Οι κουκούλες του συστήματος.

Εδώ δεν είναι Μεξικό. Οι κουκούλες ιστορικά έχουν άλλο νόημα απ’ ότι στους Ζαπατίστας που είπαν «φορέσαμε την πασαμοντάνια για να μας δείτε». Κουκούλες εδώ φόραγαν στην κατοχή οι ρουφιάνοι και οι δοσίλογοι. Αυτοί που σκέπαζαν το πρόσωπό τους και ύψωναν το δάχτυλό τους για να δείξουν και να καταδώσουν τον αντάρτη, τον ανυπόταχτο, τον επόμενο που είχε σειρά να εκτελεστεί από τα Ες Ες.

Το σύστημα πατώντας στη ανιστόρητη και όχι ιστορική μας μνήμη πέταξε εύκολα τέτοιες λέξεις πάνω στις εξεγερμένες κοινωνικές μειοψηφίες για να τις ξεπλύνει, και κάποιοι πρόθυμα τις πήραν μέσα από τραγουδάκια τύπου «μαμά, μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος» χρησιμοποιώντας περήφανα αυτή την, όπως νομίζουν, αντι-συστημική λέξη και έννοια.

«Κουκουλοφόροι» εδώ λέγονταν αυτοί που ακόμα και οι ίδιοι οι Ναζί κατακτητές τους περιφρονούσαν. Κι όταν δεν τους ήταν άλλο χρήσιμοι πλέον τους εκτελούσαν. Γιατί τόσο μιάσματα ένιωθαν τους ρουφιάνους ακόμα και οι ίδιοι οι εγκληματίες του Χίτλερ.

Κουκουλοφόροι ήταν αυτοί που τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν σταμάτησαν ποτέ να σε ελέγχουν, να σε εξαθλιώνουν, να σε εξοντώνουν. Απλά μετά την κατοχή ήρθε η ανοχή. Οπότε δεν σε εξοντώνουν πλέον σαν ρουφιάνοι, αλλά σαν εκλεγμένοι εκπρόσωποί σου. Αυτοί που εσύ βάζεις στη Βουλή  δεκαετίες τώρα, για να υπογράφουν τους απανωτούς θανάτους σου, πάνω σε χαρτιά που δεν έχεις ιδέα τι λένε, ενώ εκείνοι που σε «υπερασπίζονται», καταλαβαίνουν γιατί σπουδάζουν στα καλύτερα Πανεπιστήμια. Εκείνα που πάντα οπλίζουν την ελίτ, με το δυνατότερο όπλο: την ελεγκτική δύναμη της καθυπόταξης, μέσα από την εξασφάλιση της συναίνεσης με την ψευδο-διαβεβαίωση κανόνων προστασίας ζωής, ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Αυτό που με άλλα λόγια ονομάζουν «κοινοβουλευτική, αστική, δημοκρατία».

Κανόνες βέβαια που ισχύουν μόνο για σένα. Εσένα που λιώνεις στα 12ωρα της μισθωτής σκλαβιάς φτάνοντας να μην έχεις καλά-καλά να φας, εσένα που σε πείθουν πως το πρόβλημά σου δεν είναι οι πέντε οικογένειες-μαφίες που λυμαίνονται τον πλανήτη ούτε το κράτος-παρακράτος που σε φυλακίζουν μέσα του και κατευθύνουν τη ζωή σου.

Εσένα που σε καταφέρνουν να πιστεύεις πως το πραγματικό σου πρόβλημα είναι ο κάθε εξαθλιωμένος που τρέχει να γλυτώσει από τους πολέμους που κατασκευάζουν αυτοί, για να διασφαλίζουν τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους, που σε καταφέρνουν να πιστεύεις πως το πρόβλημά σου είναι ο ξεριζωμένος που κοιμίζει το μωρό του στο χαρτόκουτο έξω απ’ την πόρτα σου, κι όχι οι αρχιμαφιόζοι και τα τσιράκια τους, που θα σε χτυπήσουν στα σούπερ-μάρκετ άμα κλέψεις ένα μπουκάλι γάλα να ταϊσεις το δικό σου μωρό, που θα σε χτυπήσουν αν πας να διεκδικήσεις τα μεροκάματά σου απ’ το αφεντικό, που κρατάνε τις γυναίκες σκλάβες του σεξ, την παιδική πορνεία το ναρκω-εμπόριο, τον εργασιακό μεσαίωνα, την υποκουλτούρα της τηλεόρασης, της κοινωνίας του θεάματος, και όλους τους τρόπους μέσα απ’ τους οποίους το σύστημα σε παροπλίζει.

