…και ξεκινώ για την Αθήνα πεζή.
Όχι για να πάρω μέρος στις πορείες και τα τοιαύτα. Aποφάσισα κι εγώ να γίνω μια τυπική μικροαστή, πήγαινα να αγοράσω ένα τελευταίο κατιτίς γιατί επίκειται ταξίδι έξω από δω.

Και ανοίγω όπως συνηθίζω το τρανζιστορακι μου.

Κι εκεί ένας μάλλον νεαρός ομιλητής λέει ότι οι επέτειοι έχουν πια ξεθωριάσει γιατί αλλά νεώτερα και νεώτερα γεγονότα έρχονται να τις επισκιάσουν και σκέφτομαι ότι εν μέρει έχει δίκιο.

Κι εκεί αλλάζω σταθμό και ακούω ξαφνιασμένη την Δαμανάκη να αναφέρει και να εξάρει την συμμέτοχη οργάνωσης των Μεγαρέων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Εσύ το ‘ξερες ότι οι Μεγαρείς είναι οι πρώτοι στην Ελλάδα, που έκαναν διαδήλωση με οικολογικό περιεχόμενο;
Για την επικείμενη τότε εγκατάσταση διυλιστηρίων;
εγώ δεν τόξεμα μέχρι σήμερα.
Ε, αυτοί οι Μεγαρείς βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο.

Κι εκεί ακούγοντας την φωνή της Δαμανάκη, συγκλονίζομαι, με παίρνουν τα κλάματα κι είμαι, γαμώτο μου, στον δρόμο.
Όχι ότι ντρέπομαι αλλά κάποια δάκρυα θέλεις να τα γευτείς, να τα τιμήσεις. και τίποτα δεν μπορείς να τιμήσεις όταν το εκθέτεις.

Έτσι πήγα και κάθισα σε ένα παγκάκι στο πάρκο μετά από τον άγιο Νικόλαο της Καισαριανής και του ‘δωσα και κατάλαβε.
Εκεί, λοιπόν, σκέφτηκα ότι εάν είχα μπροστά μου αυτόν τον συμπαθέστατο δημοσιογράφο του ραδιοφώνου θα του έλεγα ότι είναι πολύ άτυχος , όπως θεωρώ απελπιστικά άτυχους όλους όσους δεν έζησαν ένα Πολυτεχνείο και μια Μεταπολίτευση, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια.

Γιατί είναι πολύ σπάνιο πράγμα να σε συνταράξει, να σε κουνήσει από τα βάθη της ύπαρξης σου ένα όνειρο, μια ελπίδα.
Να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά, πολύ ψηλά, να περπατάς και να αισθάνεσαι γίγαντας, να αναπνέεις κι ο αέρας να είναι κι αυτός πολύ ελεύθερος και φρέσκος για τα δεδομένα σου.

Να νιώθεις ήρωας χωρίς να έχεις κουνήσει το δαχτυλάκι σου.
Να κρατάς όρθια την σημαία της Ελλάδας και να κυματίζεις το ίδιο κι εσύ όπως κι αυτή.

Όχι γιατί νιώθεις Έλληνας αλλά γιατί νιώθεις ελεύθερος και περήφανος Έλληνας.

Αυτά θα έλεγα στο παλληκάρι.
Αλλά θα του έλεγα κι αλλά κι εκεί θα με έπαιρναν άλλου είδους κλάματα, τα κλάματα της οδύνης.
Μετά θα του έλεγα ότι όσο πιο λαμπρό, όσο πιο μεγάλο είναι το όραμα, τόσο πιο πολύ κατρακυλά και σαπίζει όταν αποδείξει ότι δεν κατάφερε και πολλά πράγματα.

Τόσο πιο πολύ βυθίζει την κάρδια και την ψυχή στην οδύνη και την σιωπή.
Τόσο πιο πολύ σκύβει το κεφάλι παρόλο που αυτό κάνει απέλπιδος αγώνες να μείνει όρθιο.

Κι ενώ σκεφτόμουν αυτά, ακούω την Νταντωνάκη «…πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω…»

http://thethreemooges.blogspot.com/2015/11/pws-kleisan-ta-matakia-sou.html