ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μεγάλος, ογκώδης, ακανόνιστος, με φωνή ορμονούχα όλο έκο σα χαλασμένο μεγάφωνο ξεχασμένου ντίσκο μπαρ σε παραλιακή λουτρόπολη. Ο Ζεράρ Ντεμπαρντιέ για δεκαετίες ήταν ο αγαπημένος των αμερικανίδων γυναικών που έχουν τους Γάλλους άνδρες ως πρότυπο φινέτσας και γοητείας. Δως του γαλλικά, παρ τους και το Λευκό Οίκο, δηλαδή, με έξτρα μπόνους την Γιούτα των Πουριτανών! Στην Ελλάδα μιας και έπαιξε σε ταινίες των Βάιντα, Τριφό και Μπερτολούτσι, τον κατατάξαμε στους σπουδαίους, μπερδεύοντας τον με τους δημιουργούς και κατάπιαμε αμάσητη ακόμα και την «Πράσινη Κάρτα», όπου έκανε τον εραστή, στον οποίο δε θα εμπιστευόσουν κλειδί απ την εξώπορτα γιατί θα το έβρισκες άδειο! Είναι και πάλι θέμα συζήτησης σ όλο τον πλανήτη. Ο λόγος; Το ότι δε χορταίνει για χρήματα και δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο μεθυσμένο εγώ του, με πλήρη απουσία συναίσθησης. Διαφημίζει λοιπόν, ρολόι πάνω από ένα σκοτωμένο ελάφι, στο οποίο δεν παραλείπει να στέλνει φιλάκια! «Η περηφάνια του να είσαι Ρώσος» καταλήγει στην διαφήμιση… και η μαλα@ία του να είσαι ηλίθιος, συμπληρώνουμε εμείς!

Και όμως! Ενώ ο κόσμος τον αποθέωνε ως απολυτό Γαλλικό αρσενικό, ο ίδιος γύρισε την φαρδιά του πλάτη στη χώρα του και το 2012 μετακόμισε στο Βέλγιο για να αποφύγει την σκληρή φορολογία που επέβαλε η κυβέρνηση του Ολλάντ στους πολύ πλούσιους –εδώ αυτά μας τα  λένε απ έξω, απ έξω για να μη μας μπαίνουνε ιδέες. Ο σταρ απαρνήθηκε τη γαλλική υπηκοότητα, ο Πούτιν του πρόσφερε την Ρωσική, ο Τσετσένος πρόεδρος την τσετσενική  ενώ ο ίδιος σκαφτόταν και την Μαυροβουνιακή, αφού μπορούσε να διαλέξει. Τελικά, στις 3 Ιανουαρίου του 2013, ο Πούτιν υπέγραψε διάταγμα, το οποίο παρείχε στον Ντεπαρντιέ τη ρωσική υπηκοότητα. Ο Ντεπαρντιέ χαρακτήρισε τον ισχυρό, αγέλαστο άντρα «παλιόφιλο, που θα μπορούσε να χε γίνει κακοποιός» όπως ο ίδιος, ενώ δεν παρέλειψε να πει πως «νομίζω πως από την αρχή εκτίμησε την πλευρά χούλιγκαν που υπάρχει στον χαρακτήρα μου, το γεγονός ότι έχω σωριαστεί μεθυσμένος στο πεζοδρόμιο…».  Έχει άλλωστε παραδεχθεί πως «όταν βαριέμαι, πίνω. Εκτός από κάποιες περιστασιακές στιγμές υποχρεωτικής αποχής. Έχοντας υποβληθεί σε επέμβαση μπαϊπάς (πέντε φορές), και λόγω της χοληστερίνης, πρέπει να είμαι προσεκτικός. Τέλος πάντων, δεν θα πεθάνω κιόλας. Τουλάχιστον όχι τώρα. Εξακολουθώ να έχω ενέργεια. Αλλά όταν αρχίζω το πιοτό δεν μπορώ να πιω σαν φυσιολογικό άτομο. Μπορώ να καταπιώ 12, 13, 14 μπουκάλια την ημέρα! Όμως ποτέ δεν είμαι εντελώς μεθυσμένος»… Μια κανονική μέρα και όχι γιορτής η χειρουργείου φυσικά,  συνηθίζει όπως περιέγραψε να ξεκινά με: « σαμπάνια ή κόκκινο κρασί πριν από τις 10 το πρωί. Μετά πάλι σαμπάνια. Στη συνέχεια παστίς, ίσως μισό μπουκάλι. Κατόπιν τρώω φαγητό, το οποίο συνοδεύω με δύο μπουκάλια κρασί. Το απόγευμα πίνω σαμπάνια, μπύρα, και περισσότερο παστίς, περίπου στις 5 μ.μ., για να τελειώσω το μπουκάλι. Αργότερα βότκα ή και ουίσκι». Παραδεχόμαστε κάπου εδώ, πως αγνοούμε παντελώς τι είναι το «παστίς» αλλά θα μας συγχωρέσει ο Γάλλος… ε… Ρώσος σταρ! Μέσα σ αυτό το μεθύσι και την θολωμένη κρίση, είχε από τότε παραδεχτεί πως σκότωσε ο ίδιος, δύο λιοντάρια κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αφρική, λέγοντας πως αυτά δεν κινούνται και ο κυνηγός απλά πυροβολεί!

