ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Γύρισε το κεφάλι αριστερά και ακούμπησε το κοκκινισμένο απο τον ήλιο ώμο της.Το δέρμα ξηρό,αλμυρό,αφυδατωμένο.Με την άκρη του δαχτύλου της άρχισε να κατεβαίνει το χέρι της,ακολουθώντας τις άσπρες γραμμές που είχε χαράξει η θάλασσα πάνω του.Διψασμένο.Όπως και εκείνη άλλωστε.Αλλά απο τι? Απο αγάπη! Θα ήταν η πρώτη απάντηση που θα ερχόταν στο μυαλό της αν την ρωτούσαν.Είναι απο αυτές τις απαντήσεις που ρέουνε απο μέσα μας αβίαστα όπως πιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα,ποιο τραγούδι σου αρέσει ή ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου αν ναυαγούσες σε ένα ερημικό νησί. Μάζεψε τα πόδια πιο κοντά στο σώμα της και το ξανασκέφτηκε. Δεν μπορούσε να πει ότι ήταν στερημένη απο το συγκεκριμένο συναίσθημα. Είχε δεχτεί και είχε δώσει πολύ αγάπη στην ζωή της μέχρι τώρα.Και όμως τον τελευταίο καιρό,χωρίς να γνωρίζει ακριβώς τον λόγο την απέφευγε.Σαν ένα φαγητό που αν και σου αρέσει δεν το τρως γιατί θα σε πειράξει στο στομάχι.Η ένα ζευγάρι παπούτσια που όσο φανταχτερά και αν φαίνονται σου είναι στενά και δεν μπορείς να περπατήσεις.Ποιο το νόημα να τα φοράς αν δεν μπορείς να κάνεις βήμα? Έτσι και αυτή.Όταν κάποιος την πλησιάζει και της δίνει αγάπη,φεύγει.Η μάλλον δεν φεύγει.Αυτή ποτέ δεν φεύγει.Τον διώχνει.Ποτέ ευθέως.Πάντα προσεγμένες λέξεις και μικρά τεχνάσματα ακολουθεί η τεχνική της.Ανάλογα με το πόσο δεμένος είναι ο άλλος μαζί της, διακυμαίνεται και ο τρόπος που τον απομακρύνει.Προσπαθεί να είναι ευέλικτη.Να μην πληγώσει.Κάτι τελείως αναπόφευκτο όταν εμπεριέχεται και ο έρωτας.Άλλοι πιο εύκολα.Άλλοι πιο δύσκολα.Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.Κάποια στιγμή κουρασμένοι,αποχωρούν. Και τότε έρχεται μια λύτρωση στυφή. Μια νίκη που δεν συνοδεύεται από χαμόγελα και ξεσπάσματα ευτυχίας.Μόνο απο την αίσθηση ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε και τώρα τελείωσαν.Σαν το ουράνιο τόξο μετά την βροχή.Απόδειξη πως έγιναν όλα όπως προστάζει η φύση.Μόνο που το δικό της ουράνιο τόξο δεν είναι πολύχρωμο.Είναι γκρι και μαύρο.Και απόδειξη οτι τίποτα δεν αλλάζει. Θα ήθελε να το αποφύγει.Να σταματήσει αυτό το είδος της ιεροτελεστίας που την βασανίζει και να μπορούσε να αφεθεί.Απλώς να αφεθεί.Κάτι που δεν έκανε.Άγνωστοι ακόμα οι λόγοι.Ίσως πιστεύει οτι δεν άξιζε να αγαπηθεί.Ίσως οτι οι άλλοι δεν την γνωρίζουν πραγματικά και αν το έκαναν δεν θα μπορούσαν να την αγαπήσουν με την ίδια ευκολία,μπορεί και καθόλου.Ίσως απλά παίρνει τα σκήπτρα και τιμωρεί η ίδια τον εαυτό της,που τόσο της αρμόζει,μιας και κανείς άλλος δεν αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο.Και ο κύκλος απλά επαναλαμβάνεται. Ο ήλιος έκαιγε όλο και πιο πολύ το κορμί της.Έβαλε στο στόμα της μια γουλιά παγωμένο νερό και το άφησε να κυλήσει αργά στο μπράτσο της.Ύστερα έσκυψε και το μάζεψε με τα χείλη της.Όλο.Χωρίς να αφήσει ούτε μια σταγόνα να πέσει κάτω.’Όπως θα ήθελε ίσως να κάνει και με την ζωή….

εγραψε το πιτσιρικι