ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η Ευρώπη κινείται παντοιοτρόπως και σε πυκνό χρόνο προς την ολοκλήρωση της διαδικασίας που θα την κάνει ολιγαρχική, πιθανώς δε και φασιστική. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται όχι τόσον τα συντηρητικά κόμματα, όσον τα νεοφιλελεύθερα, τα νεοφασιστικά και εθνικιστικά κινήματα, με την ενσωματωμένη σοσιαλδημοκρατία και τις εν γένει «εκσυγχρονιστικές» δυνάμεις, όχι μόνον να ακολουθούν αλλά και να συμβάλλουν στον εκφασισμό της Ένωσης – η Γαλλία, φερ’ ειπείν, είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης επί μακρόν, ενώ ο κ. Ολάντ περνάει την εργατική αντιμεταρρύθμιση με Προεδρικό διάταγμα.

Αυτή η πολιτική (που με χυδαίο τρόπο υπηρετεί την οικονομική τυραννίδα) υποστηρίζεται χρόνια τώρα από τον πολιτισμό – τον κυρίαρχο πολιτισμό και τα παρακολουθήματα του. Η αποβλάκωση της τέχνης δια του μεταμοντερνισμού και των επιχορηγήσεων, καθώς και η χειραγώγηση της επιστήμης, είναι εκ των ουκ άνευ για την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας που μεταμορφώνει την Ένωση σε έναν οικονομικό εφιάλτη τρομοκρατημένων κοινωνιών υπό τη σιδηρά φτέρνα κρατών – τρομοκρατών. Προς τούτο η αναθεώρηση της ιστορίας ήταν και είναι προτεραιότητα ζωτικής (για το σύστημα και θανάσιμης για τις κοινωνίες) σημασίας. Έτσι

Απ’ την αρχή της δεκαετίας του ’90, το Ολοκαύτωμα για παράδειγμα, άρχισε να αμφισβητείται, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης να παρουσιάζεται ως έγκλημα των Συμμάχων, οι Έλληνές ως εκδρομείς που κάποτε συνωστίσθηκαν στη Σμύρνη και άλλα τραγικώς ευτράπελα. Σε ορισμένες περιπτώσεις δόθηκαν απαντήσεις. Ο Δήμος της Δρέσδης, λόγου χάριν, συνεκάλεσε προ πενταετίας ιστορικό συνέδριο στο οποίο οι αναθεωρητές ιστορικοί συνετρίβησαν. Η Δρέσδη βομβαρδίστηκε με στρατηγικούς βομβαρδισμούς, όπως 43 ακόμα γερμανικές πόλεις, καθ’ όλον το 1945 προκειμένου να παραλύσουν επιτέλους οι γερμανικές πολεμικές υποδομές και επικοινωνίες. Αν η Δρέσδη είχε 16.000 νεκρούς αμάχους, η Φρανκφούρτη είχε 63.000, το μακρινό Τόκιο 130.000 (από βομβαρδισμούς με εμπρηστικές βόμβες) λίγο πριν τη Χιροσίμα, ενώ απ’ την άλλη πλευρά στο Λένινγκραντ θυσιάσθηκαν 600.000 άμαχοι.

Αλλά, αν η ιστορία εύκολα αποκαθίσταται στις (ή από τις) ακαδημαϊκές κοινότητες, στις κοινωνίες επικρατούν επίσης εύκολα οι «ιστορικοί» μύθοι και η παραϊστορία, αρκεί να’ ναι λίγο παράδοξοι ή λοξοί κι αρκεί η λήθη (το αντίθετο της α – λήθειας) να κάνει τη δουλειά της. Πόσο μάλλον αν και οι ακαδημαϊκές κοινότητες σ’ αυτές τις κοινωνίες είναι διαβρωμένες από χειραγωγημένους επιστήμονες, από πολιτικά ανδρείκελα ή απλώς αμόρφωτους (που ο ένας έχει βοηθήσει στην ανέληξη του άλλου). Το

Σκηνικό αυτό είναι εμφανές σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Σε μια Ευρώπη λοιπόν, που μεταλλάσσεται σε Ράιχ, δεν είναι παράξενο στη Γιουροβίζιον να βραβεύεται ένα τραγούδι που θρηνεί για τους διωγμούς των Τατάρων από τον Στάλιν το 1944. Τώρα αν αυτοί οι Τάταροι συνεργάσθηκαν με τους Ναζί, αυτό είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Αν αυτοί οι Τάταροι καθ’ όλη την κατοχή της μαρτυρικής Σεβαστούπολης υπήρξαν εναντίον των ανθρώπων λύκοι χειρότεροι από τους Ναζί, είναι κι αυτό μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Εν τοιαύτη περιπτώσει ας περιμένουμε την επόμενη φορά να

