ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Άλλη μια νύχτα με βρίσκει ξάγρυπνο. Ανιαροί στοχασμοί, σκέψεις ανάκατες, κι η ζωή μου πεθαμένη ελπίδα, κλεισμένη σε χρυσό κουτί.

Απόψε όμως εγώ θα ντύσω αυτή τη νύχτα στα λευκά. Θα την αναγκάσω να δέσει τις πληγές της, να μην λεκιαστεί το φόρεμά της. Θα την αφήσω να μ’ οδηγήσει κάπου, μακριά από εδώ. Θα αφήσω συναισθήματα στο ξωκλήσι να προσεύχονται για της αμαρτίες τους, να λιμνάζουν τα κρύα δάκρυά τους.

Οι ώρες τρέχουν σαν τρελές αυτή τη νύχτα, οι σκέψεις μου βαριές με γυρίζουν πίσω, εκεί που γεννήθηκα άσπιλος, εκεί που κατέφευγα στην ακτή του Αη Μηνά και ξαπόσταινα το σώμα μου ξαπλώνοντας στην άμμο.

Κάπως έτσι σε συνάντησα χρόνια μετά κάποιον Σεπτέμβρη. Εκεί σε άγγιξα για πρώτη μου φορά κι ο ήλιος άνθιζε το βλέμμα μου και το ‘πνιξε σε θάλασσες γαλάζιες, σε λίμνες φωτισμένες από ασημένια φεγγάρια..

Μονάκριβη η χαρά η εικόνα σου στη σκέψη μου, ανθοστολισμένη, ευωδιάζει το άρωμα σου που πέρναγε μέσα απ’ το φως για να λουστεί τη συννεφιά μου. Σαν σε γλυκόπικρη χαρά, σε προσκαλώ λοιπόν απόψε σ” ένα τραπέζι για δυο. Φόρεσε το πιο όμορφό σου χαμόγελο και κάθισε απέναντί μου. Στραγγάλισε τα λόγια μου με μια αγκαλιά γιατί νοιώθω πως θα εκστομίσω ξανά χιλιάδες τρυφερότητες που σιγοκαίνε στο μυαλό μου.

Μόνο ένα σου ζητώ σαν τελευταία επιθυμία. Σκοτείνιασε το γαμημένο το δωμάτιο να μη με δεις αν κλάψω! Γιατί απόψε το ταξίδι μας τελείωσε και με περισσή προσπάθεια μαζεύω από τα πόδια σου την όποια χαμένη μου αξιοπρέπεια και ταπεινά σ’ ευχαριστώ που έστω και για λίγο με ταξίδεψες εκεί που πάντα ήθελα να πάω!..