Εσένα που σου πίνουνε το αίμα οι κυρίες-ζόμπι των μεγιστάνων, που οι τσιτωμένες μούρες τους έχουν μέσα το δικό σου κολλαγόνο. Και τόσο πολύ ελέγχουν το μυαλό σου που σε έχουν πείσει ότι όλα αυτά είναι για το καλό σου, ενόσω κάθεσαι και τους κοιτάς να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις με άλλη μάσκα, αλλά με την ίδια διαβρωμένη ουσία, που εισπνέει κάθε ελεύθερη ανάσα του πλανήτη και σου την φτύνει πίσω σαν δηλητήριο.

Τόσο πολύ ελέγχουν το μυαλό σου που σε έχουν πείσει ότι σε αυτή τη φωτογραφία βλέπεις δύο γενναίες αστυνομικίνες που σε προστατεύουν από μία «εγκληματία».  Κι όχι έναν άνθρωπο κατάφορα ληστεμένο από τα στοιχειώδη δικαιώματα που υποτίθεται πως η ίδια η δημοκρατία σου, του δίνει. Σε έχουν πείσει ότι βλέπεις δύο γενναίες αστυνομικίνες που ξαγρυπνάνε για την ασφάλειά σου,κι ας είναι οι ίδιες που αύριο θα σε εκτελέσουν στην ψύχρα αν τολμήσεις να πετάξεις μία πέτρα στο τζάμι του υπουργού που υπόγραψε την απόλυση του παιδιού σου, και το οδήγησε στην αυτοκτονία.

Σε έχουν πείσει ότι βλέπεις δύο αστυνομικίνες που υπερσπίζονται την νομιμότητα, κι όχι έναν άνθρωπο που τιμωρείται για ένα ψεύτικο, κατσκευασμένο έγκλημα που δεν έχει διαπράξει, γιατί το μόνο του «έγκλημα» στην πραγματικότητα είναι η σχέση του με έναν φυλακισμένο αγωνιστή.

Μάλιστα τόσο πολύ σου έχουν διαβρώσει το μυαλό που σε σοκάρει η λέξη «ένοπλος αγωνιστής», ή «ένοπλος αντάρτης» –  εσένα, που μόλις εχτές έβαλες στο κοινοβούλιο να σε αντιπροσωπεύσουν μέσα στο φρούριο της αστικής δημοκρατίας, φονιάδες. Αυτούς που ο αρχηγός τους ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για ένα φόνο. Μια στυγερή δολοφονία. Αυτούς που στο δικαστήριο σήκωναν το χέρι τους και έκαναν, στα μουλωχτά, την κίνηση του κωλοδάχτυλου στη μάνα του νεκρού. Αυτοί σε έχουν πείσει πως είναι οι φίλοι σου. Οι νόμιμοι φίλοι σου.

Και η νέα γυναίκα, που κρατείται άδικα προφυλακισμένη, και που της αρνούνται τα απανωτά αιτήματα αποφυλάκισης που δικαιούται, και που κρατείται μόνο λόγω της συγγένειάς της με έναν φυλακισμένο αγωνιστή,  αυτή είναι ο εχθρός σου. Αυτό έχουν καταφέρει να σε πείσουν ότι βλέπεις σε αυτή τη φωτογραφία. Γιατί τόσο βαθιά είναι η διαφθορά και η στρεβλή οπτική που έχουν πετύχει να σου βιδώσουν στο μυαλό ώστε να μην  μπορείς να δεις αυτήν την απλή εξίσωση.

Οι γενναίες αστυνομικίνες πλάι σε αυτόν τον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία του θεάματος που υπηρετούν, βοηθούν να περάσει το σιχαμερό ψέμα της εξουσίας, ως προς το συντελεστή επικινδυνότητας αυτού του ανθρώπου.

