Ο δολοφόνος λένε, γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.
Για μένα ¨ο τόπος του εγκλήματος¨ είναι το ποτάμι αυτής της πόλης.
Κι εγώ ως δολοφόνος κακών συναισθημάτων και διαφόρων αγχών,
βρίσκω το μέρος εκείνο κατάλληλο για τη διάπραξη αυτού του εγκλήματος.
Το ποτάμι που στο γαλάζιο της νύχτας και του χρυσαφί φεγγαριού,
ζωντανεύει θαρρείς από μια καλοτραβηγμένη φωτογραφία.
Με τις κινήσεις του αργές, ήσυχες, σιωπηλές και προσεκτικές. Κατεβαίνω και περπατώ,
στο παράλληλο του ποταμού, πλακόστρωτο δρομάκι. Βήματα αργά, μετρώ τα βήματα,
μετρώ τα πέτρινα κυβάκια με τα οποία είναι κατασκευασμένο. Σηκώνω το βλέμμα.
Τα φαναράκια αναμμένα πάνω στις σιδερένιες κολόνες έτσι παραταγμένες σαν ένας καλοεκπαιδευμένος στρατός.
Κάθομαι στο παγκάκι. Τριγύρω σιωπή. Η νύχτα, το ποτάμι, τα δέντρα-σύντροφοι,
μια γάτα περπατά τόσο αριστοτεχνικά σιωπηλά, πιο πέρα. Το μυαλό σε μια αόρατη επιβολή ηρεμίας.
Δε θες να κουνήσεις ούτε το μικρό δαχτυλάκι. Από φόβο μην ενοχλήσεις την ίδια τη σιωπή …
Σε άλλο σημείο οι ιτιές και οι λυγαριές κάνουν κινήσεις σα να παίρνουν ένα νυχτερινό μπάνιο στο ποτάμι.
Κι άλλοτε δημιουργούν σκιές και νομίζεις μες στη νιρβάνα του νου πως βλέπεις τις νεράιδες
που χορεύουν στη γαλάζια νύχτα εκεί κάτω στο ποτάμι.
Περπατώ. Η σκιά μου είναι μπροστά. Η σκιά μου είναι δίπλα. Η σκιά μου ήρθε απ’την άλλη …Η σκιά μου είναι δύο …
Αυτή την ώρα όλα αλλάζουν διαστάσεις. Το δρομάκι ανάμεσα στα δέντρα, η πανύψηλη λεύκα,
η σκιά της πέτρινης βρύσης, το μικρό δεντράκι που κανέναν δεν ρώτησε αν είναι σωστό το μέρος που φύτρωσε.
Οι κόρες των ματιών μόνο χαλούν το αργό αυτό των κινήσεων. Λες να το αντιλαμβάνονται κάποιοι;
Λες να παρακολουθούν και τώρα έχουν θυμώσει γι’αυτή την ασυμμετρία; Τρομάζω!
Ένας ξαφνικός θόρυβος. Κάτι διακόπτει την απόλυτη ησυχία κι εγώ κοιτώ με τρόμο.
Τι; Ποιόν ενόχλησα και τα’βαλε μαζί μου;
Η τρομαγμένη ψυχή κατασκευάζει φαντάσματα! Δεν είναι παρά ένα πουλί της νύχτας. Μια κουκουβάγια.
Μια φυσική λεπτομέρεια στο νυχτερινό τοπίο στο ποτάμι.
Παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Η ώρα αρκετά προχωρημένη και πάντως μετά τα μεσάνυχτα.
Το υγρό αεράκι μου ανασηκώνει τις τρίχες των χεριών μου. Το μυαλό καθαρό, ήρεμο.
Μετρώ τις φωνές των βατράχων. Ξαναμετρώ τις πλάκες και τα βήματα.
Καληνυχτίζω το ποτάμι, ανανεώνω το ραντεβού μαζί του …

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Το pitsirikidotnet.gr είναι ανεξάρτητο και βασίζεται μόνο στους αναγνώστες του. Υποστηρίξτε  τις διαφημίσεις μου της Google πατώντας στις διαφημιστικές εικόνες της ιστοσελίδας.. Ευχαριστώ.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
έγραψε το πιτσιρίκι