Έχοντας διηγηθεί τη ζωή του, πολλά εξηγούνται για την έλλειψη ενσυναίσθησης και συμπόνιας, τον ακραίο ατομισμό, τον αμοραλισμό, την παρακμιακή φύση του Ντεμπαρντιέ. Ο ίδιος καυχιέται πως δεν έγινε κακοποιός, αλλά θα μπορούσε να τα καταφέρει και καλυτέρα! Γεννήθηκε σε μια πολύ φτωχή οικογένεια, όπου η μάνα του προσπαθούσε να ρίξει το έμβρυο της χώνοντας βελόνες στη κοιλιά της! Ο πατέρας του ήταν μεταλλωρύχος, αλκοολικός και τον αποκαλούσαν Ντέντε, γιατί το «d» ήταν το μόνο γράμμα που ήξερε να γράφει. Στα 10 του έκανε μικροκλοπές στο δρόμο. Σε μια γνωριμία απ αυτές των πεζοδρομίων, γνώρισε έναν σύγχρονο τυμβωρύχο. Μαζί πήγαιναν στους φρεσκοσκαμμένους τάφους και άνοιγαν τα φέρετρα. Έκλεβαν απ τις σωρούς ρολόγια, κοσμήματα και ότι είχε αξία. Στα 11 του ανάλυε πως άρεσε. «Όταν άρχισαν να με πλησιάζουν άντρες και να μου ζητούν σεξ, εγώ τους ζητούσα χρήματα», όπως έχει πει. Μεγαλώνοντας συναινούσε στους άνδρες, τους ακλουθούσε, τους χτυπούσε, τους έκλεβε και τους εγκατέλειπε. Όταν οι φοιτητές των πανεπιστήμιων του Παρισιού, άλλαζαν τον κόσμο, τον Μάη του 68, εκείνος πήγαινε στις διαδηλώσεις και στις καταλείψεις και τους έκλεβε χρήματα και ρολόγια.  Δείχνει ακόμα, να νοιάζεται μόνο για ένα απ τα παιδιά του. Τον νεκρό σε ηλικία 37 Γκιγιόμ, που του έμοιαζε, ήταν επίσης ηθοποιός, είχε εργαστεί ως συνοδός ανδρών, είχε κάνει φυλακή και ήταν εθισμένος στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Στην περίπτωση αυτής τη απώλειας δείχνει ίχνη μεταμελείας, ειδικά εφόσον όλη η Γαλλία θυμάται τον Γκυγιώμ να τον κατηγορεί πως ήταν αλκοολικός και νοιάζονταν μόνο για λεφτά. Όσον αφορά τα άλλα τρία του παιδιά, που ήρθαν σε δύσκολη θέση όταν ο πατέρας τους απαρνήθηκε την Γαλλίδα, δεν δείχνει ιδιαίτερη τρυφερότητα προτείνοντας τους μάλιστα να αλλάξουν το επώνυμο τους!

Θλιβερός, με σχήμα αισθημάτων, προφανώς μόνος και δυστυχής, περιφέρει το «εγώ» του πάνω από κουφάρια ζώων, ξεπουλώντας, όσο όσο, πατρίδα, ταλέντο, φήμη, αξιοπρέπεια και όποιο ίχνος ευαισθησίας υπήρχε μέσα του…

http://kourdistoportocali.com/read-this/aidia-made-in-france/