Δεν νομίζω ότι αντέχεται πια τόση αβεβαιότητα. Έχω την αίσθηση, μια αίσθηση ριζωμένη βαθιά μέσα στα κόκαλα μου, πως είναι συγχυσμένες στο μυαλό μου οι έννοιες της ελευθερίας και της απλότητας, της ευτυχίας και της αέναης περιπέτειας. Ίσως έχω μπερδέψει και την ίδια την ζωή με το θέατρο, το ψέμα , το όνειρο. Υπάρχει μια πλευρά του εαυτού μου που αγαπά να περιφέρεται στους σταθμούς των τραίνων και να κοιτάζει έντονα τους περαστικούς επιθυμώντας διακαώς να συναντήσει σε ένα βλέμμα το επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου της. Έτσι νιώθει ελεύθερη, μέσα στην αναζήτηση και σε μια πολυπόθητη τρέλα. Μια τρέλα συγκεκριμένη και αχανή ταυτόχρονα, αυτή των μαύρων σύννεφων, της αλαζονείας και του μυστηρίου.

Υπάρχει όμως, μια άλλη πλευρά που χλευάζει την πρώτη λέγοντας της ειρωνικά ότι αναλώνεται, ξοδεύεται ολόκληρη σε ένα ρομαντικό πρότυπο που δεν μπορεί ούτε καν να οικειοποιηθεί. Η αληθινή ευτυχία, της λέει, είναι στα απλά καθημερινά πράγματα αρκεί να τους δώσεις τη σωστή σημασία, δεν χρειάζεται να έχεις τάσεις φυγής για να ξεφεύγεις, να ζεις καινούργια πράγματα, αρκεί να αγκαλιάσεις την ζωή μέσα στην απλότητα της, και εκεί βρίσκεται η ελευθερία.
Το μόνο κοινό που έχουν οι δύο πλευρές, είναι ότι καμία δεν είμαι απολύτως εγώ. Βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει επειγόντως να διαλέξω κατεύθυνση και αντ’ αυτού καταρρέω εκεί μπροστά και κοιτάω απελπισμένη τις πιθανές διαδρομές. Και η ζωή κυλάει και φέρνει πολλά αβάσταχτα εμπόδια και εγώ ακόμη δεν ξέρω πώς να την αντιμετωπίσω, δεν θέλω να είμαι έρμαιο της, όμως η στασιμότητα με αηδιάζει και η σκέψη για δράση με αποχαυνώνει. Αδιέξοδο. Είμαι μήπως υπερβολική; Υπεραναλύω και όταν φοβάμαι υπεραπλουστεύω; Αυτό που ξέρω είναι ότι αν πάω να κάτσω κάπου ψηλά, κάπου με θέα, χιλιάδες μικρά φωτάκια της πόλης θα μου φέρουν την ευτυχία που αναζητώ, έστω και για λίγο.

έγραψε το πιτσιρίκι