Σε πείθουν ότι η Εύη Στατήρη, η γυναίκα του Γεράσιμου Τσάκαλου, φυλακισμένου για συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι επικίνδυνη. Και σε πείθουν γι’ αυτό μόνο και μόνο επειδή την «χρησιμοποιούν» (σαν φυσική οντότητα, όχι σαν μυαλό και ψυχή, αυτό δεν μπορούν να το καταφέρουν) για να πλήξουν ψυχικά τον ένοπλο αγωνιστή. Μία γυναίκα που η «ανυπακοή»  της προς το σύστημα περνάει μέσα από το φίλτρο της προσωπικής ηθικής και των συναισθημάτων της απέναντι στο σύντροφό της. Και αυτό είναι το μόνο της παράπτωμα. Γιατί για τίποτα άλλο δεν κρατείται. Μόνο γι’ αυτό. Με άλλα λόγια για το ήθος της. Απλά και μόνο επειδή είναι εξωσυστημικό.

Γι’ αυτό κρατείται φυλακισμένη από ένα σύστημα που αν δεν καταφέρει ιδεολογικά να σε ενσωματώσει, αν του ξεφύγεις από τον «αξιακό μοντελισμό» του τρίπτυχου «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια», αν δεν μπορέσει να εγείρει το θυμικό σου, να εκμεταλλευτεί το φόβο σου, τότε θα επιχειρήσει να λεηλατήσει αδυσώπητα τις αντοχές σου, προσπαθώντας να σε αμαυρώσει σαν προσωπικότητα -αφού δεν μπορεί να διαβρώσει τον αξιακό σου κώδκα. Να σε εμφανίσει σαν «επικίνδυνο».

Γιατί ναι, είσαι επικίνδυνος για το σαθρό οικοδόμημά του. Για κάποιο λόγο εσένα που δεν κατάφερε να σε πείσει να το βουλώσεις και να μπουκωθείς με ύλη πρέπει να σε αντιμετωπίσει αλλιώς. Με ιδεολογία. Αφού δεν μασάς από αμάξια, ακριβά ρούχα, κότερα, θέσεις εξουσίας, αφού αντιδοτείς με την ύπαρξή σου σε όλα αυτά τα ενέσιμα του μυαλού, πρέπει να σε πολεμήσουν αλλιώς. Με ιδεολογία. Βία στη βία της ιδεολογίας. Και έτσι επιχειρούν να σε παροπλίσουν. Με ψέματα και ψυχική εξόντωση.

Γι’ αυτό οι δικές τους κουκούλες κρύβουν τη δειλία. Να, αυτήν εδώ τη δειλία. Τη δειλία να σε πηγαίνουν δεμένο χειροπόδαρα, έναν άνθρωπο, 20 πάνοπλοι αρματωμένοι. Οι ίδιοι που προστατεύουν τον κόσμο της ανισότητας, της αδικίας, τον χυδαίο κόσμο που διαθέτει τα πιο υπερσύγχρονα οπλοστάσια για να τσακίσει κάθε φωνή και κίνηση αντίστασης, απέναντι σε σένα που μόνο σου όπλο είναι η πεποίθηση πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος, κι ας ζει ακόμα μόνο μέσα σου.

Οι δικές τους κουκούλες κρύβουν τη δειλία  να σε σέρνουν δεμένον χειροπόδαρα 20 αρματωμένοι, οι ίδιοι που θα σκότωναν τα μωρά των προσφύγων με χημικά, αν αυτή ήταν η εντολή τους, οι ίδιοι που θα σκότωναν ακόμα και τους χειροκροτητές τους, ακόμα και τη μάνα τους, αν αυτή ήταν η εντολή τους.

Αυτοί που δεν ντρέπονται, ούτε διστάζουν να πηγαίνουν εσένα που με το όρθιο κεφάλι σου, το περήφανο βλέμμα σου, το ευθυτενές βάδισμα, διεκδικείς με απλότητα και  φυσικότητα το μερίδιό σου στην «ύπαρξη» όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι, κι όχι όπως εκείνοι την έχουν συρρικνώσει μέσα σε μια κακέκτυπη απομίμηση της ουσίας της.

Οι κουκούλες των υπηρετών του συστήματος, κρύβουν τα πρόσωπα εκείνων που σε έχουν πείσει ότι ο εχθρός είναι αυτή η νέα γυναίκα, που το κράτος όχι μόνο δεν έχει καμμία αιτία, αλλά ούτε την παραμικρή αφορμή να κρατάει στη φυλακή. Κρύβουν τα πρόσωπα εκείνων που βοηθούν την εξουσία να σε μετατρέπει σε έναν συνένοχο στην εγκληματική και παράνομη παράταση προφυλάκισης της Εύης Στατήρη, πείθοντάς σε ότι εκείνη είναι η ένοχη -χωρίς μάλιστα καν να ξέρεις ακριβώς για τι-  κι όχι οι μαυραγορίτες, οι νταβατζήδες, οι πρεζοντήλερς, που κάθονται στα έδρανα της βουλής εκλεγμένοι από σένα.

