ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Παιδάκι, λάτρευα τον ουρανό. Λάτρευα και τ΄ αστέρια.. Εκεί είχα ακούσει απ’ την μαμά μου, πάνε όσοι αγαπάνε. Εκεί είναι ο παππούς, εκεί και η γιαγιά σου.. είπε.

«Που είναι; Δε τους βλέπω..» είπα με αφέλεια.
«Να, εκεί… σε εκείνα τ΄ άστρα.. που φανερώνονται τη νύχτα, να μη φοβάσαι το σκοτάδι. Την ώρα που κοιμάσαι, οι άγγελοι τα χαμηλώνουν τόσο που σχεδόν αγγίζουν το μέτωπό σου..»

«Γι αυτό βλέπω όμορφα όνειρα μαμά ;» της είπα
«Γι΄ αυτό καρδιά μου όμορφη.. γι αυτό!»

Εκείνο το βράδυ φύσαγε παγωμένος βοριάς και ξύπνησα. Σηκώθηκα, πήγα στο παράθυρο κι έστρεψα τα μάτια μου στον ουρανό. Δάκρυσα φοβισμένος. Ο ουρανός ήταν μαύρος, ούτε ο παππούς ούτε η γιαγιά του ήταν εκεί.. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι μου, κι όσο κι αν τυλίχτηκα στις κουβέρτες, το σωματάκι μου δεν έλεγε να ζεσταθεί. Ο ύπνος με βρήκε πολύ αργότερα, μες τα αναφιλητά..

Το πρωί σηκώθηκα κακόκεφος, αμίλητος.. Και όλη την εβδομάδα, αρνήθηκα πεισματικά να κοιτάξω πάλι έξω από το παράθυρο μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή την προδοσία.. Πως μια τέτοια φοβερή νύχτα, με ξέχασαν, εκείνοι που πάντα λέγανε πως μ’ αγαπούνε… Σκεφτόμουν, ίσως η αγάπη δε βαστά για πάντα. Πως ίσως ακόμη και οι γονείς μου, να με πρόδιδαν κάποτε.

Η μάνα του, είχε προσέξει αυτή την αλλαγή, με πλησίασε και με ρώτησε τι είναι αυτό που με βασανίζει. Της τα είπα όλα.. και έπεσα στη αγκαλιά της κλαίγοντας..

«Δε θέλω να σταματήσετε να μ΄ αγαπάτε.. δε θέλω.. »

Τότε η μάνα μου μ’ έσφιξε στην αγκαλιά της..

«Πάντα θα σ’ αγαπώ», μου είπε κοιτώντας με στα μάτια. «Το αληθινό φως δεν έρχεται από τ΄ αστέρια καρδούλα μου.. Το αληθινό φως, αυτό που κάνει τα αστέρια φωτεινά, έρχεται απ” την καρδιά σου. Είναι το φως της αγάπης.!! Μπορεί τα αστέρια να τα σκεπάσουνε τα σύννεφα, μα η αγάπη μέσα σου δε σβήνει όταν συννεφιάζει;»

«Έτσι δε σβήνει και το φως.. Το βράδυ οι άγγελοι, φέρνουν τ΄ αστέρια κοντά στο μέτωπο σου, όχι για να σε φωτίσουνε. Μα για να φωτίσουνε από σένανε.»

«Και όσοι πήγαν στον ουρανό, παίρνουν φως από μένα;» ρώτησα ξανά.
«Ναι μωρό μου. Ο ουρανός έχει ανάγκη το φως σου. Το φως της αγάπης.. όλοι, όσοι ζούμε εδώ στη γη, πρέπει να δίνουμε το φως της αγάπης μας στον ουρανό.. Να νιώθουμε πόσο δυνατή είναι η αγάπη.. Και τότε, όσα σύννεφα, κι όσες καταιγίδες αν έρθουν, όλες θα είναι περαστικές. Πρέπει να εμπιστεύεσαι τ ο φως μέσα σου. Κι όταν ακόμη είναι σκοτάδι, και φυσά, και κάνει κρύο.. Άκου την καρδιά σου και θα το νιώσεις.. Μόνος σου δεν είσαι. Ούτε ήσουνα ποτέ.. »

Εκείνο το βράδυ ξάπλωσα στο κρεβατάκι μου ευτυχισμένος, έκλεισα τα μάτια και ψιθύρισα:

«Ελάτε αστέρια μου να πάρετε το φως μου.. Σας αγαπώ πολύ πολύ! »
Ήξερα, πως κι όταν ακόμη δε βλέπω αστέρια στον ουρανό, εκείνα πάντα υπάρχουν. .. Και κάτι ακόμα. Έμαθα πως τις πιο σίγουρες απαντήσεις τις δίνει πάντα η καρδιά μου…