως δε μπορεί πλέον να δέχεται τη μάνα του στο σπίτι της κι αυτός ντρεπόταν,ο μεγαλύτερος οικονομολόγος με μητέρα καθαρίστρια;
Δεν ταίριαζε στον κύκλο τους η καθαρίστρια.
Λένε οτι η γυναίκα πήγαινε να δει το γιο της και τον εγγονό της,πράγμα που ενοχλούσε το ζευγάρι.
Του ζήτησε να την φιλοξενήσει για λίγες μέρες καθώς το σπίτι που έμενε ,ο ιδιοκτήτηςτο πήρε για ιδιοκατοίκηση.
– Λίγες μέρες μόνο…στην αποθήκη…
Ο γιος της πήγε στην κρεβατοκάμαρα όπου ήταν η γυναίκα του.
Βγήκε με το κεφάλι σκυφτό και βαρύ ύφος.
Ήταν νύχτα…
– Όχι σε ξενοδοχείο γιε μου,μια γωνίτσα τίποτα παραπάνω…
Ο γιος δε μίλησε…μετά από λίγο επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο.
Δυο ώρες αργότερα,το αυτοκίνητο σταματάει στη μέση του πουθενά.
Σ’ εναν ερημικό δρόμο,χωρίς να υπάρχουν φώτα …
– Κατέβα…μόνο αυτό της είπε απότομα .
Τι κι αν ικέτευε η ηλικιωμένη πια γυναίκα,τι κι αν τον παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια,εκείνος έφυγε χωρίς δισταγμό,χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Η γυναίκα έμεινε για λίγο στην ερημιά μεσ’ το σκοτάδι να κλαίει και να παρακαλάει το Θεό.
Φώτα αυτοκινήτου,πέφτουν πάνω της,η γυναίκα άρχισε να φοβάται πιο πολύ.
Ήταν ένας άντρας γύρω στα σαράντα,σταμάτησε αμέσως.
– Γιαγιά,τι κάνεις μεσ’ την ερημιά μένεις εδώ κοντά;
Ο τόνος της φωνής του έδωσε θάρρος στην τρομαγμένη γυναίκα.
Ο άντρας την καθησύχασε ακούγοντας την απίστευτη ιστορία της.
Ποτέ του δε γνώρισε μάνα κι εκείνος… ο γιος της της φέρθηκε έτσι στη γυναίκα που θα θυσίαζε τη ζωή της για χάρη του;
– Μπες στο αυτοκίνητο,θα ‘ ρθεις μαζί μου…δεν θα πεις σε κανέναν όμως ποια είσαι…ασ’ τους να πιστεύουν ότι…πέθανες.
Η γυναίκα συμφώνησε…έτσι κι έγινε.
Η οικογένεια του άντρα τη δέχτηκε με συμπόνοια,με τόση στοργή,σαν να ήταν δικοί της άνθρωποι.
Μα η  πίκρα στα μάτια της μαρτυρούσε την αχαριστία του γιου της.
Σε μια ξένη οικογένεια η  ηλικιωμένη ένιωθε τόσο όμορφα,την αγαπούσαν και την σέβονταν,χωρίς να ξέρει κανείς ποια είναι.
Ο άντρας αυτός εργαζόταν για να ξεπληρώσει το δάνειο του σπιτιού που έμενε απλήρωτο εξ’αιτίας ενός προβλήματος υγείας του ενός από τα δυο παιδιά του…δεν σκέφτηκε όμως ποτέ  οτι η ηλικιωμένη θα τον επιβάρυνε
Και συνέβη κάτι το αναπάντεχο,η ηλικιωμένη κερδίζει τον πρώτο αριθμό του λαχείου.
Διπλά τυχερή μέσα στην ατυχία της…η χαρά της απερίγραπτη.
Τώρα θα μπορούσε να προσφέρει κι εκείνη στη νέα της οικογένεια.
Τα νέα μαθεύτηκαν …με τον καιρό τα έμαθε κι ο γιος της που τη νόμιζε νεκρή.
Έψαξε,ρώτησε και τελικά τη βρήκε.
Με δάκρυα στα μάτια της ζητούσε συγγνώμη γονατισμένος μπροστά της,ζητούσε να συγχωρήσει την απάνθρωπη πράξη του.
Τον κοίταξε στοργικά,του χάιδεψε τα μαλλιά και κοίταξε και το νέο της «γιο» με τα νέα της «εγγόνια».
Εκείνος την κοίταξε με κατανόηση…
– Είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θέλεις της είπε .
Δική σου είναι η απόφαση.
Η μάνα κοίταξε ξανά τα δακρυσμένα μάτια του γιου της.
– Τότε,εσείς είστε η οικογένεια μου…
Ο γιος της έλαμψε από χαρά…τόσο εύκολα ξέχασε την άνανδρη συμπεριφορά του.
Κατευθύνθηκε στην οικογένεια που με τόση αγάπη τη στήριξαν.
-Εσείς είστε η οικογένεια μου…κι αγκάλιασε το» νέο της γιο»…
Κι ο κανονικός της γιος της με σκυμμένο κεφάλι,χωρίς να πει τίποτα άλλο έφυγε…
Τα λόγια της γυναίκας του εκείνη τη νύχτα» ή θα φύγει για πάντα απ’ τη ζωή μας ,ή δεν θα ξαναδείς ποτέ εμένα και το γιο σου και η εταιρεία που δουλεύεις θα σου κλείσει για πάντα τις πόρτες».
Τα ηθικά διδάγματα της ιστορίας είναι πολλά
1) η αχαριστία δεν ξεχνιέται
2)την αξία σου δεν την καθορίζει η συμπεριφορά των άλλων
3)η δουλειά ή η κοινωνική θέση  κάποιου δεν είναι κριτήριο της αξιοπρέπειάς του.
4)Όταν προσφέρεις απλόχερα αγάπη χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα,η ζωή θα στην επιστρέψει εκεί  που δεν το περιμένεις…

https://xiromeritissa.

http://feedproxy.google.com/~r/blogspot/oxafies/~3/oOT-umiJW74/blog-post_988.html