Οι δικές τους κουκούλες κρύβουν το ξέπλυμα των δολοφονιών, την επιβολή των λίγων στους πολλούς, κι ότι άλλο τα αφεντικά θελήσουν να προστατέψουν μέσα από τους υπηρέτες τους. Γι’ αυτό οι κουκουλοφόρες της φωτογραφίας κοιτάνε κάτω, στις λάσπες, τα αποτσίγαρα και τα κάτουρα των σκύλων. Γιατί αυτά αξίζει να θωρεί το σιχαμερό ψέμα που κρύβουν οι δικές τους κουκούλες. Που κυνηγούν όποιον έχει το θάρρος να μη σκύβει το κεφάλι απέναντι σε ένα σύστημα που το μόνο που θα σου αναγνωρίσει ως «εισιτήριο ύπαρξης» είναι η αφομοίωσή σου μέσα απ’ αυτό και τους κανόνες του.  Ειδάλλως θα σκηνοθετήσει την εξόντωσή σου.

Γι’ αυτό σε τούτη τη φωτογραφία, ό,τι κι αν σε έχουν πείσει πως βλέπεις,  στην πραγματικότητα βλέπεις δύο ρουφιάνες  απόγονους  -ιδεολογικές, αν όχι φυσικές- των δοσίλογων της κατοχής, και έναν άνθρωπο.

Ο άνθρωπος κοιτάζει ευθεία μπροστά με την καθαρότητα στο βλέμμα, αυτήν που δεν φυλακίζεται, αυτήν που υπακούει σε εσωτερικούς κανόνες κι όχι φασιστικά επιβεβλημένες νόρμες ενδεδυμένες το μανδύα της ψευτο-δημοκρατίας. Ο άνθρωπος αυτός, που κρατείται παράνομα στη φυλακή,  με μοναδικό όπλο το σώμα του, έχει προβεί στην ύστατη πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στο άδικο: την απεργία πείνας.

Προσωπικά νιώθω την Εύη Στατήρη σαν ένα μικρό κομμάτι στον καθρέφτη της συνείδησής μας που παραμένει αθόλωτο από τη βρωμιά. Και με όλες μου τις δυνάμεις θα προσπαθήσω να μην βρωμιστεί στα χέρια τους.

Και λυπάμαι εσένα που θα το αφήσεις. Γιατί εσύ θα είσαι πιο πεθαμένος κι από νεκρός. Αλλά θα ζεις, για να το νιώθεις όλο αυτό μέσα στην θλίψη, την καταπίεση, τα νεύρα, το κλάμα την ασκήμια, τον ανταγωνισμό, που είναι γεμάτη αυτή η καθημερινότητα που σου έχουν μάθει να ονομάζεις ζωή.

Η ίδια η Εύη Στατήρη αποκαλεί την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 14 Σεπτέβρη για την παράνομη προφυλάκισή της, «ενάντια στο άδικο».

Για μένα είναι και κάτι ακόμα. Είναι «υπέρ της ζωής» όπως την εννοεί η πρώτη ανάσα που παίρνουμε βγαίνοντας στο φως της μέρας. Αυτή η πρώτη αγνή, αμόλυντη ανάσα, που είναι ακόμα ανίδεη για όλα όσα θα ακολουθήσουν, για όλα όσα  θα την πνίξουν αργότερα. Αυτήν την πρώτη ανάσα, που κάποιοι λίγοι καταφέρνουν να κρατήσουν ζωντανή μέσα στα κύτταρα του κορμιού τους, κι έτσι κρατούν μέσα τους αμόλυντο και έναν άλλο κόσμο.Έναν κόσμο, που το σύστημα προσπαθεί με λύσσα να τους κάνει να θάψουν και που πάντα, αυτοί οι λίγοι θα πληρώνουν το σκληρότερο τίμημα για να τον κρατήσουν ζωντανό.

Εύη, γερά ως τη λευτεριά.

http://kollectnews.org/2015/09/21/

https://aenaikinisi.wordpress.com/2015/09/2

https://bluebig.wordpress.com/2015/09/22/