Την ώρα που αρκετοί επιχειρούν πεισματικά να βάλουν τη χώρα στο «ροζ συννεφάκι» μιας ακόμη προεκλογικής περιόδου, με διακύβευμα μάλιστα το «αν υπάρχει αριστερή ή δεξιά διαχείριση στα μνημόνια», η τραγωδία των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων έρχεται να μας επαναφέρει βίαια στην πραγματικότητα.

Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι χτες ανακάλυψε το ζήτημα, αφού άλλωστε πολλοί πρόσφατα διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι το δράμα των εκατοντάδων Σύρων, οι οποίοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμη χειρότερη είναι δυστυχώς η κατάσταση που βιώνουν δεκάδες χιλιάδες στα ακριτικά να νησιά του Αιγαίου, ιδιαίτερα στη Λέσβο, όπου βρίσκονται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένοι πάνω από δέκα χιλιάδες πρόσφυγες.

Χρειάστηκε όμως να κυκλοφορήσει η φωτογραφία της σορού του τρίχρονου Αϊλάν Κουρντί, ο οποίος ξεβράστηκε πνιγμένος στις ακτές της Αλικαρνασσού, για να εμφανιστεί σύσσωμη η επίσημη Ευρώπη σοκαρισμένη. Τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ μιλούσαν για «την ντροπή της Ευρώπης», κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δήλωσαν συγκλονισμένοι από την τραγωδία, είδαμε μέχρι και τον Τζέιμς Κάμερον να αναλαμβάνει δημοσίως τις «ηθικές ευθύνες της Μεγάλης Βρετανίας».

Ελάχιστες ώρες αργότερα διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά το μέγεθος της υποκρισίας όλων των παραπάνω, όταν η κυβέρνηση της Ουγγαρίας φόρτωσε χιλιάδες μετανάστες σε τρένα για να τους οδηγήσει σε κέντρα κράτησης, αφού πρώτα τους διαβεβαίωσε πως θα τους οδηγούσε στα σύνορα με την Αυστρία. Την εικόνα του νεκρού Αϊλάν διαδέχτηκαν εκείνες Ούγγρων αστυνομικών να σέρνουν πάνω στις ράγες μια ολόκληρη οικογένεια, η οποία φώναζε σπαρακτικά «όχι στους καταυλισμούς». Αφήστε το λοιπόν, αγαπητοί Ευρωπαίοι γραφειοκράτες, καλύτερα τελικά να μην ντρέπεστε…

Στην πραγματικότητα, το ζήτημα της  μετανάστευσης αποτελεί ουσιαστικά ένα από τα μεγαλύτερα και διαρκή εγκλήματα της λεγόμενης Ενωμένης Ευρώπης, τόσο όσον αφορά στη δημιουργία του, όσο και σε ό,τι αφορά στη διαχείρισή του. Ίσως γιατί πολύ απλά ποτέ δεν κατάλαβαν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πως «όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες». Όταν επένδυαν στη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», όταν βομβάρδιζαν τη Λιβύη, όταν ενίσχυαν το ISIS (μέχρι που αυτό έγινε ανεξέλεγκτο) στη Συρία κι ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, μπορεί και να μην υπολόγιζαν πως θα πυροδοτούσαν το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα που έχουν δεχτεί οι χώρες τους μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ίσως πάλι και να μην εκπλαγήκανε ιδιαίτερα, αλλά να είχαν πρόχειρο το Plan B. Σε κάθε Λαμπεντούζα, σε κάθε Φαρμακονήσι, για κάθε Αϊλάν και σε κάθε άλλη τραγωδία στη Μεσόγειο ή την υπόλοιπη Ευρώπη να δηλώνουν σοκαρισμένοι, συγκλονισμένοι, ακόμη και αποτροπιασμένοι. Αλλά για ουσιαστική αντιμετώπιση του ζητήματος ούτε κουβέντα. Συμφέρει περισσότερο να πνίγονται…

Σε εγχώριο πολιτικό επίπεδο πάλι, η αντιμετώπιση του θέματος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προβληματική, αν δεν ήταν σε μεγάλο βαθμό επικίνδυνη. Από τη μια υπάρχει δηλαδή μια νεοναζιστική, εγκληματική οργάνωση, όπως η Χρυσή Αυγή, η οποία επενδύει στρατηγικά σε ακραία ξενοφοβικά σύνδρομα ενός μέρους του ελληνικού λαού. Από την άλλη, ακόμη κι εκείνα τα πολιτικά κόμματα που θέλουν να εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του «δημοκρατικού τόξου» σε κρίσιμες συγκυρίες κινούνται σε ανάλογη ξενοφοβική γραμμή, άλλοι από θέση αρχής (ΝΔ), άλλοι για μικροπολιτικούς λόγους (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ).

Το παράδειγμα του φράχτη στον Έβρο αποτυπώνει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την αντίληψη που επικρατεί σε αυτούς τους πολιτικούς οργανισμούς. Η μεγάλη απογοήτευση όμως ήρθε στην πραγματικότητα από την καταφανή αδυναμία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα έστω να διαχειριστεί, το ζήτημα. Κι αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη πολιτικής βούλησης τόσο σε ό,τι αφορά την απαραίτητη σύγκρουση με τις κατεστημένες δυνάμεις της Ευρώπης (σιγά το νέο θα πείτε κάποιοι) για την κατάργηση του Δουβλίνου ΙΙ, όσο και στην έλλειψη προετοιμασίας σε ό,τι αφορά τη δημιουργία έστω στοιχειωδών δομών για τη φιλοξενία των προσφύγων.

Επειδή όμως καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ίσως και να ισχύει ότι στο εν λόγω ζήτημα ίσως και να έχουμε τις πολιτικές ηγεσίες που μας αξίζουν. Ακόμη και σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας επιλέγει στην καλύτερη περίπτωση να μην ασχολείται με ένα φαινόμενο, που ως επί το πλείστον το βλέπει δίπλα της σε καθημερινή βάση. Ίσως  κάποιους δε, η συμβίωση με μετανάστες να τους «δυσκολεύει», έχουμε άλλωστε συνηθίσει διαχρονικά να τους συνδέουμε με την άνοδο της εγκληματικότητας, της ανεργίας, αρκετών νοσημάτων. Στο κάτω-κάτω της γραφής «όποιος τους γουστάρει, ας τους πάρει σπίτι του»…

Άλλοι περιορίζονται στο να τους παρατηρούν από μακριά, αρκούμενοι σε ένα συναίσθημα οίκτου απέναντί τους. Προσωπικά, θα συμβούλευα κάποιον ούτε να φοβάται αλλά ούτε και να λυπάται τις εκατοντάδες χιλιάδες των προσφύγων που εξακολουθούν να βρίσκονται στην Ελλάδα, εγκλωβισμένοι λόγω μιας άτεγκτης, ως συνήθως, αλλά κι απάνθρωπης ευρωπαϊκή πολιτικής. Άλλωστε η πλειοψηφία τους έχει αποδείξει πως έχει απαλλαγεί από οποιαδήποτε άλλη αυταπάτη, εκτός από εκείνη της στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ζωής.

πηγή – tvxs

https://eleutheriellada.wordpress.com/2015/09/05/