ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μέσα στην άγρια λαοθάλασσα τραβούσα τα κουπιά, Κανένας δεν είχε ακούσει την κραυγή μου. Ήδη δεν νιώθω πόνο, δεν λυπάμαι πια, Πως η αγάπη δε θα ζει ποτέ στη γη μου. Πάγωσαν τα αισθήματά μου σαν πέτρινο γλυπτό,
Θα γίνουν στόλισμα σε κάποιο κήπο. Και πλησιάζοντας την προτομή μου εν κρυπτώ Θ’ ακούς της καρδιάς μου τον κτύπο. Στην λαοθάλασσα ως κύμα θα υψωθώ, Θα διαλυθώ μες στα χαμόγελα των άλλων. Θα ξαναγεννηθώ ως ύψιστο αγαθό Στις ψυχές των μικρών και μεγάλων…..Το πάθος λάμπει στη ματιά, Θεού βολίδα. Και το τοπάζι έλιωνε Απ’ την επιδερμίδα. Το ροδοκόκκινο κρασί Μες στο ποτήρι, Ζεστό απ’ την ανάσα μου, Τη μοίρα φθείρει. Μου δείχνεις μερικές ουλές, Που μαρτυρούνε.Δικές μου ανοιχτές πληγές Αιμορραγούνε. Θα πω τι πόνο έφαγα, Για την πικρίλα.
Πώς άφησα τη χώρα μου Στην κατρακύλα. Αφόρητη παλιοζωή Στο σταυροδρόμι. Τα πάντα θέλω να ξεχνώ,
Χαρές ακόμη. Το πάθος σβήνει στη ματιά, Αδιαφορία. Και το τοπάζι αντηχεί, …ελευθερία…

έγραψε το πιτσιρικι