ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Σοκ! Ξέρατε τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του ύπνου μας;» Αυτός ήταν ο τίτλος της είδησης πάνω στην οποία σκόνταψα πριν από μερικά χρόνια. Μια είδηση που έμελλε να στιγματίσει πολλές από τις παιδικές νύχτες μου!

Μια γρήγορη ανάγνωση, μου προκάλεσε ό,τι ακριβώς σκόπευε εξαρχής. Μια ταραχή, ένα άγχος μα καμία αμφιβολία. Ταχύτατα μετέδωσα τα τρομερά νέα στους  φίλους, υιοθέτησαν κι εκείνοι το ύφος του ειδήμονα, φτιάξαμε γρήγορα μια παρέα παρανοϊκών.

Τρεις με πέντε αράχνες κατά μέσο όρο, έμαθα πως «καταβροχθίζουμε» στον ύπνο μας. Μιας και δεν κουβαλούσα δα και πολλές δεκαετίες στην πλάτη, άρχισα να κοιμάμαι με φώτα ανοιχτά(λες και κάτι τέτοιο θα εμπόδιζε την κυρά-αράχνη να στοχεύσει το λαρύγγι), ξεκίνησα να σφραγίζω με ζελοτέιπ το στόμα μου τις νύχτες(ω! Ναι), να μετατρέπομαι σε μια παρωδία από μόνη μου.

Τραγικό μάλλον φαντάζει το γεγονός πως όχι μόνο ορισμένοι πείσθηκαν από τις φανφάρες μου, μα περισσότερο, πως αρκετοί είχαν ήδη γνώση επί του θέματος, φροντίζοντας έτσι να ενισχύσουν τον ισχυρισμό μου, παρέχοντας μάλιστα προσωπικά πειστήρια και συμβουλές προς αποφυγή…κατάποσης αραχνών!

Αρκετά χρόνια μετά, φτάνοντας στο ταλαιπωρημένο «σήμερα»  σκοντάφτω τακτικά πια σε τέτοιου τύπου «ειδήσεις». Κι αν αυτές αφορούσαν μονάχα παρόμοια ανούσια θέματα, δε θα υπήρχε υποθέτω σοβαρό πρόβλημα.

Το ζήτημα μάλλον έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως αυτές οι «ειδήσεις»  αποτελούνται τώρα από μια τεράστια γκάμα. Κι ακόμη χειρότερα, πως εισχωρούν πια στα σπίτια μας με κάθε τρόπο, έχοντας δεκάδες οδούς. Εισέρχονται οπτικά, ακουστικά, ακόμη και απτικά. Εύκολα βρίσκουν θέση και βολεύονται στο νου. Και δη, στον ημιμαθή νου.

Τότε πια θρέφονται, συντηρούνται και θεριεύουν. Δεν επεξεργάζονται, μήτε εξετάζονται. Τότε η «είδηση-πληροφορία» γρήγορα μετριέται για γνώση. Ταχύτατα μεταδίδεται, ακόμη ταχύτερα διογκώνεται.

Και μιας το φλέγον ζήτημα των καιρών είναι το προσφυγικό, διάλογοι-παράλογοι αγγίζουν πια τα καθημερινά τα αφτιά μας.

«Να κλείσουμε κι εμείς τα σύνορα! Πιο έξυπνοι είναι οι άλλοι; Το άκουσα εγώ που το έλεγαν στα κανάλια» Και ακολουθεί πάντοτε η συγκατάβαση: «Καλά τα λες, τα είπα κι εγώ στον άντρα μου. Τους ταΐσαμε, τους ποτίσαμε! Κλείνουν τους δρόμους, κλέβουν τα σπίτια μας. Τι άλλο θέλουν;»

Το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που έχουν εδώ  τα μέσα ενημέρωσης γίνεται φανερό αν αναλογιστεί κανείς την ευκολία που η μεταδιδόμενη «πληροφορία» γίνεται είδηση, έπειτα γνώση και αποτυπώνεται με μιας στα μάτια και το στόμα μας. Και χειρότερα; Στην ψυχή μας!  Αναπαράγουμε με τόση ευχέρεια μη έγκυρες πληροφορίες, αλλάζουμε απόψεις, στάση, ύφος. Τα ΜΜΕ βουτούν στα ημιμαθή αυτιά μας και εξοντώνουν την ανέχεια μας. Και η τόση ανιδιοτελής αγάπη, μοιάζει τώρα να θέλει αντάλλαγμα.

Γι’ αυτό, σκέψου Έλληνα, παρακαλώ. Μη μετατρέπεις τη μεγάλη σου προσπάθεια διάσωσης, σε πράξη μάταιη. Μη παίρνεις πίσω την ανιδιοτέλεια που τόσο απλόχερα χάρισες. Μη παρασύρεσαι από τα σκουπίδια που σου πλασάρουν. Μη δέχεσαι την αποσπασματική, μεμονωμένη γνώση. Τα γεγονότα ποτέ δεν έχουν μία μόνο όψη. Μη σκοτώνεις ψυχές επειδή σου διέλυσαν την υπομονή. Μη τους αφήνεις να σουλατσάρουν στο μυαλό σου και τα εξοντώνουν την ανέχειά σου.

Κανείς, να ξέρεις, δεν ξεριζώνεται έτσι απλά για να βαδίζει μερόνυχτα. Κανείς, δε φεύγει απ” την κλίνη του για να κοιμάται σε ράγες. Κανείς δεν ξενιτεύεται για να πνίγει τα παιδιά του σε θάλασσες!

Θυμήσου πως κράτησες τα χέρια σου ανοιχτά! Κι αν αυτό είναι το τέλος της πατρίδας σου, μη προσάψεις τον τελειωμό της σε φρούδες αιτίες και αφορμές. Αν αυτό είναι το τέλος, ας σώσει τουλάχιστον μερικά παιδιά. Ας μείνουν ζωντανά για λίγο ακόμη, πριν τα σύνορα στραγγαλίσουν τη μοίρα τους…

—

Λίγα χρόνια μετά, το ίδιο τυχαία έμαθα την αλήθεια: Η φήμη της κατά λάθος κατάποσης αραχνών την ώρα που κοιμόμαστε δημιουργήθηκε από την αρθρογράφο Lisa Holst που ήθελε να αποδείξει πόσο εύκολα μπορεί να γίνει πιστευτή μια εξόφθαλμα ψεύτικη έρευνα-πληροφορία στο διαδίκτυο. Τελικά, κατάφερε να αποδείξει τη θέση της, καθώς η φήμη εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη προκαλώντας φρίκη σε αραχνοφοβικούς και μη.

Κι αναρωτιέμαι τώρα, αν μου πήρε πέντε περίπου χρόνια για να μάθω-τυχαία, την αλήθεια για μια τόσο ασήμαντη φήμη, πόσα χρόνια θα μας πάρει να αφαιρέσουμε τις παρωπίδες και να δούμε με μάτια ανοιχτά πως κανένα δράμα δεν είναι οδυνηρότερο από τον πόλεμο, την προσφυγιά, τον θάνατο; Πόσα χρόνο θα μας πάρει να μάθουμε πως η αλήθεια ποτέ δεν είναι εμφανής σε μια φωτεινή οθόνη; Πόσο τελικά χρόνο θα πάρει να μάθουμε να κρίνουμε, να αξιολογούμε, να αναθεωρούμε;

http://antikleidi.com/2016/04/09/