ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Λέει, να φτιάξουμε τον κόσμο δικαιότερο…

           -Δεν είναι εύκολο, του λέω.

Να προσπαθήσουμε, λέει.

         – Ωραία, να προσπαθήσουμε, και από πού ν” αρχίσουμε;

Ν” αρχίσουμε από τον άνθρωπο, να φτιάξουμε τον άνθρωπο σωστότερο!

         – Μα δεν είμαστε Θεοί. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε ήδη.

Πας πολύ βαθειά και γίνεσαι μοιρολάτρης, λέει. Ας φτιάξουμε αυτά που μπορούμε, τα πάνω-πάνω, κάτι είναι και αυτό.

        – Και ποιά είναι αυτά τα πάνω-πάνω που μπορούμε;

Να γνωρίσει πρώτα τον εαυτό του, και ύστερα να βγει λίγο έξω από το καβούκι του, να δει και τους γύρω του, να δει την ομορφιά των άλλων και το θαύμα του κόσμου, λέει.

        – Καλά τα λες, όμως γιατί δεν μπορεί να βγει έξω από το καβούκι του μόνος του;

Διότι νομίζει πως ό,τι πιο ωραίο φτιάχτηκε στον κόσμο είναι αυτός, και πως ο κόσμος γυρίζει γύρω από τον ίδιο! Είναι πεταλούδα ο άνθρωπος και γυρίζει γύρω από το δικό του φως μέχρι να καεί από τις λαθεμένες δικές του επιλογές, λέει.

         – Είναι σαν να μου λες ότι είναι παγιδευμένος μέσα στην δική του ομορφιά.

Όχι. Σου λέω ότι είναι παγιδευμένος μέσα στην θωρακισμένη  του άγνοια.

        – Αν είναι έτσι να του το πούμε, είναι απλό και θα το καταλάβει, λέω.

Νομίζεις ότι είναι απλό. Είναι πιο εύκολο για το άνθρωπο να βγει έξω από τα σύνορα του ηλιακού συστήματος παρά από το συρματόπλεγμα του εαυτού του.

           – Κι εγώ που νόμιζα πως ήταν εύκολο. Τι θα κάνουμε, λοιπόν, ρωτάω.

Να του δείξουμε το συμφέρον του, λέει. Μόνο αυτό καταλαβαίνει ο μυωπικός άνθρωπος.

-Και γιατί είναι συμφέρον του να γνωρίσει και την ομορφιά των άλλων και του κόσμου, ρωτάω πάλι.

Για να γλυτώσει από την αόρατη μοναξιά του, λέει.

-Και είναι αυτό το συμφέρον του; Νόμιζα πως θα μου έλεγες ότι θα αποκτήσει πλούτο όταν γνωρίσει και την ομορφιά των άλλων.

Αυτό σου λέω, μόνον που δεν βλέπουμε όλοι τον πλούτο με τον ίδιο τρόπο.

         -Δηλαδή, ρωτάω;

Δηλαδή, οι πιο πολλοί αναγνωρίζουν το χρήμα ως μοναδικό πλούτο και μέσα εκεί παγιδεύονται, λέει.

-Πώς παγιδεύονται, αδελφέ; Δεν το καταλαβαίνω. Ο πλούτος του χρήματος ανοίγει πολλούς ορίζοντες.

Ναι, αλλά κλείνει και τον ουσιαστικό ορίζοντα του ζωτικού χρόνου για τον άνθρωπο. Αυτόν τον μοναδικό πλούτο που είναι μια ανεκτίμητη αξία, λέει.

           -Και τι να τον κάνει κανείς αυτόν το χρόνο;

Μα σου είπα. Να γνωρίσει τον άγνωστο εαυτό του και μετά τον κόσμο!

          -Και δεν υπάρχει χρόνος γι” αυτό, ρωτάω.

Όχι. Δεσμεύεις όλον τον χρόνο σου για να αποκτήσεις περισσότερο χρήμα και μετά, για να διατηρήσεις όλα όσα απέκτησες με χρήμα. Με τον τρόπο αυτόν, ο φόβος να χάσεις τα όσα απέκτησες γίνεται συνεχώς δυνάστης σου, χωρίς να το βλέπεις, και συνεχίζεις αναλώνεσαι σε λάθος κατεύθυνση.

         -Θέλεις να πεις ότι η απληστία είναι αυτή που ροκανίζει το χρόνο μας.

Ναι. Είναι σαν να υπάρχεις για να αποκτάς και εξυπηρετείς μόνον τα υπάρχοντά σου και όχι τον άνθρωπο μέσα σου.  Και όταν το καταλάβεις – αν το καταλάβεις – τότε ο χρόνος, ο δικός σου μοναδικός χρόνος, έχει πετάξει μακριά για σένα. Και, δυστυχώς, δεν μπορείς με την περιουσία σου να εξαγοράσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο από το χρόνο, που, δυστυχώς,  βλέπεις να λιγοστεύει μπροστά σου. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως δεύτερη ζωή δεν έχει, που λέει και ο ποιητής. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως ξόδεψες πολύ χρόνο να «κατακτήσεις« τον κόσμο και όχι για να γνωρίσεις τον κόσμο.

-Είναι σαν να μου λες, δηλαδή, ότι ο προσωπικός μας χρόνος είναι η προίκα της ζωής μας!

Καλά το κατάλαβες. Ο προσωπικός μας χρόνος είναι το σημαντικότερο προνόμιο που μας χάρισε η φύση. Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος μας! Ο χρόνος μας!

         -Και μ” αυτόν το πλούτο θα φτιάξουμε τον κόσμο δικαιότερο, ρωτάω.

Μ” αυτόν τον πλούτο θα φτιάξουμε τον άνθρωπο μέσα μας σωστότερο και τον κόσμο γύρω μας πιο ανθρώπινο, λέει.

        – Ίσως να έχει δίκαιο! Όμως, δεν είναι εύκολο, εξακολουθώ να λέω..

__________________________

~ Γιάννης Χαριτάντης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών

    Πηγή: psychologized.eu

http://antikleidi.com/2016/02/11/na-ftiaxoume-ton-kosmo-dikaiotero/