Βραβευθεί στη Γιουροβίζιον ένα φραμπαλιάρικο τραγουδάκι για τους διωγμούς που υπέστησαν οι Τσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών, ή οι Τούρκοι στη σφαγή τη Τριπολιτσάς, τότε που ο πολυπολιτισμός υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα. Ανοησίες; Νομίζετε! Για ρωτήστε τον κ. Θ. Βερέμη. Την κυρία Κουλούρη και την κ. Σία Αναγνωστοπούλου. Για ρωτήστε τον κ. Λιάκο που έχει το λύειν και το δεσμείν στα των ακαδημαϊκών, ενώ τώρα, χάρητι Τσίπρα και στα της εκπαίδευσης γενικώς. Για ρωτήστε τους αμόρφωτους ή ημιμαθείς αυτούς ανθρώπους τι είδους ιδεολογική τρομοκρατία έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ. Ρωτήστε τους αν η κάθε ιδεοληψία που υποστηρίζουν βασίζεται σε ένα έστω (αριθμός 1) επιχείρημα που μπορεί να την υποστηρίξει. Ο σκοπός αυτών των ανθρώπων (που έχουν υπηρετήσει οι ίδιοι το ίδιο τη Ν.Δ., τον «εκσυγχρονισμό» και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ) είναι προφανής. Υποστηρίζουν από την ιδεολογική και πολιτισμική πλευρά την μεταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα ολοκληρωτικό τέρας. Μια Ένωση με ελαφρόμυαλες, «φιλελεύθερες» συμπεριφορές κατά το τελετουργικό αμα τε και τη σημειολογία, αλλά με βάναυσες οικονομικές δομές και ακροδεξιές πολιτικές. Που με τη σειρά τους στηρίζονται σε μια αδίστακτη γραφειοκρατία το ίδιο, όπως και στην αναβίωση ενός θανάσιμου μιλιταρισμού.

Στα καθ’ ημάς η διαδικασία αυτή έχει κορυφωθεί. Με τη βοήθεια της, απ΄ το μετερίζι του κυρίαρχου πολιτισμού και της προπαγάνδας μέσω των πρόθυμων ΜΜΕ, η χώρα μεταμορφώθηκε σε προτεκτοράτο και δια των μνημονίων οι τεμπέληδες και άτακτοι Έλληνες μπήκαν στον γύψο.

Ο κ. Μπαλτάς ανέβασε προ ημερών μερικά προσφυγόπουλα στην Ακρόπολη και τον Παρθενώνα (την κατ’ εξοχήν δήλωση του αυτεξούσιου της Δημο – κρατίας) για να τα ξεναγήσει στον πολιτισμό των Ελλήνων (που η επιρροή του στη νεώτερη δύση, γέννησε δια του Διαφωτισμού τους νεώτερους Έλληνες, το πρώην Κατσαντώνηδες, Ελ Γκρέκο, Χρυσολωράδες και Πετσενέγκους). Εκεί ο καλός

αυτός αριστερός ου μην και διατελέσας κομμουνιστής, μίλησε στα παιδάκια για την 9η Μαΐου. Την ημέρα της Ευρώπης. Όχι την ημέρα της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Δεν είπε ο αριστερός υπουργός λέξη στα παιδάκια για τα παιδιά της RAF, τους κόκκινους στρατιώτες, τους παρτιζάνους, για την πείνα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, δεν είπε λέξη για το Στάλινγκραντ, την απόβαση στη Νορμανδία, σβου όλα αυτά ο αριστερός κ. Μπαλτάς. Γιατί; Διότι όταν όλα αυτά ξεχασθούν, θα τα υποστούμε εκ νέου. Διότι όταν δεν τραυματίζονται με αυτές τις φριχτές αλήθειες οι παιδικές ψυχούλες, καθώς το θέλει ο κ. Σόρος, όταν μεγαλώσουν θα τα κάνει ότι θέλει η κυρία Λεπέν. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να κηρυχτούν επίτιμοι τροφοδότες της Χρυσής Αυγής. Και

του χρόνου με το καλό, πάνω στην Ακρόπολη μαζί με τα προσφυγόπουλα που θα κρατήσουμε τυφλά, να ρίξουμε και μια γυροβολιά Γιουροβίζιον για το θρήνο των Τατάρων που συνεργάσθηκαν με τους Ναζί καθώς και για τον καημό των Νεότουρκων που τα κατορθώματά τους εναντίον των Ποντίων δεν αναγνωρίζονται ως Γενοκτονία.

Η Ευρώπη στρίβει προς τα ακροδεξιά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ παρακολουθούν αυτή τη διαδικασία με τα μνημόνια, την καθήλωση του λαού, τους κόφτες, τα αναίσχυντα ψέματα που πλέον καθημερινώς λένε και όλα τα άλλα ιταμά που διεκπεραιώνουν.

Η Ευρώπη του Γ’ Ράιχ έχυνε αίμα, η Ευρώπη του Δ’ Ράιχ πίνει αίμα.

http://www.enikos.gr